Van de Sugar Dunes naar Ras Al Hadd,Oman

Wakker worden met het geluid van de ruisende zee is iets wat ik elke dag zou willen meemaken. Heerlijk rustig.

Jona sprong direct de zee in, ik nam m'n ontbijt en m'n boek de duinen in. Een beter lees-/ontbijtplekje bestaat er niet. De duinen aan de ene kant, de zee aan de andere.

Na een tijdje moesten we wel doorrijden, dus gingen we de auto in richting Al Hadd. Hier is vlakbij een schildpaddenreservaat en dat wilden we graag zien.

De rit was lang. Héél lang. Door witte duinen, rotsen, zandwoestijn, rode duinen (Wahabi Sands), stenige duinen, vlakke rotswoestijn en een hele hoop dromedarissen. Blonde, bruine en jonkies! En eindelijk, na vijf uur rijden, waren we er.

Aangezien het strand al redelijk vol stond met wildkampeerders, besloten we om in een motel te blijven. (Hoera wifi, een bed en douche!)

's Avonds gingen we richting Ras Al Jinz om de schildpadden te zien. Jammer genoeg moet je de horden andere toeristen wel bijnemen wanneer je daar bent. Maar het was echt de moeite! Het is nu laagseizoen voor de schildpadden, dus de kans dat je er eentje ziet is echt klein. Wij hadden geluk. Er was een vrouwtje eieren aan het leggen. Zo'n groot beest zien ploeteren in het zand, is echt ongelooflijk om te zien. We kregen uitleg over het levensloop van de zeeschildpadden, toen ons werd gezegd dat er vlakbij twee baby'tjes uit het zand waren gekropen! Dit was blijkbaar al een maand geleden volgens onze gids. De kleintjes zouden het nog moeilijk krijgen, de krabben stonden al klaar om ze op te eten. Gelukkig bleef er iemand bij de schildpadjes om ervoor te zorgen dat ze de zee zouden bereiken.

Een wonderlijke avond, waarvan we niet gedacht hadden dat het zo zou lopen.Read more