Cusco - Dag 5

Vanochtend zijn we met een bus naar Urubamba vertrokken, met onderweg mooie uitzichten vanuit het dal waar we doorheen reden. Eenmaal in Urubamba was het de vraag hoe we naar Maras zouden komen, waar onze wandeling begon. De eerste de beste buschauffeur die we vroegen reed langs een splitsing waarvandaan weer collectivos naar Maras reden. Na die stap te hebben voltooid, stonden er inderdaad collectivos te wachten (al stapte er geen hond uit daar, behalve wij).
We ontmoetten een vrij jonge chauffeur die ons wel naar het begin van onze wandeling wilde brengen. En, aardig als Zuid Amerikanen zijn, wist hij een veel beter pad voor onze wandeling en bracht ons daar naartoe.

De wandeling liep naar beneden door een bijzonder landschap! Waar er aan de overkant van het dal vooral groene, besneeuwde en steile bergen waren, was deze kant een soort hoge vlakte met wat dorpjes en losse huizen/schuren waar veel mais werd verbouwd.

Het ware doel van de wandeling lag zo'n vier kilometer van Maras vandaan, waar honderden zoutmijnen liggen die al voor de Inca tijd worden gebruikt! De mijn bestaat uit een paar honderd verschillende terrasvormige, vierkante plassen. Bovenaan de mijnen stroomt heel zout water uit een bron naar beneden, dat door een systeem van kleine kanaaltjes naar de plassen vervoerd wordt. In de plassen, die ongeveer vijf vierkante meter groot en dertig centimeter diep zijn, verdampt het water en blijft het zout achter op de bodem. Na ongeveer een maand is het proces klaar, en kan het zout in laagjes van de bodem geschraapt worden.

De eerste laag is de beste kwaliteit en kan als keukenzout gebruikt worden, de tweede laag is al matiger en is bulkzout. De derde en laatste laag heeft een meer bruine kleur en is industrieel zout (zonder dit zout worden er flauwe bochten in de weg gemaakt). In totaal produceert elke plas gemiddeld 150 tot 200 kilo zout per maand!

De mijnen zijn voor iedereen uit de gemeenschap beschikbaar. De grotere plassen waren voor de grotere gezinnen, en mensen die nieuw waren in de gemeenschap konden een ongebruikte krijgen, die verder weg lag. Inmiddels is de gemeenschap meer verenigd en wordt het zout gewonnen en verkocht als bedrijf. Blijkbaar mocht je tot 2019 nog door de mijnen lopen als toerist, maar inmiddels mag dat (logischerwijs) niet meer.

Na ons bezoek aan de mijnen zijn we verder naar beneden gewandeld, waar we aan de grote weg een willekeurig busje aan de kant hebben gevlagd die naar Urubamba ging. Na een lekkere maaltijd en door het dorp en zijn lokale markt te hebben gelopen, keerden we terug naar Cusco.Leggi altro