Het zilveren zerk: onder Letse sterren

Vrienden van Gulo Gulo - dag 13 Meestal is er geen reden om veel woorden vuil te maken aan de positie van de journalist van dienst ten tijde van het tikken van het dagelijkse reisverslag. Deze keer valt daar echter niet aan te ontkomen. Temidden van een eindeloos groot nationaal park zo’n drie kwartier rijden ten oosten van Talinn, Estland aan het einde van een 1,5 kilometer zandpad, omringd door eindeloze dennenbossen, in het stik duister bij minus 10 graden Celsius ligt hij namelijk als een loempia in z’n slaapzak. In de Volvo welteverstaan. Hij is daarbij omringd door zo’n 250 mede rallyrijders die allemaal met hele fancy kachelsystemen, slangen, buizen, daktenten, tenten, campergedoe en andere profi aandoende buitenboel het zaakje/elkaar warm en comfortabel houden. Dat de heren van Woudenberg en Arends ook nog eens twee meter verderop (samen!) heerlijk warm en comfortabel hoog in een (met dieselkachel voorverwarmde) daktent van een Duitse truckchauffeur (die op het laatste moment had bedacht met z’n vrienden in het bos onder zeiltje te gaan slapen: levensmoe zou je denken) liggen, maakt het er allemaal niet makkelijker op. Om in voornoemde loempia stand te komen, is hij na een serie van - aanvankelijk nog wat gymnastisch aandoende maar vervolgens steeds ongemakkelijker wordende - bewegingen eindigend in hulpeloos gespartel (ga maar na: eerst in het stikduister op spiegegladde sneeuwrand je laarzen uitdoen, dan als een hoogspringer in slow motion achter over door het zijdeurtje in de Volvo zien te komen, dan rugwaarts iets met een broek uit en een broek aan en dan je met een plafond op 50 cm in je slaapzak moeten wurmen…) nu dan eindelijk in de positie om verslag te kunnen doen. Daar gaat ie.
Vandaag een waanzinnige leuke dag mede vanwege afwisselend program en waanzinnig mooi weer. Ons vertrek uit Helsinki (ook bij daglicht een erg fijne plek, prachtig gelegen op een archipel aan de Botnische Golf met overal mooie gebouwen, havens, keurige Finnen en prima winkels) werd toch ook weer een klucht. Keurig op tijd weggereden bij onze AirBnB werden we door de Google Maps van Arends namelijk eerst - geheel ongevraagd - op city-sightseeing-tour gestuurd. Hardstikke leuk natuurlijk maar we waren echt als laatste bij de geheel verlaten terminal (alle vrachtwagens en auto’s stonden al aan boord), kregen halverwege de paspoortcontrole van een wat verhitte Finse juffrouw (die zijn er niet veel.) pardoes alle reisdocumenten weer door het openstaande raam de auto in gekieperd (“we have no longer time for that; boat is leaving”) en we waren nog niet over de loopplank of de boot voer weg. Tip: als je zonder wachttijd een ferry wil halen-> gebruik Google Maps., De overtocht naar Estland was een zeldzaam genoegen. Terwijl de Finse bejaarden en vrachtwagenchauffeurs het natuurlijk binnen direct op een zuipen zetten (gevolgd door een dansje op livemuziek en daarna een noodzakelijk tukje) stonden wij buiten te genieten. Echt schitterend was het. De ferry daverde door het krakende en schuivende zee-ijs heen in hoog tempo de archipel uit met de Helsinki skyline achter ons en de spiegelgladde helblauwe Botnische Golf voor ons. Arends stond hardop te mijmeren over verdienmodelletjes met horecaconcepten op de vele eilandjes in de baai. Van Woudenberg was geobsedeerd door het kruiende ijs, de over elkaar schuivende in gelijkvormige driehoeken brekende ijsplaten en de wiskundige redenen daarvan. Hensen stond met bevroren vingers (koud!) te spitten in Wikipedia naar hoe het ook al weer zat met de steeds zeldzamer wordende ringelrobjes van de Botnische Golf. Hoe fijn kan het zijn. De oversteek was een hoekje (2,5 uur); de aankomst in Talinn, Estland een sprookje. Anton Piek zou het zo hebben getekend: overal spitse kerktorens, stadsmuren, paleizen en omhoogkringelende rookpluimen. Een werkelijk prachtige oude Hanzestad hoog boven de zee en - erg handig - de ferries meren direct voor de oude stadspoort af. Na een wonderlijke ontmoeting met de Mongoolse nationale ploeg openwaterwinterzwemmen annex ijs zwemmen (ik verzin het niet: zie foto) hebben we er heerlijk rondgelummeld zonder ons veel van de Letse toeristenindustrie aan te trekken. Louter door honger gedreven moesten we ons wel even anfreunden met een leuk Lets lachebekje [we hebben daar inmiddels een woord voor: “een snoetje”] met leuke Letse poffertjes in een leuk Lets poffertjes tentje. Dat Tallinn is echt een juweel en de reis waard.
