Seoul (안녕 서울)

Vlucht naar Incheon AirPort verliep prima. Wel met turbulentie de hele weg en zicht op de zitplaatsen van de stewardessen. Maar door de typische Koreaanse cupmaat van de dames zullen we het maar onder de gemiste kansen scharen. Bijbehorende Benny Hill muziekje bewaren we maar voor een ander moment.

Na de landing duurde het wel erg lang om door immigratie te komen maar uiteindelijk weer met rugzak verenigd. Samen nog even gekeken waar de nieuwe stempel in het passport staat. Blijkt dat ze hem bij China op de pagina hebben geplakt.

Even moeten zoeken naar de balies van de telecomproviders en een simkaart gehaald. We zijn weer online.

Nu had ik me voor vertrek niet heel erg verdiept in Korea en tot nu toe hebben zowel rugzak als ikzelf de indruk dat het hier vooral een cash economie betreft. Ze hebben t-money, verschillende aanbieders zelfs. Maar die kaarten moet je kopen en dan nog steeds met cash opladen. Dus eerst naar verdieping -3 om een kaart te halen. Dan de bovenste verdieping om te pinnen en weer helemaal terug naar beneden om de kaart op te laden en de metro te pakken.

Die metro’s doen ook niet echt aan Engelse informatie dus het is goed opletten geblazen en vooral goed dat rugzak actief mee kijkt.

Uiteindelijk het hotel gevonden. Weet nog niet wat ik ervan moet vinden maar het deelt de bovenste twee verdieping met een massagesalon onder dezelfde naam.

Ik had het hotel vooral uitgekozen vanwege de locatie en er stond niets vermeld over extra beschikbare services. Het bed is in ieder geval goed en de locatie top.

Op de gang staat een houten stellage voor de kamerdeur. Lijkt me niet dat dit voor het drogen van de was is, dus goed dat ik die al heb gedaan.

Meteen de deur uit voor een ommetje en kwam al snel terecht in een ondergronds doolhof van foodhalls en foodmarkets. De ene ging over in de andere en krijg steeds meer het idee dat die t-money kaart niet overal te gebruiken is zoals ze adverteerden.
Bij de standjes op straat gebruiken ze allemaal Namane met een QR code.
Grappig detail is dat het personeel van die foodhalls zich alleen maar laat omschrijven als de Koreaanse Moetiara.

Wel goed kijken wat je eet. Of juist niet en gewoon opeten.

Rugzak wil bij deze even de groeten doen aan de daypacks die thuis zijn gebleven.Read more