Dag 8 - Djo-Djo en de Magische Meteoriet

Vanochtend maakten we ons op voor de reis naar Cebu, of zoals de locals zeggen CeBOE.
Goed wakker geworden in Anita’s Resort, Rens leeft nog (Godswonder) en overall conclusie van dit huisje: goed. Wel grappig dat we gister wegliepen bij het restaurant en er heel veel kikkers aan het kwaken waren en we gekscherend zeiden: “Wow zou echt naar zijn als dat bij je hotel zou zijn..”. Nou je kunt wel raden welke dieren er bij het resort zaten… We hielden ons voor dat het gekwaak een helende frequentie was die oog en oor goed zou doen.

Koffers in de ochtend dichtgepropt, kruisje geslagen dat het goed zou gaan bij de check-in, ontbijt naar binnen geklapt, koffers op de Tricycle TukTuk geknoopt. Op naar het vliegveld. Daar waren we met twee uur van te voren ruim op tijd en de tijd werd gedood met nog maar een aflevering TIU.

Een soepele vlucht van 1,5 uur volgde en we konden als eerste de koffers van de band pakken. We werden bij de uitgang opgewacht door Djo-Djo, onze chauffeur die ons in 3,5 uur naar Moalboal (zeg eens 10 keer heel snel achter elkaar) zou brengen.

De beoogde 3,5 uur bleek voor Djo-Djo al snel een ‘time to beat’. Hij wurmde zijn auto door de spits van Cebu alsof zijn leven er van af hing. Sharona kon het niet aan zien en kreeg een wegtrekkertje van 2 uur.

Rens vergaapte zich aan de nimmer eindigende sliert van eettentjes, winkeltjes etc etc.

Het verkeer op Cebu leek heel lawaaiig met veel getoeter. Toen ik me iets beter focuste kwam ik tot de conclusie dat het getoeter voornamelijk door 1 auto geproduceerd werd, namelijk die van ons.

Ik denk dat Djo-Djo ergens in zijn carrière als chauffeur de overtuiging moet hebben opgevat dat hij een Wondertoeter in zijn auto had. Telkens als hij op die toeter drukte, zo leek het, waande de beste man zich 4 seconden onsterfelijk. Dit moet voor hem bijzonder geruststellend zijn geweest bij de halsbrekende inhaalmanoeuvres, voor ons allerminst.

Halverwege de rit werd Sharona wakker met de woorden “Ik moet plassen.” Djo-Djo zwiepte snel de auto naar een benzinepomp waar het met de corveedienst niet zo nauw werd genomen.

Het moment dat mevrouw Bolander ging plassen was voor Djo-Djo het moment een praatje aan te knopen met meneer Wegerif.

“So wherry you from?”

“The Netherlands.”

“I have a meteorite in the back do you want to see it?”

“Does a bear shit in the woods?”

De achterklep ging open en daar lag ie. Drie kilo schoon aan de haak. Duizend euro per gram, zo vertelde Google later. En ja, ik geloof dan dat dit soort dingen voorbestemd zijn hè. Beetje de Afrikaanse prins die geld aan je wil overmaken. Maar hee, je kan ook geluk in het leven hebben toch?

“So, what can you do with it?”, vroeg ik, de kikkers met hun helende frequenties in mijn achterhoofd.

“You can sell it. I want to sell it.”

“Does it have special powers?”

“Yes.”

De verleiding werd bijna te groot toen Sharona gelukkig terug kwam van het gat in de vloer dat door moest gaan voor toilet.

Het gevaar voor weer een te optimistische koop was voor even geweken.

De schemer was inmiddels ingezet wat een tweede superkracht van Djo-Djo’s taxi onthulde: Groot Licht.

Nu werd elke scooter of auto die te langzaam reed gewaarschuwd met Getoeter en Groot Licht! En het Licht ging pas uit als de slome duikelaar volledig was ingehaald.

Tegenliggers waren hier zichtbaar blij mee, getuige hun aanmoediging door ook
Groot Licht te ontsteken als we op hun weghelft kwamen. Het gevoel van community en saamhorigheid was magisch.

Na een enerverende reis onder de drie uur kwamen we in het donker aan bij Sambag Hideaway Bungalows. Heel rustig en voor nu heel donker. We bestelden eten bij een nabijgelegen restaurant en peuzelden dit op op het terras. We kletsten met Marcella, die een oranje fiets had neergezet in het gras na een bezoek aan Amsterdam. En zo zijn we toch best dicht bij huis.

Morgen worden we om 09:15 opgehaald voor de Canyoneering toer!Read more