Polnocno-wschodni koniec wysp

Wieje. Tak, że trudno jest zrobić krok i właściwie trzeba walczyć o utrzymanie się w miejscu. Do tego pada, a w zasadzie zacina deszczem, bo, uwaga, wieje...A wiatr jest bardzo, bardzo zimny. W końcu to środek lata...29 lipca. Nawet nie potrafimy sobie wyobrazić jak John o'Groats wygląda w, dajmy na to, styczniu...A przecież można stąd wyruszyć jeszcze dalej na północ, na Orkady, których zarysy widać za mgłą, albo jeszcze dalej, na Szetlandy. Na prawdę trudno uwierzyć, że kiedyś ludzie osiedlali się tu z własnej woli, mając do wyboru całą resztę wysp i kontynent...no chyba że to dno morza tropikalnego zachowało się wtedy lepiej 😉.

M'n'Ms nie są bynajmniej zachwycone okolicznościami, i rejterują z powrotem do samochodu. Nam w nagrodę za dzielność pokazuje się uchatka (ale nie aż na tak długo żeby zrobić jej zdjęcie), i też uciekamy - choć kilka mil bardziej na południe, obiecując sobie powrót w bardziej sprzyjających okolicznościach przyrody.Læs mere