Очистить поиск
Indonesië
  • Lotte Vugs
июл. – сент. 2018

Indonesië

Twee Vugsvrouwtjes zonder plan. Читать далее
ПодписатьсяОбзорКалендарьПоделитьсяПоделитьсяКорзина
Сначала новые
  • Начало поездки
    30 июля 2018 г.
    Lotte VugsIndonesiëПутешественник

    Sanur

    31 июля 2018 г., Индонезия ⋅ ⛅ 29 °C

    Een vrij fantasieloos badplaatsje, maar voor ons is het een paradijsje. Kijk, overal menukaarten die we begrijpen. Oh, wat is het eten hier lekker. Ah, wat zijn de mensen hier knap en wacht, er is ook nog een strand! De grote hoeveelheid Nederlanders en "come see my shop?" vrouwtjes namen we lachend voor lief.Читать далее

    Посмотреть перевод
  • Lotte VugsIndonesiëПутешественник
    1

    Nusa Penida

    1 августа 2018 г., Индонезия ⋅ ⛅ 27 °C

    Vanaf Sanur pakken we de boot naar Nusa Penida, een klein eilandje in de buurt van Bali. We huren scooters en gaan op zoek naar ons hotelletje. Onderweg is het al duidelijk dat Nusa Penida een waar paradijsje is. Mooie boompjes, wegen met uitzicht op de zee en overal lachende mensjes. Ons hotel is een paradijsje in een paradijsje: een grote, eigen kamer mét badkamer. En als extra bonus zijn er ook hier allemaal boompjes en plantjes, zodat het er naar Zuid-Frankrijk ruikt. Klein minpunt: we hebben alleen koud water.

    Eenmaal ingecheckt maken we jacht op het eerste strand. Hoewel dat maar tien kilometer rijden is, stoppen we onderweg bij een restaurantje. Want tsja, het uitzicht. En ach, we zouden ook nog wel wat kunnen eten. Als we dan eindelijk bij het strand aankomen, valt ook dat niet tegen. En op de terugweg zien we wéér een restaurantje waar het uitzicht ons overhaalt. We gaan pas weg als het helemaal donker is, ondanks ons voornemen om voor het donker thuis te zijn. Dit omdat er ineens een waterval uit de lucht kwam vallen. (Geen zorgen mam, we reden heel voorzichtig. )

    Voor de lezers onder de dertig: kijk vooral eventjes naar de geweldige ex on the beach foto. Morgen volgt er een van Fieke.    Читать далее

    Посмотреть перевод
  • Lotte VugsIndonesiëПутешественник

    Nusa Penida

    2 августа 2018 г., Индонезия ⋅ ⛅ 27 °C

    Op de scooter gingen we op zoek naar een ander strand. Eventjes snorkelen en dan een kokosnootje van Moustache Manchetti; een man met een snor en een groot mes, die voor een paar roepies de palmboom in klom om een kokosnootje voor je te plukken.

    Minder paradijselijk was de weg terug. Fieke was zo slim om de scooter bovenaan de berg te parkeren. Ik dacht dat ik er wel op naar beneden kon. En dat kon ook. Maar naar boven was een ander verhaal. Toen we de scooter met zijn tweeën tot halverwege de berg hadden gesjord en écht niet meer konden, kwam er gelukkig een lachend Balineesje aan die de scooter wel voor ons de berg op wilde slippen. Om ervan te bekomen, besloten we om een siësta te houden. De hele middag lang.    Читать далее

    Посмотреть перевод
  • Lotte VugsIndonesiëПутешественник

    Nusa Penida

    3 августа 2018 г., Индонезия ⋅ ⛅ 25 °C

    De grootste toeristische attracties van Nusa Penida zijn een paar indrukwekkende uitzichtpunten. Die wilden we ook wel eens zien. En indrukwekkend waren ze inderdaad. Een kleine teleurstelling was dat we "ons" eiland opeens moesten delen met hordes toeristen (voornamelijk Chinees) die niet zelf scooter durfde te rijden en zich dus lieten vervoeren in veel te brede busjes. En dat terwijl de weg al een uitdaging op zich was. Fieke bleef er vrij rustig onder, want "mooie uitzichten moet je nou eenmaal met veel mensen delen".

