Behind the Sun

Dit moet de dag worden. En alleen al die gedachte maakt zenuwachtig. Dus vanochtend gezond ontbeten, volgens recept van onze eigen calorieen-goeroe Stephan. 0% vet in de yoghurt, wilde bloemenhoning en pitjes in de muesli.

Eerst even langs de Mississippi slenteren om rusig te worden. Een bezoekje aan het Rock en Roll museum voor het historische besef. Een stuk Fried Chicken bij Miss Polly's Soul Kitchen cafe voor de eiwitten. The boss bij Polly's, kalend met vale sweater en een pielig staartje onder zijn grauwe pet vandaan, belooft ons tender chicken & absolutly not greasy. In een keuken die er wel heel greasy uit ziet staan oude door tijd en gebruik aangetaste pannen vol kip te koken in een rode bouillon. Even de kip door het belag. In de loeihete frituur. Klaar is het. Uiteraard op gezellige plastic bordjes, met plastic bestek.

Na een middagdutje vetrekken we in de pooring rain (yes I was walking in Memphis, walking with my feet ten feet off of Beale) over Union Avenue richting de Sun Studio voor het opnemen van onze nieuwe song: Let's take a ride.

We worden warm onthaald bij de kassa door een zwarte dame die de helft van haar tanden in de loop van de tijd verloren heeft. Wel netjes tand om tand. We krijgen eerst een rondleiding door het museumpje en de Studio zelf. Onze gids Ples Hampton (die tevens onze persoonlijke assistent blijkt te zijn tijdens de opnames en zoon van ....) leidt ons door de geschiedenis van de Sunstudio in een tempo waar Mathijs van Nieuwkerk een puntje aan kan zuigen. Man wat een tempo, maar wat ook een passie. ADHD gemengd met een enorme drive voor muziek en historie: "I'm a history warrior".
Later vertelt hij ons dat hij eigenlijk maar 1 doel in zijn leven heeft en dat is de Sun Studio in een zo orgineel mogelijke staat behouden en herstellen. En daarbij lijken de kleinste details het belangrijkste (welk lampje, welk knopje, welke wandbekleding).
Hij leidt ons langs BB King, Ike Turner, Elvis, Jerry Lee Lewis, Rufus Thomas, U2, Roy Orbison, Carl Perkins, Johhny Cash (ja daar is'ie weer) en al die andere grootheden die onder de leiding van Sam Phillips in the Sun Studio hun legendarische platen maakte. Het maakt allemaal heel nederig.

Als de rondleiding is afgelopen vertrekt het publiek en blijven wij onthand op de heilige grond achter. Voelt een beetje vreemd en bijna angstig. Nu moeten wij het waarmaken. Curry Weber schudt ons de hand. Hij is de technicus die ons opneemt vanavond. Hij vraagt geroutineerd naar de bezetting en de wensen. Maar hij maakt ook gelijk duidelijk dat het de bedoeling is dat we gaan klinken als "Sun Studio". Geen fratsen, geen effecten, alles gaat direct op de tape. Niet dat we iets anders in gedachte hadden, maar dat het maar duidelijk is.

Na een bak koffie heeft Curry de boel klaargezet en kunnen we beginnen. De micofoons stammen allemaal uit de jaren 50. Prachtig design, zo groot als pakken meel en als je met je neus in de microfoon staat te zingen lijkt het alsof je het speeksel van Elvis kunt ruiken.

En bij de eerste tonen blijkt dat deze plek werkelijk magisch is. Vanaf de eerste track klinkt het als een klok. Alles lijkt op zijn plaats te vallen en alles klinkt even open als vet.
Terwijl ik op het kruisje op de grond sta waar Elvis zijn eerste songs in zong, probeer ik niet te gaan zweven en de Cadillacs bij te houden. Op drift zijn ze. 4 tracks later staat het er op. Bandje en zang live er opgeknalt. Compacter kan het niet klinken. Volgens Curry de meest soulvolle versie tot dan toe. Dit wordt hem dan. Ook Curry krijgt er lol in. Stevig meestampend met de song, armgebaren makend alsof hij de bas zelf bespeelt en luchtgitaar spelend tijdens de solo laat hij blijken dat hij het leuk vindt: "Great song guys, sounds like The Replacements...take that as a compliment".

Nog een half uurtje om de koortjes in te zingen (worden door Curry de grond in geboord: "it sounds silly"), foutjes weg te werken en aanvullende tamboerijntjes in te spelen. De vader van Pless had een magische tamboerijn, vertelt de ADHD-er. Elk nummer waar deze tamboerijn op voor komt werd een hit....dus kreeg de tamboerijn het koosnaampje "the hitmaker". Een begrip in de muziekwereld, zo wil Pless ons doen geloven.

Dan is het alles goed vastleggen en aan ons meegeven.

Er ontspint zich een gesprek met de tourguide/opname-assistent over de details van de Sun studio, zijn vader die zijn leven sleet als geluidstechnicus en hoe hij probeert alles in The Sun in de originele staat terug te krijgen, legendarische studio's in Nederland en hij levert ons ook nog een afspraak met de grootse en mooiste studio's van Memphis: Ardent Studios. Ardent is wereldberoemd om zijn enorme opnamezalen en geluid. Sam & Dave, Led Zeppelin, ZZ Top, REM, Bob Dylan en Jimmie en Stevie Ray Vaughan namen er hun platen op. Wij mogen morgen even naar binnen om te kijken en te voelen. Pless regelt de afspraak.
De eigenaar van de studio was zo'n goede koopman dat hij alles kon verkopen volgen Philles. "He could make a wet donkey burn" zou Jim Dickinson volgens onze tourguide over de eigenaar hebben gezegd.

We krijgen nog een stapel Sun Studio T shirts ("if the customer is pissed, give him a T-shirt. Customer satisfied. Free publicity") mee naar huis en mogen een sticker van Paul Chevrolet plakken op de apparatuur van de Sun Studio. Als dank voor een produktieve avond.

Ondertussen komt het water met bakken uit de hemel. Onze tourguide biedt aan om ons in zijn Lexus LS400 uit 1985 naar ons appartement te brengen. Zijn auto staat geparkeerd achter de Sun en bleek al heel lang geen schokbrekers meer te hebben en de remmen doen ook maar nauwelijks wat ze moeten doen. Hotsend en klotsend zet hij ons keurig af voor de deur van de Exchange Builiding on Second Street. Bij de 24/7 store kopen we een paar bakken noedels die we met een beetje warm water oplappen tot een warme maaltijd.

Rebel Yell uit de kast en voldaan achterover na deze bijzondere dag.

En gek...moest tijdens het zingen even aan Ton denken....als die nog geleefd zou hebben, zou die meegegaan zijn...en wat zou die dan hebben genoten.....hij was er vast een beetje bij......ergens.Read more