Salar de Uyuni

We wandelen door de stoffige straten van Uyuni, op zoek naar enkele agentschappen om een 3-daagse tour naar de zoutvlaktes te boeken. In een van de laatste die we bezoeken, lopen we toevallig een Nederlandse vrouw tegen het lijf die net terug komt van een tour. Ze is heel enthousiast over het bedrijf dat zij gekozen had, waarop we besluiten om hier ook te boeken. Het spreekwoord “als een Hollander u niet gekloot heeft, dan is hij het gewoon vergeten” spookt door mijn achterhoofd, maar toch hakken we de knoop door. Morgenvroeg om 10u30 vertrekken we met Uturunku Tours naar de zoutvlaktes.

Tijd om wat voorbereidingen te treffen. We kopen een grote bidon water van 6 liter en gaan op de plaatselijke markt een pet en muts kiezen voor Vé. We nemen ook al een eerste pilletje tegen hoogteziekte. Momenteel zitten we op 2700 meter hoogte. Morgen stijgen we naar 3400 meter en de dag nadien zelfs naar 4950. Ook al zijn we in Chili al op grote hoogte geweest, we nemen liever geen risico’s.

De ochtend erop springen we samen met 4 andere toeristen in de 4x4 van Omar. Hij is onze chauffeur, gids en kok voor de komende 3 dagen. De enthousiaste Australische vriendinnen Kirsty en Teegan springen direct op de achterbank. “Ideaal”, denk ik, want in alle touragentschappen vertelden ze ons dat dat de minst comfortabele plaatsen zijn. De Braziliaan Ivandro zet zich vooraan en wij kruipen samen met de Duitser Philip in het midden. Daar gaan we dan!

Net buiten de stad stoppen we al voor een eerste keer. Het “cemeterio de trenes” is een laatste stelplaats voor oude treinen. Vroeger werden ze gebruikt om mineralen te transporteren uit de mijnen in de buurt. Omar vraagt of iedereen wat Spaans spreekt, maar blijkbaar zijn wij de enigen. Ik krijg direct de rol van vertaler op mij en leg alles uit aan de anderen.

De roestende wrakken zijn erg fotogeniek, helaas zwermen er honderden toeristen rond. 95 procent van hen stapt uiteraard naar de dichtstbijzijnde treinen rechts, dus gaan Vé en ik naar links. Het is er een heel pak rustiger en we kunnen er tenminste foto’s trekken zonder andere mensen erop.

Na een korte tussenstop voor souvenirs in Colchani is het tijd voor het echte werk: de Salar de Uyuni. Met 12000 m² de grootste zoutvlakte ter wereld. In het midden ligt het zout maar liefst 4 meter diep. De eerste maanden van het jaar is het regenseizoen in Bolivia. Dat wil zeggen: een laagje water op het grootste deel van de zoutvlakte. Sommige plekken, zoals het Incahuasi eiland, zijn zelfs onbereikbaar omdat er te veel water ligt.

Samen met tientallen andere jeeps stoppen we een eerste keer aan de Ojos de Salar. Dit zijn een soort waterbronnen op de zoutvlakte waar luchtbubbels naar de oppervlakte komen. Daarna stoppen we op een droog stuk zoutvlakte waar we heel wat gekke perspectieffoto’s en filmpjes maken.

De volgende bezienswaardigheid is het zoutmuseum. Dit gebouw is helemaal uit zoutblokken opgebouwd en was vroeger een hotel. Nu is het een grote eetzaal waar alle chauffeurs hun toeristen voederen. Vlakbij staat een monument ter ere van de Dakar rally. Ook volledig uit zout gemaakt. In het souvenirwinkeltje van het zoutmuseum kopen we enkele lege potjes die we straks zelf met zout willen vullen als souvenir.

Na de lunch rijden we door naar een stuk zoutvlakte die onder water staat. Indrukwekkend, want het lijkt wel een grote spiegel die de lucht en de wolken weerkaatst. Na een volgende stop bij enkele zoutbergen installeren we ons op een goeie plaats om de zonsondergang te kunnen zien. Terwijl ik het hele gebeuren film, maakt Vé vele mooie spiegelfoto’s. Absoluut een van de mooiste zonsondergangen die ik al gezien heb. Vervolgens rijden we terug naar Uyuni voor het avondeten en een slaapplaats.