    Fieke blijft sowieso vrij rustig. Het rustige tempo doet haar duidelijk goed. En als ik weer eens ergens te snel wil, dan blijft ze gewoon zitten. Kan ik haar later komen ophalen. Op deze manier heeft die duivel manta's kunnen zien op haar luie reet, terwijl ik door de hitte liep om de boel te ontdekken en niets anders zag dan een paar koeien. Mooi is dat.    Читать далее

    Посмотреть перевод
  • Lotte VugsIndonesiëПутешественник

    Nusa Penida

    5 августа 2018 г., Индонезия ⋅ ⛅ 25 °C

    We zijn best wel te spreken over dit eiland en dus halen we ons duikbrevet maar hier: vier dagen lang plezier. De eerste dag is alleen theorie. Daar ging mijn studiehartje natuurlijk wat harder van kloppen. Met enige trots kan ik daarover mededelen dat Doris nog nooit een student had die zo weinig fouten maakte op de toets. Fieke heeft me daarover al uitgelachen. Dag twee brachten we door in het zwembad en dag drie en vier in Het Open Water. Lekker spelen en visjes kijken. En chillen op het strand wanneer we klaar waren.

    Duiken mag dan onze hoofdactiviteit zijn, eten komt op een terechte tweede plaats. We hebben zelfs onze vaste tentjes. Meervoud, want er zijn overal tentjes voor. "Gaan we vandaag naar Het Dure Ontbijttentje of naar Het Goedkope Ontbijttentje?" is een van de eerste dingen die ik vraag als de wekker gaat. Avondeten doen we steevast bij Warung Lonto, maar af en toe bij de Krusty Krab, een restaurantje volledig in SpongeBobstijl. Ja, dat is flauw, maar wie wil er nou niet in Bikinibroek eten nadat 'ie gedoken heeft?

    Dan zijn er nog De Aardbevingen. Die zou ik bijna vergeten met ons zorgeloze leventje. Maar moeders heeft ons op het hart gedrukt te melden dat het goed met ons gaat, want Het Publiek is bezorgd. Dus bij deze: wij zijn ongedeerd. We hebben de grond hier af en toe voelen schudden en dat was best een sensatie en een beetje angstig. Maar er gaat niets kapot, behalve één keer een paar glazen.    Читать далее

    Посмотреть перевод
  • Lotte VugsIndonesiëПутешественник

    Nusa Penida

    9 августа 2018 г., Индонезия ⋅ ⛅ 30 °C

    Hier weer een postje van het brompotje dat graag zit! Na 4 dagen duikcursus is het weer tijd om te mopperen want we hadden eigenlijk gedacht onze PADI al binnen te hebben. Maar helaas hebben we door de sterke stromingen de laatste dag geen skills kunnen showen en heb ik flinke hoofdpijn na het duiken. Daarom een dagje chillen en de dag erna onze skills proberen tijdens een nieuwe duik vroeg in de morgen.

    Chillen wilden we doen bij Utah Beach, de gebakken banaan met hagelslag was ons de vorige keer goed bevallen. Maar zoals we wel vaker doen, nemen we de verkeerde route. En het lijkt erop dat we ons opnieuw stoten aan dezelfde stenen, want we komen weer op zon rampenpaadje terecht met hobbels en kuilen op het heetst van de dag. Uiteindelijk geven we het op; we rijden terug naar het tentje met de bedjes en het mooie uitzicht. Wat ze niet hadden verteld tijdens het promotiepraatje op straat, is dat er een slang onder het bedje van Lotte verstopt zat. Na wat gegil en gehop van het ene bedje naar het andere, kon ik Lotte overtuigen om even haar Netflix serie te pauzeren. De slang was verjaagd en ik kan weer iets toevoegen aan mijn angstenlijstje.

    Savonds hadden we ook een moment waarop ik normaal gesproken bang zou zijn, maar we waren te melig. Halverwege onze route naar huis vanuit Lonto valt onze scooter uit. We hadden al een tijdje niet getankt.. Benzine op, pikkedonker, telefoons leeg en dus geen idee waar er een benzinepomp te vinden is. We staan nog geen minuut te giebelen of er stopt een vriendelijke meneer met zijn scooter. Hij wil ons scooterend duwen naar een benzinestation, die gesloten blijkt te zijn en dus komen we uit bij zon straattentje waarvan we niet begrepen waarom ze benzine verkopen in waterflessen. Goeie handel voor dommeriken zoals wij!

    De volgende dag behalen deze trotse pauwen hun PADI, plakt de zeeduivel er nog een fundive achteraan en heeft Lot meer schildpadden gezien dan ik. Rara, wat is het teken van de schildpad en wat is het teken van de haai? (zie foto)

    Na de duik boeken we nog een extra nachtje in het buikpijnbed en als kers op de taart deel ik graag een zwak moment met jullie. De bootreis naar het vaste land heeft ons zoveel onderhandelingskracht gekost dat ik er misselijk van werd.    Читать далее

    Посмотреть перевод
  • Lotte VugsIndonesiëПутешественник

    Ubud

    11 августа 2018 г., Индонезия ⋅ ⛅ 27 °C

    Online kun je overal lezen dat Ubud "het culturele en spirituele hart van Bali" is. Ik krijg daar een beetje een vies smaakje in mijn mond van. Vooral als je er komt en blijkt dat het in het centrum van Ubud net zo toeristisch en verstopt is als in andere Balinese steden.

