Canggu

Het zuiden van Bali kent een dorpje voor iedere soort vakantieganger: Kuta voor de zuipende Australiër, Seminyak voor wie veel bier wil drinken maar niet wil toegeven een stereotype zuipende Australier te zijn (veelal zuipende Australiërs), Sanur voor gezinnetjes en Uluwatu voor gevorderde surfers. Wie niet in een van deze hokjes past, waaronder ondergetekende, eindigt in Canggu. Hier zie je verschillende toeristen: zij die komen om te relaxen, om te leren surfen, om een beetje rauw, veganistisch te eten of eigenlijk helemaal niet weten waarom ze hier zijn en vooral niets doen. Ons hostel zit vol met de laatste soort. Grofweg 99% van de mensen is hier tussen de 20-30 jaar en obesitas heeft dit hipsterparadijsje nog niet bereikt.

Dus wat doen wij? We eten veel en surfen een beetje. De eerste surfles ging best goed. De instructeur vertrouwde me zelfs toe dat ik een betere balans had dan Fieke. Je snapt wel dat ik vanaf dat moment het liefst iedere dag op zo’n board ging staan. De tweede keer surfen viel na die overmoed een beetje tegen. Peddel je jezelf helemaal lens om een golf te pakken, blijkt die golf helemaal niet te breken. Let je eventjes niet op en lig je lekker op je board, blijkt dat kleine rimpeltje uiteindelijk toch nog een vrij krachtige golf geworden die je zo omver haalt. Kortom, ik snapte geen snars van de branding en in 1,5 uur stond ik één keer op het board. Toch nog maar een lesje, maar daar werd het niet beter van: één keer sneed ik per ongeluk iemand af, één keer surfde ik zo over iemands board heen. Toen er een grote golf kwam, verloor ik de controle over mijn board, die wegschoot en op Fieke’s keel terecht kwam. Dat was het einde van onze nieuwe hobby. En dus stapten we maar weer over op wat we het beste doen: chillen.

En hoe is het nu met Fieke’s keel? Een hoop pijnstillers en zeven dagen later praat Fieke weer normaal.Read more