Centrum operacyjne: Sliema

Ku olbrzymiej rozpaczy 1/4 ekipy wyruszamy z pieleszy domowych o 3 nad ranem (ah, co się stało z duchem przygody) i lądujemy na Malcie jeszcze przed śniadaniem. Jako, że w hotelu można rozbić bazę dopiero od 3, pół przytomni wyruszamy zwiedzać najbliższą okolicę - na początek zamiast przez wykopaliska neolityczne przedzierając się przez wykopaliska drogowe. Wygląda na to, że specjalnie na naszą cześć wszystkie ulice w Sliemie są rozkopane, odsłaniając antyczny piach i gruz, a robotnicy beztrosko zalewają betonem wszystko co się da, pozostawiając pieszym odgadnięcie którędy można przejść bez ubierania gustownych zastygających kamiennych bucików. Zasadniczą zaletą w naszym półprzytomnym stanie jest za to łatwość nawigacji, i wszechobecne malownicze zaułki, budynki, widoki. Nie musimy w zasadzie ogarniać mapy, w którą stronę się nie skierujemy, jest pięknie (choć ewidentnie lata i stulecia świetności Sliemy są już za nią). A po 200m jesteśmy nad brzegiem obłędnie granatowej, wzburzonej, parskającej pianą wody, i możemy spróbować choć trochę obudzić się siadając w jednej z kafejek prosto na promenadzie, wśród ewidentnie lokalnej społeczności, leniwie rozpoczynającej dzień.
Malta obezwładnia bogactwem możliwości zwiedzania, od czasów prehistorycznych, przez starożytność, ostatnie wyprawy krzyżowe, templariuszy aż do współczesności. My za cel wyprawy stawiamy sobie zanurzenie się w prehistorii, i zrozumienie dlaczego akurat ta wyspa stała się pierwotnym miejscem kultu. Na pewno nie ze względu na łatwość dostępu - przynajmniej nie w czasach neolitu.
Opracowywanie planu ataku na rozliczne neolityczne świątynie rozsiane po Malcie i Gozo zostawiamy na zaś, na początek chłonąc zdecydowanie bardziej nowożytną atmosferę miasta, współczesna kawę, i fortyfikacje z czasów rycerzy światynnych.Read more