Dag 11 - Hikonyan, flauwe Japanse humor

Vandaag, hebben we lekker keihard uitgeslapen, want dat was wel even hard nodig na gisteren. We hebben ons rustig klaargemaakt om te kijken wat we vandaag wilde gaan doen. Terwijl we daarmee bezig waren werden we allebei afgeleid door de tv die ik had aangezet. Je hoort wel eens rare dingen over Japanners en tv shows/reclames dus ik dacht dat is het checken vast wel even waard.

Uhmmm ja, de reclames zijn inderdaad raar, hectisch en volstrekt onduidelijk (en niet door de taalbarrière) voor ons Westerlingen. Zo zag je een reclame wat eruit zag als een game, maar uiteindelijk over noodles bleek te gaan. Whut? Na wat zappen kwamen we op een hele aparte Japanse tv show. We hebben het maar CSI meets The Bold & the Beautiful gedubt. Ten eerste was het acteerwerk lachwekkend slecht en ten tweede was het camerawerk nog dramatischer. Helaas zullen we nooit weten hoe het af zou lopen met de bom in een volle concerthal, want we gingen de deur uit! Tenminste, we dachten dat het over een bom ging.

We hadden besloten vandaag nog rustig aan te doen en naar Hikone (stadje aan het meer te gaan). Wij braaf in de rij staan om weer een ticket te reserveren (JRPass priveliges baby!) hoefde dat uiteindelijk niet aangezien dit een ander soort trein was. Voor niets dus een kwartier verspeelt. De mevrouw maakte wel een leuk gebaar om het spoor mee uit te drukken. Dat maakte het wachten het bijna waard. Another lesson learned.

Wij de trein naar Hikone gepakt wat een kleine drie kwartier verwijderd ligt van Kyoto. Eenmaal aangekomen even langs de touristenbalie gewandeld om een kaart op te pikken en vervolgens naar ons volgende doel! Hikone Castle! In dit (soort van afgelegen) plekje hebben ze namelijk ook een ouderwets kasteel wat bezocht moest worden door ons! Gelukkig was dit maar een kwartiertje lopen. Dat was dus wel goed te doen. Vrolijk gingen wij op pad. Onderweg kwamen we steeds plaatjes van getekende een kat met een samuraihelm tegen. Wat blijkbaar de mascotte van Hikone moest voorstellen. Inspiratieloos Hikonyan (nyan van miauw) genoemd. Not really clever.

Na een kleine wandeling hadden we het kasteel gevonden en mochten we na betaling naar binnen om op onderzoek uit te gaan. Door de eerste poort heen begon mijn aversie tegen trappen die ik aan het ontwikkelen weer op te spelen, want wat zag ik? Een grote trap naar boven. Daar gaan we weer! Gelukkig viel het dit keer wel mee. We zagen wel veel oudjes die ook naar boven strompelde. Bazen zijn het. Dat zie ik de oudere Nederlandse bevolking niet zo snel doen.

Het toffe van dit kasteel is dat je gewoon overal naar binnen mocht. Natuurlijk wel traditiegetrouw je schoenen overal uit doen (volgende keer naar Japan neem ik schoenen met klittenband mee), maar het was wel geinig om te zien hoe zo'n gebouw in elkaar steekt. Ze hadden ook een tof samurai harnas! En ik heb geleerd dat Nederland (samen met Portugal) één van de eerste landen is die met Japan heeft geruild. Er stond zelfs een wereldbol (van hoe ze dachten dat de wereld er toen uitzag) die kado gedaan is aan Willie's over-over-over-over-over-over grootvader (vast nog wel een paar keer over). We mochten zelfs omhoog klimmen wat uiteraard weer een tof uitzicht opleverde. Toen we klaar waren met het kasteel mochten we ook nog de tuin aan de overkant bezoeken. Ook deze was weer prachtig en er stond een stel (misschien bruiloft related?) een dikke photoshoot te houden. Ik wilde deze photobomben, maar heb me maar in ingehouden. Deze tuin voelde alleen een beetje klein in vergelijking met die van in Kanazawa.