    Gelukkig kun je er wel gezellig bier drinken en 3-zits taxiritjes scoren (2 voor de prijs van 1). De rijstvelden en tempels buiten de stad zijn ook best leuk. Maar toch, wij zijn niet overtuigd. En ook niet echt gecharmeerd van de bedwanten in ons bed. Hup, gauw door!    Читать далее

    Посмотреть перевод
  • Lotte VugsIndonesiëПутешественник
    1

    Amed

    13 августа 2018 г., Индонезия ⋅ ☀️ 29 °C

    GROEEEEN, GROEEEEN! Is het Lingo? Neen, het is de weg van Ubud naar Amed. Want alles was groen. Behalve de lucht en de zee. Fieke wil hierover nog even ter attentie brengen dat we wel meer dan 100 km gescooterd hebben door het groen. Je kunt dus wel stellen dat Fieke goed kan zitten.

    De weg ernaartoe was leuker dan het vissersgebied zelf, want dat is weer een flink staaltje fantasieloos toerisme. Maar niet alleen maar kritiek, je kon er ook leuk duiken. Highlights onderwater waren een schip dat daar 50 jaar geleden is gezonken, heel veel koraal en een boel leuke vissen: barracuda's, ballonvissen en, last but not least, een Chinees die ging duiken maar niet echt kon zwemmen, waardoor hij als het ware door het water geduwd werd door zijn gids.    Читать далее

    Посмотреть перевод
  • Lotte VugsIndonesiëПутешественник

    Lovina

    14 августа 2018 г., Индонезия ⋅ 🌬 28 °C

    Al scooterend zetten we onze trip voort naar Lovina. Wisten jullie dat Lotte vroeger helemaal leip werd van dolfijnen? Nou dat was dus zo en dus moesten wij een dolfijnentrip boeken. Verrassend en fascinerend zijn die diertjes, je leeft helemaal op als je die baby’s boven het water ziet kunstelen.

    ‘s Avonds sprongen Lot en ik met een zaklamp en snorkelmateriaal van de boot om plankton te spotten. Extreem bang was ik, maar gelukkig mochten we de bootsman volgen die veel sneller was met flippers aan en mocht ik zijn handje vasthouden. We zagen niet veel bijzonders en kwamen er bij de boot pas achter dat je de plankton zag glitteren als je zelf bewoog. Als blije hondjes spartelden we in het rond, waarbij Lotte nog wat extra vriendjes maakte van haar eigen soort; kwallen.

    Zodra we het gevoel kregen dat we in een toeristtrap waren getuimeld, ging het bootsmannetje ons ‘the real Bali-life’ showen. Dat was een kampvuur, een maaltijd voor 4 personen verdelen over 10 en Arak schenken (smerig lokaal goedje). Ondanks we al hadden gegeten, hebben we natuurlijk onze rechtmatige portie opgeëist. En wat is een kampvuur zonder gitaarmuziek? De avond was helemaal af toen er een jongen aanschoof die eigenlijk wilde chillen na zijn live optreden. Mja, wij hebben liever gezellig gepingel dan die te luide boombox met slechte muziek.

    Misschien klink ik als een oud wijf, maar ik ben nou eenmaal bang in het donker en ik hou van zwijmelmuziek. Je snapt natuurlijk wel dat die overnachting in een gezamenlijke boomhut best spannend was voor mij, maar gelukkig heb ik mijn kleine zusje bij.    Читать далее

    Посмотреть перевод
  • Lotte VugsIndonesiëПутешественник

    Munduk

    17 августа 2018 г., Индонезия ⋅ ⛅ 22 °C

    Met de scooter reisden we door naar Munduk. De wegen zijn rustig en de uitzichten mooi, maar het is hier koud. En dus bezoeken we, in plaats van de watervallen waar de omgeving bekend om staat, een paar leuke warungs waar we ons lekker met een theetje of biertje kunnen opwarmen.

