On the road to Mandalay

Aangekomen in Mandalay leek het alsof we in een tijdmachine waren gekropen om een aantal jaar terug te gaan. Het contrast met de luxe in Noord Thailand is vrij groot en Myanmar doet ons weer heel erg denken aan China, vanwege de vele Chinese invloeden. Daarnaast zijn power 'black-outs' normaal en doet Internet het vaker niet dan een heel klein beetje.

Aangezien we maar één volle dag in Mandalay verbleven, besloten we wederom een motorbike te huren om zo de omgeving te kunnen verkennen. Een beetje research naar de beschikbare tours en ons ‘do-it-yourself’ programma stond al weer snel in de steigers. Ons hotel lag ver uit het centrum en omdat $12 voor een treinkaartje naar Hsipaw en $15 voor de huur van een scooter ons te gortig was, besloten we op de gratis fietsjes van het hotel de stad in te rijden. Wij waren op ‘sight-seeing’ maar het bleek al snel dat twee toeristen op veel te kleine fietsen in het centrum van Mandalay voor de locals toch echt de grootste bezienswaardigheid was. Bij het station aangekomen is het ons niet gelukt een treinkaartje te kopen. De reden is onbekend; balie reeds gesloten om 17u, onwelwillendheid van de man achter de balie die stond te schreeuwen of dat je alleen de dag van tevoren kunt boeken? Wederom vonden de locals het een mooi schouwspel om gade te slaan. Daarna op zoek naar een motorbike voor de volgende dag bij een motorverhuur/restaurant. We wilden dat ze de motorbike bij ons hotel zouden afleveren en ophalen, want anders zouden we het wel bij ons hotel regelen en konden ze de motorbike niet verhuren. Na een half uur overleg (en Mike al meerdere malen aangegeven had dat ‘nee’ ook een geaccepteerd antwoord zou zijn) tussen de gastvrouw van het restaurant (die uiteindelijk duidelijk de broek aan had) en het volledige restaurant inclusief bezoekers, bleek het onmogelijk te zijn want wie zou er dan op het restaurant moeten passen. Toen we naar buiten liepen kwam er een klant van het restaurant achter ons aan rennen en die wist voor $7 wel iets voor ons te fixen, want in Myanmar vinden ze het mooi dat wij de moeite nemen om hun land te bezoeken en daarom wilde hij ons helpen en niet teleurstellen. En inderdaad, de gok gewaagd, de volgende ochtend stonden er twee personen die geen Engels spraken met een motorbike bij ons hotel.

Nadat we eerst met de motorbike naar het treinstation zijn gereden (en meer geluk hadden, $3 voor een kaartje), hebben we de omgeving verkend. We zijn naar Mingún en Inwa gereden waar veel verschillende pagoda’s en tempels te bewonderen zijn. We besloten de dag af te sluiten met een ‘sunset’ bij de bekende U-bein bridge (met een lengte van 1.3km de langste teak-brug ter wereld). De hele dag geen toerist gezien, maar waar komen ze dan toch ineens vandaan? Omdat we de volgende dag de trein om 4u ‘s ochtends moesten halen, was een taxi naar het station minimaal 8,000 kyat (zo’n $7) bij ons hotel. Omdat alles met de motorbike goed verlopen was en de mensen in Myanmar behulpzaam en vriendelijk tegen toeristen zijn, dachten we dat het een goed idee was om met deze mannen een deal te sluiten voor de volgende ochtend om ons naar het station te brengen. Dit wilden ze graag doen voor 5,000 kyat en wij goed gemutst ons bedje in. Toen we om 3am buiten bij ons hotel stonden, was er na een klein half uur nog steeds niemand te bekennen en werden we een beetje nerveus. Misschien was ons vertrouwen iets te groot of betrof het een miscommunicatie (aangezien ze de motorbike ook voor 8pm kwamen ophalen en wij toen nog niet terug waren)? We zullen het nooit weten. Maar het zou Myanmar niet zijn als het hotel niet iemand uit zijn bed zou trommelen en samen met de security guard ons achterop de motor naar het staion zou brengen. Pff, toch nog net op tijd de trein gehaald.Read more