Yogyakarta

T'is weer tijd voor avontoeer!

Met het heerlijke eten van de Indiër in onze maag snelden wij terug naar ons hostel. We hebben namelijk een vrij apart programma voor de boeg de komende dag:

Om 03:00 gaat de wekker. Al kreunend van ellende klim ik langzaam uit bed. Het idee is dat we om 03:30 opgehaald worden met een busje om de zonsopgang te bekijken op een berg. Er is ons een prachtig uitzicht beloofd. We proberen nog een paar minuutjes slaap bij te pakken in de bus maar het mag niet baten, de chauffeur van ons busje lijkt wel een hete peper in zijn kont te hebben of hij wist enkel waar het gaspedaal was want we hebben volgens mij maar één keer stilgestaan en dat was toen we instapte. Maargoed, dat had ook zijn voordeel want we waren ruim voor zonsopgang aanwezig op de berg. We moesten een kleine bijdrage betalen als entree, een soort tegemoetkoming, het is tenslotte toch iets toeristisch he? We lopen langs een met kaarsen verlicht pad naar het uitzichtpunt. Na ongeveer een half uurtje komt de zon op achter de bergen. De ochtendmist vult de vallei, een heus sprookjesachtig uitzicht. Na een half uur hebben we het wel weer gezien. We lopen rustig aan terug naar de bus en komen langs een paar lokale muziekanten die aan de kant van het pad wat instrumenten bespelen. Ze vragen nog aan mij of ik mee wil doen maar de bus wacht al op ons, helaas misschien de volgende keer!

De mooie zonsopgang is vandaag niet het enige wat we bezoeken. We gaan namelijk richting twee tempel(complexen). De eerste op de lijst is 'Borobudur'. Het is een gigantische stoepa (een boeddhistisch bouwwerk waar relieken van boeddhistische heiligen bewaard worden (thanks Wikipedia!)). Ondanks het feit dat het een adembenemend mooie stoepa is, waarschijnlijk de mooiste die ik in Azië heb gezien, zijn er toch wat dingen die de ervaring... aantasten om het subtiel te brengen. We komen rond half 8 aan bij het complex maar ondanks het vroege tijdstip is de drukte overweldigend. Het grootste deel is Indonesisch en dat zou natuurlijk niet uit moeten maken maar blijkbaar is een westerse reus hier een uitzondering op de regel. Het duurde dan ook niet lang voordat we gevraagd werden of mensen met ons op de foto mochten. Eerst met de dochter, dan met de zoon, de vader en moeder moesten ook apart op de foto en daarna nog een familiefoto. Natuurlijk valt dit een beetje op en de volgende familie stond al klaar om de het gat van de eerste familie op te vullen. Op een gegeven moment werd het zo erg dat er twee verschillende families tegelijkertijd op de foto met ons wilden. We probeerden alles uit: wegkijken, net doen alsof we niks hoorden, omlopen, hardlopen, in gesprek zijn met elkaar maar niks hielp en we konden het niet over ons hart krijgen om 'nee' te zeggen. Ach wat kan ik zeggen, de faam steeg direct naar mijn bol.

De stoepa bestaat uit verschillende lagen met stijlen trappen omhoog. Elke etage van de piramide vormige stoepa heeft een eigen verhaal met zeer gedetailleerde graveringen, reliëf en handbewerkte sculpturen en figuren. Het moeten honderden meters aan muur zijn geweest die tot in de puntjes bewerkt zijn. Werkelijkheid wonderbaarlijk dat ze er 1000 jaar geleden al toe in staat waren om zoiets moois te creëren. We besluiten om bovenaan de stoepa op de rand van een verhoging te zitten om even te ontbijten. Ondertussen stromen de belangstellenden voor de foto langs. Na een half uurtje hebben we het wel gezien, we klauteren naar beneden en al foto-ontwijkend lopen we richting het ophaalpunt. Ondertussen komen we nog langs een veldje waar olifanten staan met een groot bord dat je ze kan voeren tegen een vergoeding. Ik vraag mij sterk af of er aan de gezondheid van de olifant gedacht wordt en het valt mij op dat de olifanten kettingen om hun poten hebben zitten. We lopen verder richting de uitgang waar het busje al op ons wacht.

De volgende bestemming is een ander oud tempelcomplex. Als je dacht dat ik wel genoeg tempels heb gezien heb je het fout. Nog eentje dan. Het tempel complex heet Prambanan en is het grootste hindoeïstisch-javaanse tempelcomplex in Indonesië em is ongeveer 1200 jaar oud. Om een lang verhaal kort te houden zijn we op dit terrein nog vaker en extremer gevraagd of we op de foto wilden. Kinderen werden in onze handen geduwd, babies moesten al huilend op de foto en omhelzingen tijdens de foto's hoorden er ook bij. Het begint rond deze tijd (10:00) erg warm te worden dus we zoeken de rust op. Ondertussen worden we nog gevraagd of we deel willen nemen aan een onderzoek waar we natuurlijk ook geen nee tegen kunnen zeggen. We sluiten ons bezoek hier af met een een bezoekje een de minder toeristische, maar niet minder mooie, tempels die wat achter op he terrein zijn. Op de terugweg naar het hostel vallen we praktisch in slaap want het vroege wakker worden viel ons pittig. We maken er de rest van de dag ook een rustige dag van en hangen voornamelijk in de hangmat. Wat we de komende dagen gaan doen is nog een verrassing, dus kom snel terug voor het vervolg!Read more