    Ook hier halen de locals rare streken uit om de toeristen te lokken. Op verschillende plekken langs de weg zie je bouwwerken staan waar je een foto mee kunt maken, in de hoop dat je er een drankje bij bestelt: een halve boot, een houten Eiffeltoren, een vogelnest, niets is te gek. En het werkt, zo blijkt maar weer. Ik kon het ook niet laten om het kippetje in haar nestje te zetten.    Читать далее

    Посмотреть перевод
  • Lotte VugsIndonesiëПутешественник

    Ubud

    18 августа 2018 г., Индонезия ⋅ 🌬 26 °C

    En dan is ons rondje scooteren alweer ten einde: we zijn terug op ons beginpunt. Voordat we door kunnen naar onze volgende badplaats, zijn er nog serieuze zaken te verrichten: winkelen. Onze bikini's zijn we namelijk vergeten in Nusa Penida. Zou ik in mijn eentje zijn, dan was ik waarschijnlijk de eerste winkel ingelopen die er een beetje goedkoop uitzag en c'est ça (ome Willie, schrijf je dat zo?). Met Fieke is het kopen van badkleding een activiteit die de hele dag inneemt. Iedere winkel die badkleding verkoopt, wordt onderworpen aan een hevige inspectie. En dat is leuker dan dat het klinkt, vooral met het eten dat we onderweg tegenkomen. En dan zijn er ook nog de aapjes die voor wat vermaak zorgen. Vooral als er eentje een mango steelt van Fieke, die dan de hele straat bijeen schreeuwt en weigert de fruittas weer op te rapen. En daarmee komen we bij Fieke's Irrationele Angst Nummer 138: Aapjes.Читать далее

    Посмотреть перевод
  • Lotte VugsIndonesiëПутешественник

    Canggu

    20 августа 2018 г., Индонезия ⋅ ☀️ 28 °C

    We moeten onze visa verlengen en dus verblijven we in Canggu, een badplaatsje in het zuiden van Bali. Wij dachten dat dat een kwestie zou zijn van geld overhandigen en een stempel ontvangen. Zaten wij er even goed naast. In werkelijkheid is het een kleine introductie in Bureaucratie in Indonesië.

    Het begon er al mee dat we, naar onze maatstaven vroeg opgestaan en goed voorbereid, bij het verkeerde immigratiebureau aankwamen. Dat merkten we natuurlijk pas na een half uur. Ons argument dat het het dichtsbijzijnde kantoor was, kwam niet echt aan. We moesten zo'n 15 km verder zijn. 15 km aan verstopte straten, moet ik erbij zeggen: het verkeer in Zuid-Bali staat altijd helemaal vast. Eindelijk aangekomen bij het juiste immigratiebureau, moesten we een uurtje wachten en toen was het lunchpauze. Dan ligt al het werk nog een uurtje stil. Nog twee uur later konden we onze paspoorten inleveren en stonden we buiten met het verzoek om vrijdag terug te komen om een foto te laten maken. Maandag of dinsdag zou dan de visumverlenging afgehandeld zijn. Aangezien dit akkefietje op een maandag plaatsvond, betekent dit dat we nog minstens een week moeten overbruggen.

    Had ik dat van tevoren geweten, dan had ik dat een flinke domper gevonden. Ik was niet zo happig op het zuiden van Bali, dat ik vooral kende van Kuta, het toeristische afvoerputje van Bali. Maar we waren al een dag in Canggu geweest en, zo bleek, het leven is hier één groot feest. Luxe ontbijttentjes maken de ochtend een feestje met Westers eten dat goedkoper én lekkerder is dan thuis. De stranden en strandtentjes bieden genoeg vermaak voor de rest van de dag. En we hebben het waterpark bezocht waarin we lekker de hele dag hebben gespeeld. Slapen in ons relaxte hostel is bovendien ook een feestje die zijn naam eer aan doet (In Calm Hostel).

    Het is dan ook niet zo erg om hier langer te blijven. We kunnen hier zelfs leren surfen, met spierpijn en rode billen als gevolg. Deze plek zal onze culturele ontwikkeling waarschijnlijk niet verhevenen naar ongekende hoogtes of onze wereldbeelden veranderen. Maar, zoals Tinus altijd zegt: "Je zit hier goed."    Читать далее

    Посмотреть перевод
  • Lotte VugsIndonesiëПутешественник

    Canggu

    23 августа 2018 г., Индонезия ⋅ 🌬 29 °C

    Het zuiden van Bali kent een dorpje voor iedere soort vakantieganger: Kuta voor de zuipende Australiër, Seminyak voor wie veel bier wil drinken maar niet wil toegeven een stereotype zuipende Australier te zijn (veelal zuipende Australiërs), Sanur voor gezinnetjes en Uluwatu voor gevorderde surfers. Wie niet in een van deze hokjes past, waaronder ondergetekende, eindigt in Canggu. Hier zie je verschillende toeristen: zij die komen om te relaxen, om te leren surfen, om een beetje rauw, veganistisch te eten of eigenlijk helemaal niet weten waarom ze hier zijn en vooral niets doen. Ons hostel zit vol met de laatste soort. Grofweg 99% van de mensen is hier tussen de 20-30 jaar en obesitas heeft dit hipsterparadijsje nog niet bereikt.

