Bukhara/Бухоро - Dag 2

Vanochtend ben ik op pad gegaan, om de ergste hitte een beetje te ontlopen. Deze keer wel met een plan, van tevoren had ik een routetje uitgestippeld om alle bezienswaardigheden te zien, en uit te komen bij een leuk cafeetje die ik gister tegenkwam.

Één van de hoogtepunten van de Ark, een stad binnen een stad. Eeuwenlang was dit het verblijf van de Emirs van Bukhara. In 1920 was het helaas plat gebombardeerd door het Rode Leger. De "stad" bestaat uit een moskee, een complex van de Emir, verblijven voor de vele ambassadeurs die werden ontvangen, een kroningshof en een aantal andere verblijven en stallen.

Vlak achter de Ark, ligt het Zindon. Dit was een gevangenis met martelkamers en de bekende "fourth cell", een put van 6,5 meter diep (kanakhona) waar gevangenen met luizen, schorpioenen en ander ongedierte in werden gegooid.
In 1839 kwam de Britse Kolonel Charles Stoddart aan in Bukhara, om de Emir te informeren over de Britse inval in Afghanistan. Één probleem, zijn leidinggevenden hadden geen cadeaus meegegeven, en dus werd de beste man in de kanakhona gegooid. Drie jaar (!) later arriveerde Kapitein Arthur Conolly, om ervoor te zorgen dat Stoddart vrij werd gelaten. De Emir dacht dat dit een valstrik was van de Khans van Khiva en Kokand, en dus werd ook Conolly in de kanakhona gegooid.
Nadat Groot-Brittannië uit Afghanistan vertrok en er niet werd gereageerd op een brief naar Queen Victoria, werden beide mannen geëxecuteerd.

Terug naar het heden. Na het lopen door de stad kwam ik aan in het café, waar ik een paar uur lang relaxed heb gelezen. De bediening was extreem, maar dan ook echt extreem traag, en in plaats van mijn sap kreeg ik koffie. Na meer dan 45 minuten wachten, vroeg ik waar mijn sandwich bleef (op een aardige manier uiteraard), en die waren ze vergeten. Leuke is dat er maar drie tafeltjes bezet waren, dus zo druk zouden ze het niet moeten hebben met z'n tweeën.

Savonds was het plov avond bij het guesthouse, dus ik heb samen met de hele familie plov gegeten aan een lange tafel in het binnenplaatsje. Het was superlekker en erg gezellig, zeker met "mister Tohir", de enige zoon van de eigenares die werkt als fotograaf bij het Uzbeekse nieuws. Hij kon erg goed hard praten en onzin uitkramen, en me omgedoopt tot "mister Zohir". Het was een leuke avond!Read more