De Witte Reiger

Voordat we naar Ōsaka en Kyōto gaan, hebben we nog één omweg te maken: Himeji. Er is één reden om naar Himeji te gaan en dat is het kasteel: Himeji-Jō, bijgenaamd "Witte Reiger" vanwege, euh, de kleur. Het is het voornaamste en grootste overlevende (en niet herbouwde) kasteel in Japan.

In 1333 werd het eerste fort op deze heuveltop gebouwd, maar de huidige versie stamt uit 1601-1609, het begin van de Edo-periode. Nu ik me tijdens het schrijven iets meer inlees in de geschiedenis, merk ik pas wat een wonder het is dat dit kasteel nog staat: In de Meiji restoratie, het eind van de Edo periode en de heerschappij van de Tokugawa Shoguns, zijn veel van Japans kastelen afgefikt of gesloopt. Himeji stond ook op de agende, maar vanwege de lobbyvaardigheden van kolonel Nakamura Shigeto is het gespaard gebleven. Inmiddels is er een standbeeld in het complex aan hem gewijd. Later, in 1871, werd het kasteel ter veiling aangeboden. De tijd van oorlogsheren was immers voorbij. Een lokale bewoner kocht het voor een idiot lage (met inflatie gecorrigeerde) 2.000 euro. Zijn plan was om het kasteel plat te gooien en er woningen te bouwen, maar de sloopkosten waren te hoog. Weer gespaard. In de Tweede Wereldoorlog hebben de Amerikanen, het zal ook eens niet, Himeji stevig platgebombardeerd. Van het centrum rondom het kasteel is bijna alles in vlammen opgegaan, maar, wonder boven wonder, het kasteel is gespaard gebleven. Er was één brandbom ingeslagen op de bovenste verdieping, maar die is niet ontploft. Uiteindelijk is er in 1995 wijdverspreide destructie aangebracht in de stad door een aardbeving, maar wederom viel het kasteel niet te krenken, zelfs de fles Sake in het altaar op de bovenste verdieping stond nog. Knap staaltje vakmanschap.

Het complex is zo'n 233 hectare groot en bestaat uit meerdere lagen aan muren. Als we ons richting de centrale donjon bewegen, kronkelen we daarnaast als een idioot op een neer en passeren we minstens 5 stevige, met ijzer beslagen poorten. Ook in de centrale donjon, waar natuurlijk onze schoenen uit moeten, sta ik te kijken van hoe defensief alles is ingericht. Als je van een afstandje de stralend witte muren en witte voegen tussen de dakpannen tot een luchtig en elegant gehaal ziet komen, sta je er niet bij stil dat het in feite gewoon een fort is. Er wordt op de informatiebordjes in het fort nadruk gelegd op de twee centrale steunpilaren. De oostelijke paal is één enkele boom die van de kelder tot de vijfde verdieping rijst en rond is. De westerlijke bestaat uit twee vierkante stukken die halverwege met een ongetwijfeld idioot complexe houtverbinding aan elkaar zijn gekoppeld. Hier en daar zijn ijzeren beugels aangebracht ter versteviging. Zelfs voor een meter dikke boom is een kasteel nog best veel om te dragen.

Omdat het een tijdje heeft geduurd voordat we in Himeji waren, komen we tegen sluitingstijd pas weer beneden. Geen tijd meer om de overdekte hal in de lagere vesting te bezoeken, maar wel nog voor de naastgelegen tuinen. Wordt vervolgd...Read more