Pieken en dalen

Hoofdpijn.

Hoe zou dat nou komen?

Ik blijf nog een uurtje liggen terwijl de lui uit Hanoi om 7 uur al luidruchtig ontbijten en weer in de bus stappen. Als het dan tijd is voor mijn eigen ontbijt gaat het eigenlijk al weer verassend goed. Een paar pannekoeken met banaan en honing en een bakkie pleur d'r in en ik ben helemaal klaar om te gaan.

Het is behoorlijk heiig en ik ben bang dat mijn uitzichten van de avond tevoren niet geëvenaard zullen worden. Vergeefse vrees, want de komende tweeëneenhalf uur slaak ik om de haverklap kreten van verwondering over de onaardse schoonheid van het landschap. De heiigheid geeft juist een extra, spookachtige allure aan de vervremende bergvormen. Meer woorden ga ik niet aan het landschap besteden, want die doen het geen eer aan (de foto's helaas ook niet, maar je krijgt misschien toch een beter idee).

Ik kom af en toe al een tourgroep tegen met blanke lui achterop de brommer bij een local en een paar avonturiers die in het midden van de groep zelf rijden. Als ze dezelfde kant op gaan sjees ik ze lekker voorbij met mijn veel snellere en lichter beladen brommer. Google wil mij op een omweg over een minder steile weg sturen, maar als ik ook vrachtwagens en bussen van de steilere weg af zie komen, durf ik het wel aan. Blij mee, want het is een hoge weg met spectaculaire uitzichten en heerlijke bochten. Na een tijdje kom ik bij een café op de bergwand waar zo te zien wel tien tourgroepen en een schoolklas tegelijk voor koffie zijn gestopt (filmpje). Zelfs de kinderen van een jaar of 7 zitten aan de koffie hier, hoor ik een van de vele Nederlanders opmerken.

Na nog wat afslagen kom ik op een rustige weg. Al een tijdje geen tourgroepen meer gezien, terwijl dit toch een logische stap in de loop lijkt te zijn. Hmm. De vorige weg had al wat gaten erin, maar dit wordt wel steeds erger. Af en toe missen er hele stukken wegdek en moet ik over de ruwe stenen manoevreren met mijn sportbrommertje. Er komt mij nog wel een enkele solo-tourist tegemoet die er vrij afgepeigerd uitziet, ik vraag me af waarom. De gaten in de weg worden frequenter en erger. Hopelijk krijg ik geen lekke band of gebroken vering. Als ik bijna bij de top van de pas ben zie ik een bord waarop staat dat ze de weg renoveren en in 2025 klaar hopen te zijn. Beter laat dan nooit.

Op de top neem ik een slok water op een uitkijkpunt. De renovaties zijn hier gestart, al is er op dit moment weinig activiteit. De afdaling begint en ik bevindt me in iets wat meer weg heeft van een steengroeve dan een weg. Soms kom je nog wat flarden oud, met kuilen en gaten doorregen, wegdek tegen en dat zijn de beste momenten. De rest is niet anders te noemen dan off-road. Het losse zand en grind is nog goed te harden, gewoon niet te hard remmen of gas geven. De stenen zijn erger. Knal, boem, bonk, knertsj. Af en toen heb je ook nog wat bonus-modder of een waterplas waar je blind doorheen moet. Oh ja, het meeste is ook nog langs steile afgronden, zonder hek. Twee uur lang gaat het zo door. Opperste concentratie. Geen tijd meer om naar het landschap te kijken, want ik moet iedere kiezel voor mijn neus analyseren of ik daar wel of niet overheen kan. Wonder boven wonder overleven mijn brommer en ik het allebei zonder schade en zonder ook maar één keer plat te gaan.

Uiteindelijk moet ik stoppen voor, je raad het al, een aardverschuiving. Deze keer lijkt het echter met opzet verschoven te zijn. Bovenaan de zandhoop is men bezig met graafmachines. Een Frans stel die mij eerder op hun volbloed off-road motor (jaloers) hebben ingehaald vertellen me dat ze over een paar minuten de "weg" weer openen. Net genoeg tijd om een slok water te nemen en een foto van mijn onverschrokken, met stof bedekte, staelen peerd te maken. Even om de zandhoop heen en dan: asfalt. Hallelujah!

Hobbelig asfalt, dat wel, maar vergeleken met de beproeving van net is het Nirvana. Ik beloof nooit meer grappen over Belgische wegen te maken. Op het asfalt haal ik de Fransozen snel weer in en race naar het dorp in het dal aan de hoofdweg. Ik heb ondertussen stevige trek gekregen en verorber een goed bord gebakken rijst. Daarna is het nog geen uur heuvelafwaarts terug naar Hà Giang. Ik kan zelfs een flink stuk van de route terug naar Sa Pa rijden voordat de zon ondergaat. Heeft Google maps de gemiddelde snelheid op off-road roads toch best goed ingeschat.Read more