Capricorn Caves

We zijn onontdekt de nacht doorgekomen en concluderen dat we weer veel te netjes zijn; je kunt dus ook wel eens wegkomen met iets ;) We melden ons even voor 10:00 uur bij de grotten. Jay is onze gids en geeft ons onze overalls, helmen en instructies. Het blijkt dat we de enige zijn en dus krijgen we een privé tour. De vorige grottentocht in New-Zeeland was nat en soms koud. Hier is het anders; de grotten zijn bovengronds - ver boven grondwaterniveau - en het is er 23°C. Na vijf minuten moeten we ons al door nauwe doorgangen wurmen en staat het zweet op ons voorhoofd. We beginnen namelijk met Fat Man's Misery, gevolgd door de Skinny Man's Misery. De namen doen de doorgangen eer aan. Niet normaal klein, maar we komen er doorheen. We klimmen, glijden, kruipen en tijgeren ons een weg over de guano (vleermuispoep) door het grottenstelsel. Af en toe komen we ook wat diertjes tegen. Sommige verrassend: padden, sommige voorspelbaar: vleermuizen en sommige creepy: duizendpoot (giftig), wat spinnen (giftig) en een soort 'grotkakkerlak' (niet giftig; wel smerig). Op een punt worden we een grot in gestuurd met opdracht zelf de weg eruit te vinden. We vinden de weg, maar na wat doodlopende gangetjes doorgekropen te zijn. Verder kruipen we door The Wedge, komen we langs The Guillotine, worden we voorzien van een lichtshow met galmende 'Amazing Grace' in de grot annex trouwzaal en zigzaggen we - dit keer met de hoofdlampen uit - door de Zig Zags. Gelukkig komen we halverwege nog even in de buitenlucht om af te koelen. Vanaf het puntje van de berg hebben we een spectaculair 360° uitzicht op de omgeving. Het lekkerste wordt voor het laatst bewaard: The Rebirth. Ze hadden geen betere naam kunnen verzinnen. Gebruikmakend van je vingertoppen en de punten van je schoenen, wring je jezelf door dit extreem klein doorgangetje. Buiten halen we na ruim twee uur opgelucht adem. Op de camping naast de grotten springen we even onder de douche en dan is het na de lunch tijd voor de verplaatsing van de dag. Niet zo ver als gisteren, maar toch een goede 300 km. We hebben de suikerrietvelden eindelijk een beetje achter ons gelaten en ziet Australië er eindelijk een beetje uit zoals we verwacht hadden. We stoppen nog een keer voor een bakkie koffie halverwege, maar na drieënhalf uur zijn we in Agnes Water. Als de beoogde camp site vol blijkt te zijn, wijken we uit naar een 'dure' camping; minder charmant, maar met stroom. Na de inspannende dag gaat vroeg het licht in de camper uit.Read more