Visarun

De bus is gestopt , de lichten zijn aan en we worden gesommeerd uit te stappen. Het is 5:00 uur in de ochtend: we zijn in Vinh aangekomen. Veel eerder dan verwacht! Nu reed de chauffeur volgens ons ook als een malle, want we waren alledrie een beetje misselijk aan het begin van de rit. Annabel sliep al snel in de eigen cubicle en ook ik heb heerlijk liggen dommelen. Alleen Guido vond het wat minder briljant. Iets met lengte en wederom niet op het plekje passen... Daar stonden we dan, met onze spullen, op blote voeten, in het schemerdonker, in een onbekende stad. De taxichauffeurs stonden al weer om ons heen te drommen voor een ritje ergens naar toe. Eerst even bijkomen, zittend op de stoep, de schoenen aan doen, wat crackertjes eten. Wat to do next... Een hotel zoeken? Meteen door naar de grens, 90km verderop? Even bij de taxichauffeurs peilen dan maar. We hadden al onderzocht dat 1,8 milj VND een mooie prijs is om je heen en terug naar de grens te laten rijden. Onze chauffeur gaf de onderhandeling bij 1,5 (60 euro) op een akkoord. Dat ging soepel! Dus we gaan in 1x door naar de grens voor onze visarun (we mogen max 30 dagen blijven, maar onze terugvlucht gaat op dag 35). Met onze paspoorten en opnieuw aangevraagd visum incl pasfoto's in the pocket, gingen we op pad. De rit was in totaal 2,5 uur de bergen in. De beste taximan sprak geen woord Engels, dus een gezellig praatje zat er niet in. Wel had hij het beste met Annabel voor en kocht hij op de heen en terugrit in totaal 3 zakken chips voor d'r. Zelfs Annabel riep op t laatst: 'ik wil geen chips meer'...
Ondertussen genoot ik van het uitzicht en Guido probeerde wakker te blijven.
Bij de grens aangekomen was het even zoeken waar we moesten zijn voor onze exitstempel. Alles zag er uit als vergane glorie... Uiteindelijk werden we door een slagboom geloodst om ons te melden bij een hokje. De beste man bekeek onze paspoorten, vroeg om het visum voor Laos (die we on arrival konden aanvragen volgens de gegevens op internet) en kwam achter z'n bureau vandaan naar ons toe. En sprak de volgende woorden: no visum, no entry. KAK (of een ander woord)! Die man begrijpt het vast niet: er zijn een 5-tal landen (waaronder heel toevallig NL) die een visa on arrival kunnen krijgen. Dit hebben we meerdere malen opgezocht, gelezen, bekeken etc. Maar de beste man met zn groene uniform was onverbiddelijk. No entry. We kregen dan ook geen exit stempel omdat we anders een probleem hadden. Wat nu?!? De Ambassade in Laos bellen: de beste man wist me in het Nederlands te vertellen dat sinds covid, maar 1 landsgrens een visa on arrival afgeeft. Helaas stonden we daar nu niet en was de man ook niet zeker welke dat was... We hadden ook weinig aan die info, want ons inreisvisum voor Vietnam stond op Cau Treo landsgrens. En dan moet je daar ook het land binnen komen. De enige optie die we hebben is naar de ambassade in Hanoi, visum aanvragen voor Laos en opnieuw de lange rit naar de grens maken...
We hebben nog even geprobeerd of de beste mensen toch niet 'even' een inreisstempel wilden zetten (we hadden immers gewoon een nieuw visum voor Vietnam), maar daar wilden ze niet aan meewerken.
Met hangende schouders kwamen we weer terug bij onze taxi. Wat een enorm baalmoment hadden we daar!! Voor niks 6 uur in de auto...
Wat nu...
Hoewel we moe waren, besloten we niet in Vinh te blijven. Het lukte ons om last minute een trein om 12:17 te regelen naar Ninh Binh. De plek waar we na onze visarun graag heen wilden. Zo haalden we toch nog iets uit deze verloren dag.
Na snel nog iets te eten bij een afhaalgaarkeuken gehaald te hebben, zaten we al snel weer in de trein voor een 4 uur durende rit. Zucht... Dan maar wat slapen, boekje luisteren oid...
En zoals de wet van Murphy betaamd: onze 'homestay' vonden we ook waardeloos bij aankomst. Waar we dachten op een ietwat groenrijke rustige idyllische plek aan te komen, waren de foto's die we hadden gezien ietwat misleidend geweest. Het zag er gezellig uit, maar niet wat we wilden. De 2 bedden hadden op het oog al een kuil in het midden, geen kast, tafel of hangers waar je een tas of kleren op kon leggen en de ligbedden bij het zwembad waren oude slaapbusstoelen. Mag deze dag gewoon voorbij zijn?Read more