    Dus wat doen wij? We eten veel en surfen een beetje. De eerste surfles ging best goed. De instructeur vertrouwde me zelfs toe dat ik een betere balans had dan Fieke. Je snapt wel dat ik vanaf dat moment het liefst iedere dag op zo’n board ging staan. De tweede keer surfen viel na die overmoed een beetje tegen. Peddel je jezelf helemaal lens om een golf te pakken, blijkt die golf helemaal niet te breken. Let je eventjes niet op en lig je lekker op je board, blijkt dat kleine rimpeltje uiteindelijk toch nog een vrij krachtige golf geworden die je zo omver haalt. Kortom, ik snapte geen snars van de branding en in 1,5 uur stond ik één keer op het board. Toch nog maar een lesje, maar daar werd het niet beter van: één keer sneed ik per ongeluk iemand af, één keer surfde ik zo over iemands board heen. Toen er een grote golf kwam, verloor ik de controle over mijn board, die wegschoot en op Fieke’s keel terecht kwam. Dat was het einde van onze nieuwe hobby. En dus stapten we maar weer over op wat we het beste doen: chillen.

    En hoe is het nu met Fieke’s keel? Een hoop pijnstillers en zeven dagen later praat Fieke weer normaal.    Читать далее

    Посмотреть перевод
  • Lotte VugsIndonesiëПутешественник

    Canggu

    25 августа 2018 г., Индонезия ⋅ ☀️ 29 °C

    Er zat een steen in Fieke's grote teen. Hoe dat kwam? Fieke's verklaring is dat ze ergens in was gaan staan en dat de wond was dichtgegroeid met de steen er nog in. Persoonlijk denk ik dat er een stukje van haar stenen hart afbrak en dat dat stukje via haar bloedbaan naar haar teen werd getransporteerd. En, als je nu denkt: is dat niet een beetje onaardig, Lotte? Dan zou ik je er graag op willen attenderen dat Fieke haar middelvinger opstak naar de kledingmaker langs de wasserette, omdat de wasserette nog niet open was. Nog niet overtuigd? Na ons bezoekje in het waterpark, op de parkeerplaats, vroeg ik onze wolf in schaapskleren om even mijn loszittende bovenstuk vast te houden, zodat ik mijn trui aan kon doen. "Natuurlijk", zei ze, mijn topje vasthoudend, om hem na drie seconde lachend los te laten. Hadden de parkeerjongens opeens uitzicht op twee blote borsten.

    Hoe het ook kwam, na veel geprik en geduw van mij en geschreeuw van Fieke was hij nog niet uit haar voet. Toen zat er nog maar één ding op: de taak toevertrouwen aan de bekwame, Balinese masseuses. Daar waren we de dag ervoor al geweest voor een massage. En, aangezien ik toch moest wachten totdat Fieke's pedicure klaar was, pakte ik nog maar een massage. Want ja, dat kostte maar zes euro. Zes euro voor een massage van een uur. Een uur lang gemasseerd worden voor zes euro. Zes euro, een uur. Je snapt het wel.

    En nu hoor ik je denken: doen die twee nou niets anders dan zich een beetje laten masseren? Nee, natuurlijk niet. We drinken ook koude kokosnootjes op het strand. We kijken naar de zonsondergang met een biertje. Niet alleen bier overigens. Omdat we hier toch zijn om de lokale cultuur te ervaren, hebben we ook het lokale destillatieproduct geprobeerd: Arak. Dat is echt lokaal, want de jongen van de homestay gaat het halen in een donker straatje achter een goedkoop hotel (eerlijk gezegd weet ik niet waar hij het haalt, maar zo stel ik het voor) en het komt in merkloze flesjes. Voor een half litertje betaal je hetzelfde als voor een biertje, €1,20. Maar zelfs dat is eigenlijk te veel voor die troep. Zelfs koude kokosnootjes kunnen dit vergif niet maskeren. De helft van het flesje hebben we dan ook maar laten staan. Misschien maar beter ook, want het schijnt best tricky spul te zijn. Tom's favoriete woorden deze zomer - "gevaarlijk" en "uitkijken" - zijn er misschien wel van op toepassing.    Читать далее

    Посмотреть перевод
  • Lotte VugsIndonesiëПутешественник
    1

    Nusa Dua

    29 августа 2018 г., Индонезия ⋅ ⛅ 28 °C

    Tien dagen na ons eerste bezoek aan het immigratiebureau konden we eindelijk (lees: EINDELIJK) onze paspoorten ophalen. Zoals zoveel dingen, gingen hier drie stappen aan vooraf.

