Bali

Ao día seguinte quixemos visitar as praias do sur de Bali. Como noutros países do sueste asiático, o tráfico é infernal e tamén circulan pola esquerda. Eu, que nunca conducín unha moto na miña vida, decidín bautizarme no país onde hai 19 millóns... e parece que nalgún cruzamento se xuntan todas. Dúas probas no aparcadoiro e comezou o percorrido. Pareceume moi curioso o de repostar: cada km máis ou menos, podes atopar unha casa ou un negocio con botellas de Absolut con combustible ao sol (o PRL en Indonesia é cousa de caguicas). A primeira parada foi a máis afastada e animounos a quedar alí todo o día. A praia de Pandawa é unha praia dun quilómetro protexida por unha barreira de coral polo que as ondas rompen a 100 metros da costa; preparada para o lecer e a relaxación, foi marabilloso con tan pouca xente a primeira hora da mañá. Primeiro columpio, primeiro baño, primeira Bintang (unha gran cervexa lager indonesia) e primeira conversa sobre o ideal que é aquilo para un retiro.
De camiño ao templo de Uluwatu, fixemos un desvío para ver a praia de Nyang Nyang desde un acantilado. O acceso é bastante complicado e non hai servizos nas proximidades, polo que se che gustan as praias naturais e gozalas en soidade, este é o teu destino en Bali. Uluwatu é un templo que ofrece pouco excepto o seu entorno, ao estar situado nunha zona moi chula de acantilados. Se vas pasar varios días en Ubud, onde atoparás os templos máis interesantes, aproveita a túa estancia no sur para visitar as praias (en todas as praias e templos terás que pagar unha pequena entrada pero podes deixar a motocicleta e cascos sen preocupacións). En Uluwatu, a pesar das numerosas advertencias, non puidemos escapar do ataque dun mono que quería comer os lentes de Sonia (se usas lentes ou as túas lentes de sol son caras, consérvaas, así como cámaras e teléfonos móbiles, que deberían ir ben gardados... se che quitan algo, bótalles un plátano ou unha mazá ou dille axiña a un garda que o faga; os monos deixarán caer o teu obxecto para ir buscar a comida.

Comemos en Blue Point Beach, unha zona de acantilados de surfistas moi chula que esconde unha pequena praia á que se accede por un paso entre as rochas entre unha onda e outra. Para baixar hai que facelo por un acantilado cheo de bares con vistas espectaculares, tendas de camisetas e bañadores e postos de edición fotográfica onde editan imaxes de xente que se divirte nos taboleiros. Comemos na terraza do restaurante coas mellores vistas por menos de 15 euros para os dous. Despois de comer descansamos na Praia de Padang Padang, tamén moi chula, pero con moita rocha na auga que facía que nadar fose incómodo; A praia Dreamland, un pouco máis ao norte pero que requiría uns quilómetros de estrada, era moi semellante.

Xa fartos das praias, tentamos chegar a Seminyak antes do solpor para velo dende alí. Cruzar o aeroporto nese momento é unha tolemia polo tráfico, e as rúas de Kuta e Seminyak son un atasco constante incluso andando en moto cunha confianza que xa me permitía zigzaguear entre os coches. As praias de Kuta e Seminyak son famosas pola súa onda esquerda que atrae a surfistas estadounidenses e australianos. Arredor deles hai un turismo que lembra o levante español. En Seminyak, os grandes resorts montan terrazas moi bonitas na praia con pufs e paraugas de cores para ver o solpor con música en directo (xente destruíndo cancións, máis ben). Cando volvíamos á casa despois de cear en Kuta, dous rapaces nunha motocicleta roubáronnos de súpeto o móbil mentres iamos conducindo pola avenida Sunset, afortunados de que non nos derrubaran por casualidade. Intentamos perseguilo un tempo, pero en canto rematou a quentura fomos denunciar para trasladarllo ao seguro e tentar esquecelo canto antes. O primeiro día de vacacións rematou nunha comisaría indonesia diante dun policía que facía máis caso á tele coa película de James Bond que a nós...Baca selengkapnya