Nashville Rebel

Dag twee begon weer vroeg in Nashville. Steef en ik zaten rond half zes al aan de iets te hoge keukentafel van ons mooie huisje een iets te zwart bakje koffie weg te drinken.

Na een stack of pancakes bij de plaatselijke Vietnamees op de lokale farmers-market slenteren we door de stad waar alles naar muziek ruikt, hoort, voelt en proeft. Van aalgladde countrysterren tot het donker zwarte geluid van Johnny Cash. Van modern kitscherige stadionpaleizen als verafgodingskerken voor de voor ons totaal onbekende countrymannen en vrouwen met iets te grote hoeden en iets te blond haar, tot de vervallen industriële panden waar onder felle verlichting de laatste ode wordt gebracht aan de verloren muziekhelden uit de goot. En dat allemaal in een straal van ongeveer 5 bij 5 kilometer.
Om 11 uur 's chtends luisteren we eerst bij Tootsie's Juke Joint naar een heerlijke countrystem ( ja daar hebben ze er wel een paar van hier). Tootsie heeft een afgelopen 50 jaar zijn café niet opgeknapt, niet schoongemaakt en niet gelucht. En waarom zou je ook.

Na het passen van iets te druk bestikte cowboylaarzen een eerbetoon gebracht aan held Johnny Cash, in zijn eigen museum.

Op weg naar Musical Row een broodje Fried Green Tomato met BLT gegeten. Bedient door iets te strakke serveersters met cowboy laarzen.

Musical Row is net zo vervallen als het legendarisch is. Schrijvershuis na schrijvershuis, studio na studio, platenlabel na platenlabel. De prachtigste huizen worden afgewisseld door de meest wanstaltige chaotisch creaties van dronken architecten.

Maar we moesten nog even de Cumberland-river over. Want volgens de scène in Oost Nashville is Lower Broadway van Nashville het Walt Disney van de countrymuziek.

Na een bord vol BBQ-meat in Driften-BBQ wil Steef als afsluiting van zijn bordje BBQ-kip een bak zwarte koffie. Er komt van de ober een heel verhaal over Alabama, zout en smerige koffie. Bottom line is: "onze koffie is niet te zuipen, zelfs niet met zout. Dus ik schenk het in, maar je hoeft niet te betalen. 'T is zo goor"
Als de koffie werkelijk naar Cumberland-river-drap blijkt te smaken volstaat de ober met een vet zuidelijk accent: "Said so".

Op naar de muziekstal van de Eastside. Elke avond spelen erin 5spot een bandje of 5. Allemaal een kleine 30 minuten en daarna inpakken en volgende band op het podium. Zonder problemen in 15 minuten opbouwen en spelen. Na een Nasviliaanse variant van Nirvana te hebben gezien, kwam er een band op waarvan de zang van de zanger zo vals was dat we het maar weer zijn gaan zoeken op Lower Broadway. Maar tegen middernacht gaat daar het lampje ook uit en staan in voornamelijk lege kroegen Southern-rockbandjes met iets te veel testosteron, iets te dikke buiken en iets te dikke bovenarmen het licht uit te blazen.

Wij nemen nog een Rebel Yell (ja een bourbon van Billy Idol) en duiken voldaan het nest in. Lekker naast Gert Jan in ons gezamenlijk nestje.Read more