Dag 17: Inshallah

Na een nacht in het lege hotel ging team Partyzani naar het ontbijt, waar de tafel al voor vijf mensen gedekt was en het ontbijt in rap tempo de keuken uitkwam. We aten, en checkten uit. Vlak voordat we weg wilden rijden, zei de receptionist ineens "willen jullie nog ziplinen"? Dat kan hier beneden! Hij zou zijn vrienden wel even bellen, en dan kregen wij een "special price". Over dat laatste punt waren we licht sceptisch, maar het leek ons erg leuk om die zipline af te gaan. Zo gezegd, zo gedaan.

We reden naar beneden en inderdaad stonden er mensen op ons te wachten. We mochten allemaal op de weegschaal. Toen Matthias op de weegschaal stond, zei de zipline-meneer: "this is problem". Matthias was iets té kast, waardoor hij niet over de zipline mocht. Hij werd gepromoveerd tot fotograaf. In een pickup-truck, of beter gezegd óp een pickup-truck werden we naar boven gebracht, waarna we een voor een naar beneden gingen. Arjan ging als eerste, en zei voor vertrek: inshallah (als god het wil). De zipline-meneer lachte en liet Arjan vervolgens gaan. Alles ging erg gestroomlijnd en veilig: we waren duidelijk niet de eersten die dit deden. Na een bak koffie rekenden we af (onze special price kwam toevallig precies overeen met de prijs die op het raam aangegeven stond) en gingen we op pad naar het stadje Safranbolu.

Safranbolu was een mooi stadje met oude Ottomaanse architectuur. In tegenstelling tot Tosya was de oude architectuur hier nog wel duidelijk zichtbaar. Na wat cultuur, köfte en souvenirs vertrokken we Safranbolu en reden we vol gas door.

We reden we richting naar Çorlu, ten westen van Istanbul, om de volgende dag snel Griekenland in te kunnen. Onderweg stopten we slechts voor een poging om onze missende achterruitwisser te vervangen (die helaas mislukte omdat de gekochte ruitenwisser te lang was) en een diner bij een bijzonder zielloos wegrestaurant. Vervolgens bracht Zaffie ons over de brug terug in Europa, en daarna bij ons hotel. Met 700 km op de teller was het tijd om te gaan pitten.

İyi akşamlar
I

After a night in the empty hotel, Team Partyzani went to breakfast, where the table was set for five people, and breakfast quickly came out of the kitchen. We ate and checked out. Just before we wanted to leave, the receptionist suddenly said, "Do you still want to go ziplining?" It's available right here! He would call his friends, and then we would get a "special price." We were a bit skeptical about that last point, but we thought it would be fun to try the zipline. So, we went for it.

We drove down, and indeed, there were people waiting for us. We all had to weigh in. When Matthias stepped on the scale, the zipline guy said, "this is a problem." Matthias was a bit too heavy to go on the zipline. He was promoted to be the photographer instead. We were driven up in a pickup truck, or rather, on a pickup truck, and then we went down one by one. Arjan went first and said before departing: "inshallah" (if God wills). The zipline guy laughed and let Arjan go. Everything went smoothly and safely; it was clear we weren't the first ones to do this. After a cup of coffee, we paid (our special price coincidentally matched the price displayed on the window), and then we headed to the town of Safranbolu.

Safranbolu was a beautiful town with old Ottoman architecture. Unlike Tosya, the old architecture was still clearly visible here. After exploring some culture, köfte, and buying souvenirs, we left Safranbolu and drove at full speed.

We headed towards Çorlu, west of Istanbul, to quickly reach Greece the next day. Along the way, we only stopped for an attempt to replace our missing rear wiper (unfortunately, it failed because the purchased wiper was too long) and a dinner at a rather soulless roadside restaurant. Then, Zaffie brought us back over the bridge into Europe and finally to our hotel. With 700 km on the odometer, it was time to hit the hay.

İyi akşamlar
IOkumaya devam et