Nieuw-Zeeland

Het weer klaarde op, dus vroeg opgestaan en terug naar Arthur's Pass gereden! En dat was het heel, heel erg waard. Eindelijk kon ik de Avalanche Peak and Scott's Track doen.

Deze wandeling was vrij pittig. De wandeling wordt aangemerkt als "Strenous", de hoogste moeilijkheidsgraad. Ook werd aanbevolen eerst bij het visitor's centre in het dorpje te vragen of de wandeling te doen is op het moment. De man in het visitor's centre zei dat vandaag eigenlijk de enige dag is deze week dat het weer goed genoeg gaat zijn, dus ik ging ervoor!

De wandeling is niet bepaald lang, ietsje meer dan 8 kilometer. Maar de hoogtemeters maakte de wandeling lastig: 1100 hoogtemeters in 3 kilometer afstand. Het was dus in een rechte lijn de berg op met veel klimmen, en op sommige stukjes zelfs bijna verticaal omhoog klimmen.

Omdat je in rap tempo de hoogte in gaat, kwamen de uitzichten al snel tevoorschijn! En die waren waanzinnig. Onderweg kwam ik nog twee Britten tegen, dus het laatste stuk zijn we met z'n drieen omhoog gegaan. Na 2,5 uur dachten we de top bereikt te hebben, maar dit was maar half het geval. Het was bijna de top, het laatste stukje ging over een hele smalle richel naar de echte top van de berg. En vanaf daar... was het uitzicht nog duizend keer mooier. Omdat het daadwerkelijk de top van deze berg was, kon je 360 graden om je heen kijken. Overal om je heen kon je besneeuwde bergtoppen zien, al waren er een paar verstopt in de bewolking.

De richel terug ging toch wel den beetje met knikkende knietjes. Op de heenweg heb je de adrenaline en de top in zicht, en de weg terug ga je toch opeens wat meer om je heen kijken. Het pad was niet veel breder ikzelf, aan beide zijden een hele leuke afgrond van rotsen. Op twee plekjes moest je ook nog half over wat rotsen klimmen. Maar, in alle rust en met alle tijd, en met twee Britten achter me aan (niet dat zij iets hadden kunnen betekenen als ik viel, maar toch voelt het veiliger), weer terug gekomen.

En wat alles nog ietsje specialer maakte waren de twee Kea's die op de top aan het relaxen waren. Volgens mij heb ik al eerder een foto van een Kea gedeeld, maar het is papagaaien soort van bijna een halve meter, 48 centimeter. Hij is olijf groen en de onderkant van zn vleugels zijn fel oranje. Hij leeft alleen op het zuidereiland van Nieuw-Zeeland, en er zijn er nog maar zo'n 7000 van in het wild. En... ze zijn dus heel nieuwsgierig, hongerig, en bovenal heel intelligent. Ze weten precies hoe ze tassen open moeten maken, en zelfs dakkoffers blijken niet veilig.

Het meest legendarische verhaal kwam van de man in het visitor's centre, die vertelde hoe een Kea iemand van buitenaf had opgesloten op de wc van een berghut, om zonder gestoord te worden door zijn tassen te graaien. Ook tijdens deze wandeling was iemand slachtoffer geworden, want een Kea had een gat in z'n tas gepikt en er een crackertje uit gehaald 🙃. Behalve dat zijn ze voornamelijk erg mooi, en konden ze mooi poseren op de bergtop!

Via Scott's Track gingen we weer naar beneden, omdat die route iets minder steil is dan de weg omhoog, en dus iets makkelijker afdalen. Desondanks duurde de terugweg even lang als de heenweg.

Na deze lonende wandeling stond ik op de Avelanche Creek Campsite, recht tegenover het begin van de wandeling.Read more