Rond 1u wordt ik wakker met krampen en een grommelende buik. Twee uur lang is de badkamer mijn nieuwe habitat. Ik heb al betere nachten gehad. Wellicht was de kip van het avondmaal de boosdoener. Wanneer ik ’s morgens informeer, is er namelijk niemand anders ziek geworden. Enkel ik en Ivandro aten van het vlees. En aangezien hij uit Brazilië komt heeft hij ongetwijfeld meer weerstand dan mij op gebied van bacteriën in eten.

De volgende dag vertrekt onze 4x4 in zuidelijke richting. San Cristobal is het eerste dorpje dat we tegenkomen. We trekken enkele foto’s van de mooie kerk en rijden dan langs velden vol fotogenieke lama’s met gekleurde pomponnetjes aan hun oren.

Omar schotelt onze lunch voor in de buurt van een meer met enkele flamingo’s. Daarna volgt nog een tweede en derde meer, elk steeds mooier dan het vorige en met meer flamingo’s. Het echte hoogtepunt van vandaag is het laatste meer, Laguna Colorada. Het water heeft een dieprode kleur, te danken aan de aanwezigheid van algen, plankton en magnesium. Van dichtbij kunnen we honderden exemplaren van 3 soorten flamingo’s spotten: de James, de Andean en de Chileense. Ons fototoestel draait overuren en we zijn uiteindelijk de laatste toeristen die terugkeren naar de auto’s.

De laatste ochtend worden we al gewekt om 4u15. Na een uurtje rijden komen we bij de Sol de Mañana geisers. Met 4950m is dit het hoogste punt van onze reis. Dankzij onze pilletjes tegen hoogteziekte hebben we er totaal geen last van. We voelen het enkel een beetje aan onze adem wanneer we wandelen. Philip daarentegen had al de hele nacht last van hoofdpijn en het wordt alleen maar erger. De meisjes hebben het vooral koud en blijven net als Philip in de auto zitten. Zo zijn het enkel Ivandro en wij die van de omgeving genieten. De zon begint net op te komen waardoor het een mooi effect is met de stomende geisers.

Daarna dalen we langzaam aan weer af. We passeren een fotogenieke warmwaterbron waar we mogen zwemmen. Aangezien er nu nogal veel volk in zit, beslist Omar ons eerst naar de Laguna Verde en Laguna Blanca te brengen. Net achter de meren zien we de vulkanen Licancabur en Juriques. Doordat we op grote hoogte zitten, lijken ze wel minder indrukwekkend dan toen we hen zagen vanuit San Pedro de Atacama.

Op de terugweg naar de warmwaterbron stoppen we even in de Dali woestijn. Deze wordt zo genoemd omdat er een zeer grote gelijkenis is met een van de schilderijen van de Spaanse schilder. Daarna springen Vé en Philip als enige in het lekker warme water. Net als Vé er weer uit is, passeert er op de achtergrond een boer met zijn kudde lama’s. Een fotogeniek zicht, jammer dat Vé er niet bij kan poseren. Een van de laatste stops is de Arbol de Piedra. Een steen die zo geërodeerd is dat die op een boom lijkt.

Lunchen doe we wat verderop in een klein dorpje en dan rijden we in een ruk terug naar Uyuni. Of toch bijna. We moeten eens stoppen om een platte band te vervangen. Ivandro, Vé en ik stappen direct uit om Omar te helpen. De andere 3 mekkeren over hoe dit mogelijk is, want bij de vorige stop had Omar al een van de andere banden moeten oppompen. Ze blijven alle drie in de auto zitten. Wat hadden ze dan verwacht? We hebben elk amper 800 bolivianos betaald voor 3 dagen en rijden de hele tijd op onverharde wegen in een derdewereldland. Dachten ze dan dat dit een luxereis zou worden? Ze zouden eens 3 weken door Mongolië moeten reizen… Ik vind het jammer hoe ze reageren en ben blij dat wij een andere ingesteldheid hebben.

De lekke band is binnen de 10 minuten vervangen en we kunnen weer verder. Rond 16u zijn we terug in Uyuni en nemen we afscheid van elkaar. We trekken terug naar hostel La Roca voor een laatste nacht in Uyuni.

Enkele beelden van de indrukwekkende omgeving: https://photos.app.goo.gl/fH4YpbxpZ7jGneucARead more