Tot zover Talinn.
Na Talinn ging de reis (wonderlijk genoeg) oostwaarts naar de onafzienbare dennenbossen waar wij Nederlanders graag komen om biomassa te kopen voor in onze electriciteitscentrales (…gek word je ervan) en wij vandaag ook maar dan voor de door ons wat gevreesde buitenbivak. Om dat feest nog maar even uit te kunnen stellen gingen we opzoek naar alternatief vermaak. Wat bleek: in het grote donkere woud was zowaar ook een door de Sovjets in 1968 verlaten onderzeeboot haven. Echt leuk. Zeker als je ‘m niet kan vinden. We kwamen als gevolg van de navigatietalenten van Hensen wel uit bij een naargeestige Letse betonproductielocatie waar Hensen bij een gesloten hek een alleen Russisch sprekende juffrouw van middelbare leeftijd eens even stevig aan de tand ging voelen over de werkelijk onbegrijpelijke plotselinge verdwijning van de door hem/ons gezochte haven. Geïntimideerd door deze voortvarende aanpak, het formaat van de heren en de door hen gedragen rode jassen/blauwe mutsen met overal emblemen en namen ging ze in lichte paniek bellen met een Letse mijnheer (“de baas”). De baas wilde van haar weten van welke firma de heren waren en riep haar - inmiddels brullend - toe dat ze de heren moest laten weten dat het woord “Sovjet” in Estland een verboden woord is. Daar kwamen we niet uit. Het gesloten hek bleef gesloten. Hoogst verontwaardigd bliezen we - alles wat Lets en Russisch was hardop verwensend - de aftocht. Wat bleek - dankzij van Woudenberg - 5 minuten later: de haven lag een kilometer of 6 verderop.. Het moest dus toch gezien zijn. Voor de liefhebbers van militaria die nog naar een midwinter bivak moeten een leuk verzetje. Mijn advies aan alle anderen: ga er niet voor naar Letland.
De bivak met de 93 in de rally zijnde andere teams hield het midden tussen “ongemakkelijk” en “bevreemdend”. Locatie: een werkelijk reusachtige houten tippi met in het midden een reusachtige schoorsteen, type: kaboutermuts. Ingrediënten buiten: in sauna’s en tubs rond plonsende Duitsers. Ingrediënten binnen: volkdansen door bebaarde Letten en disco door/voor bebaarde andere Duitsers.. Geef onze portie maar aan fikkie. Wel was het er warm, was er een warme hap en warme wodka. We hebben het op de macht volbracht. Toch ontbrak er - na zoveel oppervlakkig volksvermaak - nog wat: eenmal buiten meenden we plots deze onvergetelijk avond/dag af te moeten sluiten met een bezinningsmoment. Het oplaten van een Chineese wensballon. Na veel gesodemieter met aanmaakblokjes vulde de papieren ballon zich en zette hij zich in beweging om een plaats in te nemen tussen de duizenden sterren boven onze hoofden. We keken de rustig opstijgende ballon driftig wensend en ademloos na. Zodoende waren we er ook ademloos getuige van dat de ballon op 6 meter hoogte plots een zij windje pakte, in een dennenboom klapte, vlam vatte en rustig in zijn geheel affikte. Na schrik kwam berusting: er staan al meer dan genoeg Letse sterren aan de beeldschone nachtelijke Letse hemel.Read more