Verscholen Oase

Oases komen niet enkel voor in sprookjes, ze bestaan echt! Daarom wilde ik graag naar eentje toe wandelen. En zo geschiede.

Voor ik ging wandelen stopte ik op een parkeerplaats waar een kraampje stond. Vanaf de weg zag het er uit als fruit en daar had ik echt zin in. Er stonden 2 locals voor mij die toevallig ook naar fruit vroegen. Conclusie: dat hebben ze niet. Ik vroeg aan ze of ik dat juist gehoord had. Zo raakten we in gesprek over waar ik vandaan kwam en wat ik kom doen en een minuut later kreeg ik een kopje thee van ze. Wat een aardige mensen!

Tijdens de wandeling (en het rijden) stond ik continue versteld van hoe immens groot en mooi alles was.

De oase was lekker groen en koel. Onder een palmboom zittende werd ik aangesproken door een Amerikaan die de weg zocht. Ook met hem in een gesprek beland en uiteindelijk samen verder naar boven gelopen. Daar zochten we wat verkoeling in de schaduw van een huis en werden meteen uitgenodigd voor wat koffie en dadels. Weer enorm gast vrij ontvangen door compleet onbekenden.

Een paar uur later na mijn hete en toch best zware wandeling kwam ik met de auto bovenaan de berg. 3 keer raden wie ik daar tegenkwam? Ja hoor weer die 2 mannen. Direct raakten we weer in gesprek en dit keer moest ik met ze mee lopen omdat ze mij een geroosterde maiskolf wilden laten proeven. Erg lekker was dat!

[Ook hier heb ik veel foto's gemaakt met mijn camera, dus die volgen later, maar als ik nu niet schrijf en mijn avontuur bijhoud ga ik te veel achterlopen en maak ik het niet af. Dat zou toch zonde zijn?]Leia mais