Bram Sieders

Aan het eind van de ochtend ging mijn trein van Samarkand naar Bukhara. Bukhara wordt omschreven als een soort Samarkand, maar dan leuker. Leuker, omdat het een historisch centrum heeft. In tegenstelling tot Samarkand ligt alles dus bij elkaar, en voelt het lopen door de stad aan alsof je vele jaren terug de tijd in bent gegaan. Wel is Bukhara weer een stuk droger, en ook weer een stukje warmer, vandaag 41 graden.

Qua geschiedenis is het vooral een lange lijst van veroveren en veroverd worden, maar opvallend is wel wat er in 1918 gebeurde. Een delegatie vanuit Tashkent kwam naar Bukhara om de lokale bestuurder te overtuigen om zich over te geven aan de Sovjets, maar dit werd niet gewaardeerd en de complete delegatie werd vermoord. Gevolg was dat Bukhara onafhankelijk werd, als de Bukhara People's Republic. Dit duurde 6 jaar, tot dat de stad toch werd opgeslokt door de Sovjets.

Na aankomst ben ik door de taxichauffeurmuur gegaan, op weg naar de bus. Eenmaal in de bus (echt zo'n heerlijke oude, nauwelijks functionerende Sovjet bus), kwam er vrijwel direct een jongetje van 11 naast me zitten, die wat Engels kon. We waren wat aan het praten (hij woonde in Tashkent en ging zijn oma hier bezoeken, die hij eens in het jaar zag) en al snel was de hele bus naar ons aan het kijken. De setting veranderde daardoor al snel in een soort College Tour. Het jongetje was de enige die Engels sprak, maar ook andere passagier waren (zoals ik al merkte) vrij geïnteresseerd, dus er werden allerlei vragen gesteld die via het jongetje bij mij terecht kwamen. Op een gegeven moment werd het veel te druk in de bus, en werd het interview afgekapt. Eenmaal wat dichter bij de stad begonnen mensen allemaal naar mij te wijzen en werd er wat geschreeuwd, en ik begreep dat dit het centrum was, en dus mijn call om uit te stappen.

Het guesthouse is net buiten het centrum en ligt aan een klein binnenplaatsje, waar een groot deel van de familie van de eigenares woont, er liep dan ook altijd wel iemand rond. De familie spreekt nauwelijks Engels, maar is superaardig. De kamer heeft alleen geen airco, dus snachts is het wat overleven in de hitte (het komt snachts maar net onder de 30 graden). Na een lekkere lunch die ik kreeg, ben ik aan het eind van de middag nog even door de stad gelopen, zonder een concreet plan. Conclusie: het is een erg mooi stadje!Read more