Blackdown Tableland N.P.

We vertrekken al vroeg vanuit Carnarvon Gorge en rijden in anderhalf uur terug naar Rolleston. Onderweg komen we veel roadtrains tegen, vrachtwagens van 36 meter lengte. In Rolleston nemen we een shortcut naar Blackwater. De weg voert langs weideland en er is weinig verkeer. We stoppen onderweg voor een koffiepauze en hierna komen de tafelbergen van Blackdown in zicht. Het landschap is verder zeer weids, met op de uitgestrekte vlaktes wat bomen. Het doet aan als een Afrikaanse Savanne. Niet gek, want we zitten op dezelfde hoogte als in Namibië vorig jaar.

Rechts van ons dient de Blackdown mijn op, dit is een steenkolenmijn van 80 km lang en een belangrijke werkgever voor de regio. Het is dan ook niet gek als je borden langs de kant van de weg ziet staan die tegen vergroening zijn. Hierdoor dreigen mensen natuurlijk hun baan kwijt te raken. In Blackwater willen we boodschappen doen bij de Woolworths, we zijn door de meeste dingen heen. Het is woensdag en de winkel is dicht..... We gaan dan maar naar de winkel bij de benzinepomp, om de hoogst noodzakelijke dingen te kopen. Daar vertelt de kassière dat het een regionale feestdag is.

Het is nog een uur rijden naar het park, we passeren de ene na de andere trein van 100 wagons gevuld met steenkool. We gaan van de hoofdweg af en rijden op de tafelbergen af door open weidelanden. De koeien willen soms moeilijk aan de kant gaan. De 6 km naar boven gaan ontzettend steil, de camper heeft er duidelijk moeite mee. Eenmaal boven hebben we een prachtig uitzicht over de weide omgeving.

De laatste 8 km zijn onverhard en we worden flink door elkaar geschud. De camping ligt in het bos en heeft 16 plaatsen, die allemaal ruim uit elkaar liggen. Je moet in de parken altijd van te voren reserveren via internet, hierdoor moet je wel vooruit plannen. Er is hier geen bereik, dus bijboeken is lastig 😅.We zitten op 800 meter en het is bijna winter, dus je merkt tegen de avond goed dat het kouder is. Dat lossen we op met een mooi vuurtje. Er wordt door iedereen flink hout gesprokkeld, al is dat verboden. Voor de Australiërs is het ook echt winter, ik zit in korte broek, zij met muts en winterjas aan. Koken is lastig, want de Kookabura (vogel) is de grootste dief die er is, dat blijkt ook, als hij een worst in volle vlucht die op het haardvuur ligt probeert te stelen. Dit type camping ligt ons het best, midden in de natuur en heerlijk rustig.

De volgende ochtend schijnt de zon weer uitbundig en rijden we nog 8 km verder over de onverharde weg. Hier dalen we te voet af naar de Gudda Gumoo. Dit is een waterval die in verschillende etappes in een kloof valt en werkelijk prachtig is. We laten de foto's voor zich spreken. Eenmaal terug op de camping genieten we nog van de middag en wandel ik nog naar Goon Goon Dhina, waar vele handen te zien zijn op de rotsen die de Aboriginals hier lang geleden hebben achtergelaten.

Morgen gaan we verder 400 km door niemandsland richting het noorden en rijden we achterop een wel heel bijzonder transport.Read more