    Stap 1: scooter inleveren
    Dat was makkelijk, want de scooter zou opgehaald worden door het verhuurbedrijf. Alleen kwamen ze niet opdagen. Geen paniek, want na tien dagen zijn wij helemaal zen. En na al die ritjes naar het immigratiebureau heeft Fieke zich ontpopt tot een scooterchauffeur van Aziatisch niveau: links inhalen, rechts inhalen, links inhalen en dan rechts inhalen, rijden over de stoep. De weg naar dit niveau leverde me een keer een flinke klap op mijn voet op (de doorgang die Fieke voor ogen had, was iets smaller dan gedacht), maar ging zich nu uitbetalen: voor een scooterritje met twee personen, twee backpacks en twee tassen draaide Fieke haar hand niet meer om. Hop, naar het verhuurbedrijf.

    2. Taxi naar het immigratiebureau
    Van het verhuurbedrijf naar het immigratiebureau. Een taxi boeken stelt niets meer voor, daar zijn tig applicaties voor: Grab, Go-Jek, Bluebird, allemaal Uber-achtige bedrijven die in Indonesië werkzaam zijn. Onze boeking werd verschillende keren geaccepteerd, maar niemand kwam ons ophalen. Taxichauffeurs die tegenover ons zaten te wachten op ritjes, kwamen ons meerdere keren hun diensten aanbieden. Daar vroegen ze dan wel twee keer zoveel voor als hun collega's. "Grab drivers don't come here", zeiden ze grijnzend. Traditionele taxichauffeurs hebben het niet zo op concollega's die goedkoper via de apps werken, dus op sommige plekken worden de auto's van chauffeurs kort en klein geslagen als hun collega's erachter komen dat ze via een app werken. Twee uur na aankomst bij het verhuurbedrijf hadden we eindelijk een redelijke prijs geregeld met een meneertje van de overkant. Van dat zengevoel was niets meer over.

    3. Wachten bij het immigratiebureau
    Bij de balie leverden we onze papieren in. "Wait there, we will call your name." Ja, leuk idee, maar onze Hollandse namen kregen zij natuurlijk nooit begrijpelijk uitgesproken. Na twee keer valse bingo ("No, I still did not call your name...") was het raak. In minder dan een half uur hadden we onze paspoorten. Wat een meevaller!

    Maar daarmee was het verhaal nog niet uit. We wilden doorreizen naar Java. Dus hup, de taxi weer in naar het busstation. De bus vinden viel mee. Maar de bus zelf viel een beetje tegen: hij was zo lek als een gieter. Nu had het de afgelopen twee weken niet geregend, maar uitgerekend vandaag kwam het met bakken uit de lucht. Gelukkig weerhield niets mij van mijn schoonheidsslaapje. Dan de boot, dat ging soepel. Twee bemanningsleden vonden het wel leuk, twee dametjes aan boord, dus we mochten in hun kantoor chillen en kregen een kopje thee. Na de boot moesten we weer op zoek naar een taxi. Die zijn er heel veel, was ons verteld door de bemanningsleden, maar hou voet bij stuk en betaal niet meer dan 300.000. We stapten uit en, geen taxi te bekennen. Wel twee scooterchauffeurtjes en een man die Fieke begon te aaien. De twee scooterchauffeurtjes wilden ons brengen voor 180.000 IDR. Dan nog maar een uurtje achterop de scooter...    Читать далее

    Посмотреть перевод
  • Lotte VugsIndonesiëПутешественник

    Banyuwangi

    30 августа 2018 г., Индонезия ⋅ ⛅ 30 °C

    Onze eerste stop in Java was Banyuwangi, in het meest oostelijke puntje van Java. De eerste dag ontmoetten we twee aardige, maar vrij stijve Britten en een Javaan, die met zijn drieën reisden en een auto met chauffeur hadden gehuurd. Voor een kleine bijdrage konden we meereizen naar het Forest Park en daarna naar Red Beach. Wij hadden geen idee wat we moesten verwachten, maar waren wel blij met een dagje waarin alles voor ons werd geregeld. Forest Park bleek een geinig parkje vol met harige bomen. Red Beach was een mooi strand, ook al was het een beetje bewolkt. Tijdens een wandelingetje in het water zag ik een zeeslang van zeker een meter lang. Een slang, in hetzelfde water als ons, op een halve meter afstand. Maar hoewel ik heel hard gilde: "AAARGH, FIEKE, EEN SLANG! KIJK! DAAR! EEN HELE GROTE!", bleef Fieke, koningin van de Irrationele Angsten, heel rustig en zei niets. Ze wachtte tot de slang voorbij gedreven was en daarmee de weg vrijmaakte om naar het strand te lopen. True story.Читать далее

