Drie dagen tussen de uniformen.

Een groot verschil tussen Nederland en Italië: de eerbied (of fascinatie) voor beroemdheden en toch ook wel de eerbied voor het uniform. Wellicht verkeer ik in losse kringen (journalisten zijn dol op platte organisaties en vrijheid), en ben ik ook in Nederland een uitzondering, maar met uniformen heb ik weinig. En toen bleek de Lange Italiaan zelf zo’n ding te dragen en ook nog eens veel respect te hebben voor het uniform en alles dat daarbij hoort.

Dat heb ik nooit helemaal begrepen. Want alles opgelegd krijgen lijkt mij vreselijk. Je baas niet bij naam noemen, maar Generaal. Het is voor mij een vreemde wereld.

Vorige week kreeg ik voor eerst een meerdaags inkijkje in deze wereld. Michele begon 20 jaar geleden (!) aan zijn opleiding op de academie van de luchtmacht, iets ten noorden van Napoli. Hier worden de nieuwe officieren opgeleid en als student moet je meerdere toelatingstesten doen en word je gekozen uit zo’n 5000 kandidaten. Best prestigieus dus en je vormt met een select gezelschap een jaargang van zo’n 100 man. Die volgen een opleiding tot piloot, studeren iets medisch, of zoals Michele: studeren aan de technische universiteit. (En ja, er zijn ook vrouwen. De beste van Michele zijn jaar is Anna.)

Zo’n klas krijgt een naam en eens in de twintig jaar is er een nieuwe klas die diezelfde naam krijgt. Dat was nu dus zo ver. De luchtmacht organiseert een driedaags feestje voor alle generaties met dezelfde naam en de eerstejaars leggen tijdens het slotfestijn een eed af tijdens een officiële ceremonie met de minister van defensie. Een onwijs belangrijk moment, aldus Michele.

Een kamergenoot van de Lange Italiaan bleek getrouwd met een Duitse en samen aanschouwden we de wereld die we amper kenden (met een glaasje prosecco in de hand, we mochten niet overal bij zijn, stonden we in een aparte ruimte met de andere partners en kinderen). Een paar dingen op:

- De trots die al die mannen en vrouwen van eind dertig uitstraalden. Op hun uniform, op de groep en ja, ook op de vlag.
- Binnen zo’n organisatie is meer warmte dan je vooraf bedenkt. Herinneringen ophalen, geintjes uithalen, elkaar complimenteren: ik kan mij voorstellen dat je op elkaar kunt leunen in zo’n organisatie.
- Wat je belangrijk maakt, is ook belangrijk. Vooraf studeerden de studenten urenlang hun passen ritme in voor dit moment en ook de vele vlaggen en andere tradities worden allemaal uiterst serieus genomen. Als buitenstaander snap je dat sentiment niet helemaal, maar duidelijk is wel dat die tradities de groep verbinden.
- Ik vond het vooral leuk om te zien waar de lange Italiaan volwassen werd en uren studeerde, gestraft werd (Jup Ja, het leger), at en rondliep. En ja, ik was daar enorm van onder de indruk. (Het uitzicht was ook nog eens magisch.)

Kortom: drie dagen in een bijzondere wereld. Die ik wellicht ietsjes beter begrijp. Ietsjes.Read more