Cannich

Pożegnaliśmy Caithness, w dalszym ciągu zalane słońcem, i ruszyliśmy po raz kolejny w stronę chmur deszczowych. Dziwne uczucie, zmierzać do Inverness, najbardziej na północ położonego miasta Szkocji, na południe :-).
Krajobraz łagodnieje z każdym kilometrem, i z poszarpanych, surowych klifów zmienia się w łagodne, zielone pagórki, wzgórza, i w końcu na horyzoncie widzimy prawdziwe góry, rzecz rzadki spotykana na wyspach.
Do kempingu dojeżdżamy wzdłuż Szklanej Rzeki ( River Glass), i choć chmury ( i BBC) ciągle starszą deszczem, namiot rozbijamy na sucho (nie takie małe zwycięstwo, a cieszy bardzo).
Kemping jest rewelacyjny - cichy, pusty, zielony, przestrzenny. Miejsce do rozbicia 4 razy większe niż normalnie (social distancing), więc na sporej polanie jesteśmy za zupełnie sami. Do tego zasady covidove ograniczają liczbę namiotów i przyczep, a do tego wymuszają "prywatne" używanie łazienek ( tylko jedna rodzina na raz) - więc czujemy się trochę jak w prywatnym parku/ ogrodzie. Trudno na epidemię narzekać w tym kontekście 😉Okumaya devam et