    Посмотреть перевод
  • Lotte VugsIndonesiëПутешественник

    Genung Ijen

    31 августа 2018 г., Индонезия ⋅ ⛅ 29 °C

    Na de dag met de stijve Britten was het tijd om te doen waarvoor we gekomen waren: Genung Ijen bezoeken. Op sommige plekken op deze actieve vulkaan kun je vuur zien dat blauw brandt en dat leek ons wel wat. Om het te kunnen zien, moet het wel donker zijn, en dus liepen we om twee uur 's nachts de berg op. Ook al was het donker, toch was het een mooie wandeling: de lucht was helder en de maan scheen alsof hij de zon wou zijn. En, het allerbeste: het was rustig. Terwijl ik toch dacht dat het een toeristische attractie was, zagen we misschien twintig andere mensen onderweg. Eenmaal boven moesten we over een smal pad naar beneden. Af en toe zagen we een mijnwerker: in Ijen wordt zwavel gewonnen, dat eerst verhit wordt en dan in vormen geperst, waarna de blokken door dragers worden vervoerd. Best knap, aangezien het pad al best tricky was zonder dat je tientallen kilo's zwavel vervoerde. Eenmaal beneden zagen we het blauwe vuur. Dat bleek toch niet zo heel indrukwekkend. Het was vuur. En het was blauw. Door de dikke zwaveldampen (goddank hadden we gasmaskers!) zag je het vuur elke keer ook maar een paar seconde.

    Eenmaal klaar met staren naar het blauwe vuur, of eigenlijk, eenmaal klaar met in de dikke zwaveldamp staan, gingen we weer naar boven. Aha, daar waren de toeristen! Als in een lange processie zag je de zaklampjes naar beneden lopen. Het was dan ook een hele kunst om langs al die toeristen naar boven te lopen. Eenmaal boven was het nog 1,5 uur knikkebollen en blauwbekken totdat de zon op kwam. Maar dat werd beloond!    Читать далее

    Посмотреть перевод
  • Lotte VugsIndonesiëПутешественник

    Probolinggo

    1 сентября 2018 г., Индонезия ⋅ ⛅ 28 °C

    Op onze reis op zoek naar nog een vulkaan kwamen we aan in Probolinggo, een nietszeggend stadje. De reis hiernaartoe was een ramp. Uit pure armoe heeft Fieke zelfs een zakje tofu naar binnen gewerkt, dan snap je het wel.

    Aangezien we pas ‘s nachts naar de vulkaan zouden reizen, zodat we de zonsopgang konden zien, hadden we hier de hele dag. Gelukkig was er een evenementje. Eetstalletjes, attracties voor de kinderen en veel tentjes waar ze rommel verkochten. We waren de enige toeristen en iedereen wilden met ons op de foto. Fieke was het al gauw beu, maar vond gelukkig een tentje waar ze helemaal haar ding kon doen. Terwijl mij gevraagd werd allerlei rariteiten uit te halen voor de foto - kinderen optillen, met koopwaar poseren, op de foto met een man die zijn geld wou laten zien - zat Fieke lekker tussen de vijfjarigen te waterverven. Toen ze eindelijk klaar was en we vroegen hoeveel we voor dit staaltje kunst af moesten rekenen, zei hij lachend dat het gratis was. Met ons erbij had zijn tentje veel bekijks getrokken, dat was goed voor de omzet. Goeie vent.

    Trots gaf Fieke haar kunstwerk later aan de eigenaar van de homestay. Die was er duidelijk niet blij mee, maar twee dagen later hangt hij nog steeds in het kantoor. Fantastisch dat men hier vanalles doet om beleefd te blijven. En dat Fieke dat zo lekker uitbuit.    Читать далее

    Посмотреть перевод
  • Lotte VugsIndonesiëПутешественник

    Genung Bromo

    2 сентября 2018 г., Индонезия ⋅ ☀️ 30 °C

    Ondanks dat wij al de hele vakantie zeggen dat de zonsopgang bekijken een te grote opoffering van je dag is, gaan we het toch nog een keer doen. En voordat we in het holst van de nacht vertrekken, vinden we wat bedwantsen in bed.

