De laatste dag lopen

Zoals beloofd het vervolg:
Gisteravond lekker gegeten in gezelschap van de 2 Duitse meisjes: Clara en Eve. En het koppel Nederlanders: Simone en Alex. Met deze mensen heb ik het meest opgetrokken deze trip.
Ik heb mijn slaapkamer gedeeld met een jong gezin. Moeder en 2 kinderen. Toen ik vanochtend op stond om 5.45 uur, heb ik geprobeerd om het zo stilletjes mogelijk te doen, maar toch werd de jongste dochter wakker en zat mij stiekem te observeren. Toen ik even haar richting opkeek, deed ze net of ze sliep. Toen ik de deur dichtdeed, zwaaide ik even en ze zwaaide voorzichtig en verlegen terug. Uiteindelijk was ik om 7.00 uur helemaal klaar om de trip te beginnen. Heb zelfs bij uitzondering een lunchpakket gekocht, want je weet maar nooit. Bolletje met kaas en rauwe ham.
De tocht begon goed. Ik moest 1000 meter stijgen om daarna nog over de kam te lopen voor ongeveer 3 uur.

Over 1000 meter stijgen doe je ongeveer 5 uur. 200 meter stijgen per uur. Dus een helling op van 20 procent. Maar goed dat had ingecalculeerd. Daarna was het over die bergkam lopen. Mijn ervaring was dat je dan vrij vlak kan doorstappen. Kijk en daar had ik mij vergist.
Het eerste gedeelte was zoals ik had verwacht met uitzondering dat ik moest klauteren. Dus daadwerkelijk mij op moest trekken aan de rotsen om boven te komen. Uiteindelijk heb ik dat wonder boven wonder behaald met mijn 9 kilo zware rugzak. Was best trots en het Nederlandse stel kwam ik daar nog tegen en wij spraken de ontegenzeggelijke woorden nog uit: nu hebben wij het ergste gehad, we zijn op tijd en halen makkelijk de laatste kabelbaanrit van 16.40 uur. We waren vol goede moed! Heb zelfs nog foto’s gemaakt. Moet nog wel even kwijt dat er een moment was waar ik mij minder prettig bij voelde. Op een gegeven moment liep ik langs een enorme rotspartij waar stenen naar beneden vielen. Gelukkig niet veel, maar het maakte mij zeer nietig binnen alle rotspartijen.
Terug naar waar ik gebleven was: de wandeling over de bergkam: dat was het grootste drama omdat ik er niet op was voorbereid. Het was bergje op, bergje af. Met enorm veel klauteren, klimmen en dalen waarbij je continu moest opletten waar je je voeten neerzet. Wat een drama was dat. Op een gegeven moment was ik het gewoon zat. En toen moest ik nog 3 uur. Ondertussen kwam ik nog wel gelukkig medereizigers tegen.
Uiteindelijk kwam ik een uur eerder aan bij refuge Rosetta. Daar kwam ik het Nederlandse en Duitse stel weer tegen die zelf ongeveer een half uur eerder waren aangekomen. Net als ik was Simone ook teleurgesteld in het laatste gedeelte van de wandeling. Daar waar ik enorm last had van mijn bovenbenen, had zij last van haar knieën. Gelukkig had ik mijn kniebeschermers/braces omgedaan. Het is wel geen porum om te zien en iedereen zie je ernaar kijken, maar dat deert mij niets op dat moment. Het gaat dan om overleven 😀.
Het zal mij een worst schelen wat andere mensen ervan vinden.
Ik kwam nog wel een ander Nederlands stelletje tegen die reis in tegenovergestelde richting hadden gemaakt en ze hadden bewondering voor het feit dat ik in dat slechte weer van 2 dagen geleden langs die rotspartijen had gelopen. Dat doet een mens dan weer goed 😊
Afsluiting van de dag: ben met de kabelbaan naar beneden afgereisd. Binnen 10 minuten was ik op de plek waar mijn beklimming startte. Simone en Alex boden mij toen heel lief aan om mij bij het hotel af te zetten, omdat hun auto bij de kabelbaan geparkeerd stond. Dat scheelde mij weer een kwartier dalen.
In het hotel eerst 2 grote biertjes gedronken en hele lange hete douche. Daar knapte ik flink van op!
Gegeten in het dorp met een rode wijn, waar ik goed op kon slapen. Wil je de rest van mijn avontuur weten, lees dan de terugreis. Ook weer bijzonder kan ik je vertellen.Read more