Aangezien we in een klein dorpje aan het meer Biwako zaten wilden we daar ook wel even ontspannen. Wij de borden gevolgd waar we uiteindelijk uitkwamen bij een kleine haven, maar geen bankjes of strand te vinden. We hadden ook geen zin om verder te zoeken naar een andere plek. Dus wat doen we dan als nuchtere Nederlanders? We ploffen gewoon neer tegen een muurtje waar we gewoon een tijdje gerelaxt hebben. Prima toch? Nadat we weer voldoende uitgerust waren zijn we aan de terug weg naar Kyoto begonnen.

Het was vroeg etenstijd toen we aankwamen in Kyoto en wij dachten de spits voor te zijn en wachtrijen te voorkomen door nu alvast te gaan eten. Haha! Plan geslaagd. Er was plek zat dit keer. We zijn in een vrij traditioneel pandje neergestreken (in die ondergrondse mall) waar ze totaal niet bijpassende Jazz-achtige muziek aan het afspelen waren. Het deed niet onder voor het eten though. Dat was prima en lekker veel. Na het eten waren we nog niet klaar om terug te keren naar het huisje dus gingen we opzoek naar nog iets te doen.

Ik had gelezen over een straatje met allemaal barretjes aan de rivier. Tijd om daarnaar op zoek te gaan! We moesten de metro hebben en hoewel Kyoto maar twee metrolijnen heeft, kwam het nogal chaotisch over. Het was nogal wat gepruts (wat voor kaartje moeten we nou hebben), maar het is ons uiteindelijk gelukt zonder problemen. Integratie 50% hai hai!

Eenmaal daar aangekomen voelde het weer alsof we in Tokyo waren. We waren precies in het centrum beland. Over Neon vol in je smoelwerk en mensen op straat met borden die reclame maken van dingen waar je toch niets van snapt. Geweldig. Het voelde zo levendig. Het was ondertussen ook al donker geworden dus de neonlichten voelde feller dan ooit. Na een beetje rondlopen kwamen we in een soort passage waar ze nog achterlijk veel winkeltjes hadden. We hadden echt het gevoel dat het nooit ophield. Dit keer ook wat meer dan alleen voedsel en vrouwenkleding. Toen we eindelijk eruit waren zaten we nog steeds middenin het centrum. Wat op viel was dat zo goed als niemand hier een pak (van werk) of uniform (van school) aanhad wat gelijk voor een nóg relaxtere sfeer zorgde.

Uiteindelijk hebben we de rivier gevonden. Het was helaas al donker en dus niet heel goed zichtbaar meer, maar door gebouwde hoogteverschillen had je om de zoveel tijd een klein waterfalletje! Super tof. Daar achter liep het straatje met allemaal barretjes en restaurants die vol uitkeken op deze rivier. In de zomer een super chille plek om te vertoeven. Ook zag je veel mensen gewoon lekker chillen aan de oever.

Toch waren we nog niet klaar want we hadden nog geen dessert op! Dus onze zoektocht was nog niet voorbij. Alsof het voorbestemd was liepen we twee minuten later langs een parfaitsalon (waarom hebben we die shit niet in Nederland?) met een bizar assortiment aan verschillende soorten parfaits. Zelfs eentje met patat of gefrituurde ebi. Er was zelfs een bizar grote, voor 50 man achtige parfait te bestellen voor een nog belachelijkere prijs. Het zag er dan wel weer tof uit. Toen we daar klaar waren hebben we nog wat rondgelopen waarna we besloten om weer terug te gaan naar het huisje. Morgen wordt tenslotte ook weer een lange dag. Toen we het station uitliepen werden we begroet door een gigantisch grote dildo in de kleuren van de Nederlandse vlag, met een sigaret erop. Je kan het maar gezien hebben.

TL;DR - uitgeslapen, Japanse TV is raar, voor niets in de rij gestaan, trein gepakt. Hikonyan. Kasteel van binnen en van buiten gezien. Nog een Japanse tuin. Gechilled aan het meer tegen een muurtje aan. Teryg naar Kyoto, vreten. Het centrum verkent na metroperikelen. Lekkere parfait gegeten. Dildo.

Hi juuichi - keiyaku o haki suruRead more