    We hebben samen met menig anderen mooie vulkaantjes gezien bij zonsopgang en we hebben geprobeerd het warm te krijgen met wat liedjes. Zingen doen we graag, ook al klinkt het voor geen meter. Lopen doe ik liever niet op zo’n hoogte sloffend door het zand... Maar ja, wie wil er nou niet in de krater kijken van een actieve vulkaan? Ik heb flink lopen piepen en ja mam, ik had misschien mijn puffer mee moeten nemen. Heb zelfs niet gezeurd tegen Lotte dat ik moe was of wilde zitten.

    Afijn, na een hazenslaapje, bedwantsen en een tour wordt het tijd voor een ander verblijf. En ik stem voor luxe, dat wordt flappen tappen.

    Groet van Picasso, Lotte noemt me ook wel de koningin van de Koetsiersakker    Читать далее

    Посмотреть перевод
  • Lotte VugsIndonesiëПутешественник

    Probolinggo

    2 сентября 2018 г., Индонезия ⋅ ⛅ 34 °C

    Na de geslaagde vulkaantour hadden we nog de hele dag in dit slaperige stadje. Op wat posters langs de weg zagen we reclame voor een stierenrace. Dat wilden we nog wel eventjes zien. Het duurde een hele tijd voordat we het gevonden hadden en door de korte nacht waren de lontjes kort. We hadden de zoektocht al gestaakt, maar onze taxichauffeur bleef doorzetten. We lieten hem begaan. Hij was goedkoop, de airco loeide en we zaten lekker.

    Uiteindelijk kwamen we aan. De stierenraces waren indrukwekkend: twee teams, allebei bestaande uit twee stieren en een mannetje, die door een bak water stormden terwijl iedereen stond te schreeuwen. Bij de start werden de stieren vastgehouden door tientallen mannen.

    Hoe indrukwekkend het ook was, heel lang bleven we niet. Want, zoals Fieke zei: “Het is toch een beetje ongemakkelijk in onze jurkjes tussen deze moddergekkies.” En dus gingen we lekker chillen. Met chips in bed in het luxeste hotel van de stad.    Читать далее

    Посмотреть перевод
  • Lotte VugsIndonesiëПутешественник

    Dit was het dan

    5 сентября 2018 г., Германия ⋅ ⛅ 22 °C

    En dan zijn we nu aangekomen bij het einde van de reis van de Vugsvrouwtjes zonder plan. Tijdens onze pauperreis naar huis (zonder tv, zonder eten) willen we nog een aantal dingen kwijt.

    Ondanks de mooie natuur en de culturele schoonheid die Indonesië te bieden heeft, waren wij zonder twijfel het meest onder de indruk van het waterpark. Één groot vat van geluk.

    Nu zal er toch een einde moeten komen aan onze skere gewoontes: douchegelflesje bijvullen zodat we geen badschuim hoeven te kopen, ijsthee bijvullen met water zodat we geen twee drankjes hoeven te bestellen (terwijl we ook zonder suiker hadden kunnen bestellen), slapen onder skere fleecedekens, bij dure tentjes geen drinken bestellen om ons budget te handhaven en onderhandelen over overnachtingen of scooterhuur.

    Daar waar Lotte in Nederland liever niet vloekt, doet ze het hier om Fieke te schokkeren of om weer een melige bui op te wekken. Dat wordt afkicken in Nederland.

    Ook komt er ook een einde aan het boodschappenlied. De enige boodschappen die we hier deden bestonden biscuitjes, Oreo’s en chips. In Nederland zullen we ons boodschappenlijstje moeten uitbreiden.

    Je zou zeggen dat iedere dag nasi goreng zou gaan vervelen. Nou wij vinden van niet, maar zijn wel kritisch geworden op het ei. Het ei was namelijk elke dag weer een reden voor een goede discussie. Daarnaast brengen we graag een ode aan de warme douche. Wat kijken we uit naar onze luxueuze badkamers in Nederland. Die vieze, koude douches uit Indo zullen we niet missen.

    Wat wel jammer is, is dat het nu mensen gaat storen als we drie dagen vies rondlopen zonder te douchen, of al weken aan een stuk dezelfde kleren dragen omdat ze lekker zitten, of gaan zwemmen in ons ondergoed omdat we onze zwemkleding zijn kwijtgeraakt.

    Jammer dat deze vakantie vol grapjes, luiheid en plezier eindigt. Fijn dat we weer terug kunnen naar ons leuke kikkerlandje.    Читать далее

    Посмотреть перевод
    Окончание поездки
    5 сентября 2018 г.