Zaventem

29 november 2015. Maanden, dagen, uren hebben we naar dit moment uitgekeken. Het moment waarop we eindelijk in de luchthaven staan, klaar om het avontuur aan te vatten. Het lijkt bijna onwezenlijk dat het zo ver is. Met kriebels in de buik en een brede lach op ons gezicht stappen we naar de incheckbalie. Yaaay, here we go!

Onze eerste vlucht naar Londen heeft vertraging, maar dat kan de pret niet drukken. We krijgen nog tal van berichtjes en telefoontjes van familie en vrienden die aan ons denken en ons een goeie reis wensen. Hartverwarmend, dat doet zo’n deugd! We zijn al vaker op reis geweest, maar dit voelt toch anders. De afscheidsknuffels waren net iets intenser en de berichtjes net iets warmer en talrijker. 3 maanden weg van huis lijkt natuurlijk wel lang, maar volgens mij is die periode ook in no time voorbij. Maar het is ontzettend fijn om te merken dat zo veel mensen met ons meeleven!

Bijzonder nipt halen we onze aansluiting naar Sydney. De cabin crew stond net op het punt om onze naam in de luchthaven af te roepen. Stel je voor. Hoe zouden onze (bijzonder Belgische) namen daar weerklinken? In België lukt het sommigen nog niet om Cédric zijn naam uit te spreken, laat staan in het Brits Engels?

Eenmaal aan boord zijn we gigantisch onder de indruk van het vliegtuig dat ons van Londen naar Sydney zal brengen. Blijkbaar zou dit het grootste vliegtuig ter wereld zijn. Het heeft 2 (!) verdiepen en zelfs een jacuzzi en gigantische lounge. Niet daar we daar iets van gezien hebben hoor, vanuit onze economy seats. Maar toch… wat een gevoel van ruimte, wat een mooie zetels, wat een luxe. We hebben een perfect werkend tv-tje met een ruim aanbod aan films en series (yes!), een uitstekende service en we krijgen het lekkerste eten dat ik ooit al op een vliegtuig heb gegeten. En alsof dat nog niet genoeg is, komt er niemand naast me zitten (hallo extra beenruimte!). Die komende 24u in de lucht worden een makkie.

Na een tussenstop in Dubai besef ik toch ineens hoelang die vlucht wel niet duurt. 24u op een vliegtuig, jezusmina. De vermoeidheid begint door te wegen en ook de uurverschillen voelen heel vreemd aan. In Dubai is het ochtend, maar zodra we op het vliegtuig zitten krijgen we geen ontbijt maar een diner voorgeschoteld. Daarna worden de lichten gedimd en gaat het vliegtuig in nachtmodus. Mijn bioritme is volledig in de war. Mijn maag ook. Gelukkig kan ik de slaap goed vatten en vliegen de uren voorbij. Cedric rijgt daarentegen de ene film na de andere aan elkaar.

1 december. Compleet groggy stappen we van het vliegtuig in Sydney. Het is 6u30 ’s morgens en we moeten nog zeker 6u wachten tot we op het vliegtuig naar Cairns kunnen stappen. Maar zodra we ons hoofd buiten het vliegtuig steken, komt het besef dat we op Australische bodem staan. Yihaaa! Ons mottig jetlaggevoel maakt meteen plaats voor euforie. De zon (!) priemt al door de gigantische ramen van de luchthaven. We krijgen een instant zomergevoel, terwijl we in de Belgische regen zijn vertrokken. Heerlijk! De jetlag krijgt ons niet klein, want we hebben meer dan zin om erin te vliegen! Laat dat avontuur maar beginnen...Read more