Ho Chi Minh 2

Vietnam (of Viet Nam) kent een roerig verleden. Na WOII hebben de fransen nog getracht het land (opnieuw) te kolonialiseren. Dat liep allemaal een beetje uit de klauw, Amerika raakte er bij betrokken, zagen een communistische dreiging ontstaan en grepen in. Het resultaat is te zien in Platoon, Good Morning Vietnam, Tour of Duty en natuurlijk de Rambo klassiekers. Maar goed, dat is dus de Amerikaanse kant van het verhaal.

Het War Remnant Museum vertelt het Vietnamese verhaal. Vroeger heette het 'Exhibition house for war and agression'. Dat dekt de lading eigenlijk beter vind ik. Erg indrukwekkend, en ook wel confronterend. Na een geschiedenisles in foto's komen de foto's van soldaten en slachtoffers. Vooral die laatsten komen wel echt binnen. De chemische wapens hebben de bevolking verminkt. Omdat Agent Orange het gen aantast na lange blootstelling (via het eten en water) slaat het door in meerdere generaties. Vooral een foto van een door phosphor aangetast gezicht was erg aangrijpend. Er was ook een foto van een Amerikaans soldaat die een arm optilt waaraan een schouder en een hoofd zit van een slachtoffer. Verder is er letterlijk niks over van deze persoon. Ik denk aan dat ene soulnummer: 'War, what is it good for. Absolutely nothing...' (Edwin Starr, 1970)
Voor de deur staat nog wat Amerikaans wapentuig om te bekijken. Mooi om te zien. Wat vliegtuigen, een straaljager, zo'n grote typische chopper met rotors voor en achter en geschut van verschillende afmetingen. Alles in uiterlijk goede staat.

Gisteren hebben we ook het tunnelstelsel bij Cu Chi (Ben Duoc) bezocht dat werd gebruikt door de lokale bevolking tijdens de oorlog. Met de lokale bus erheen was op zich al leuk en daar kwamen we ook twee andere Nederlanders tegen waarmee we de dag verder hebben opgetrokken (hebben een website: www.backpacklust.nl). Bij de tunnels kregen we een Engels sprekende gids, samen met de andere westerlingen.
Ook hier is buiten het eea opgesteld zoals een Amerikaanse helikopter en wat tanks. Kaalgestript en verroest, sommige vol kogelgaten en deuken van zwaarder geschut. Ook is er een groot memorial, waar de grote Ho Chi Minh letterlijk bewierookt wordt.

De tunnels zelf bevinden zich in de jungle waar ook verschillende poppen stonden aangekleed met legerkleding en met wapens. Best wel goed gedaan, een van de meisjes in de groep schrok er zelfs goed van.
We werden neergezet voor een inleidende film. Anti-USA propoganda eigenlijk uit de seventies ('67 hoor ik net). Citaat: 'Women helpt in the tunnels which makes them hero for help killing Americans.' De toon was gezet. Aan het eind van de film meldde de gids zich en nam iedereen mee naar de tunnels en ook enkele voorbeelden van booby traps. Nasty spikes of bamboo!
Al snel mocht je een tunnel in en mocht je gebukt door de spaarzaam verlichte gangetjes gaan (hoogte 1.30m). Gelukkig spaarzaam verlicht want: vleermuizen. Veel ervan. Die dan over je heen vliegen of naar je hangen te knipogen vanaf het plafond.

Op één of andere manier was ik steeds de eerste die die donkere gangetjes in ging, en dat leek iedereen helemaal prima te vinden. Geen idee waarom. Toen we een oorspronkelijke ingang mochten proberen (superklein gat) was ik de enige die even helemaal onder de grond verdween. Dat was eigenlijk niet de bedoeling, maar ik was nieuwschierig of het zou passen. Ja dus. :) Misschien was ik toevallig de gekste aanwezig. Kan zijn. Maar ja, wat kan er nou gebeuren, behalve hondsdolheid van een eventuele vleermuisbeet. Alsof die om de hoek op je staan te wachten. Nee joh, die slapen gewoon. Zo denk ik dan hè!

Ik vond het heel bijzonder om in die gangen te bewegen en iets te ervaren van hoe men toen onder de grond heeft geleefd en gestreden. Er waren ook gangetjes totaal niet verlicht. Die mocht je niet in. 'No go there, very dangerous for tourist'. Wel even om het hoekje gekeken natuurlijk. Daar zaten de meeste vleermuizen. ;)Read more