Clarksdale Blues

We ontbijten eerst nog even in Memphis. Navraag leert dat een tentje CK genaamd 24 uur per dag ontbijt doet. En dat is te zien...tijd voor schoonmaken is er niet.

Van onze assistent in the Sun, Philles, hadden we een "lead" gekregen naar 1 van de bekendste studio's van de wereld, en zeker van Memphis, Ardent. Daar aangekomen lijkt Philles niemand gewaarschuwd te hebben dat we komen. Via een zijdeur komt iemand ons vragen wat we willen. We noemen de naam van Philles. Dan is het goed. Als we een paar minuten hebben wil de techneut annex nerd van de studio ons wel een rondleiding geven.
Een paar minuten later opent hij de zijdeur weer en laat ons binnen. Als een volleerde tourguide (alle Amerikanen lijken te kunnen praten als brugman en weten hoe een verhaal te vertellen) praat hij ons door de verschillende opnameruimtes van de studio heen. Technische details worden afgewisseld met annekdotes over grootheden in de popmuziek die hier hebben opgenomen. Elke zin eindigent met een Beavis- en Buthead-achtig lachje.
Al in de centrale hal blijkt dat in deze studio ongeveer mijn halve platenkast is opgenomen: Huey Lewis, de Vaughn Brothers, North Mississippi Allstarrs, ZZ Top, etcetera, etcetera. 4 prachtige studio's met opnameruimtes met werkelijk alles wat je je kunt wensen als verwende muzikant. Het totale andere einde van het spectrum als je het vergelijkt met de Sun Studio. In het kantoortje prijken noncachalant in een lelijke bruine kast talloze niet afgestofte Grammy's en Oscars voor platen en filmmuziek die hier zijn opgenomen.

Daarna richting de kitschkermis die Gracleand heet. Stel je hebt Elvis niet gekend als zanger/fenomeen, wat vertelt Graceland je dan....dat er een man was die liedje zong, gek deed, heel veel films maakte, oude auto's bezat, een vliegtuig lelijk had ingericht en 11 televisies tegelijk kon kijken. Maar de ware Elvis en zijn belang blijven ver uit beeld.
Alles is ongelofelijk duur en Elvis wordt tot de laatste cent uitgemolken. Elvis asbakken, Elvis kerstballen, Elvis theelepels, Elvis strandballen, Elvis honkbalknuppels, Elvis alles. Maar muziek, ho maar. Je wordt met een Ipad om je nek en een koptelefoon op door zijn huis gestuurd. En je eindigt netjes bij zijn graf. Staand bij zijn graf denk je alleen maar: wat jammer dat je op zo'n manier herdacht wordt jongen.....ik wil je stem....(gelukkig is op de Ipad netjes ingesteld dat bij zijn graf de stem van Elvis "If I can dream" uit de koptelefoon knalt).

We kijgen in een loods (omdat we een premium ticket hebben gekocht) nog wel flarden te horen en te zien van liveconcerten. Maar het was blijkbaar te duur om te investeren in een fatsoenlijke geluidsinstallatie.....wat een slecht geluid. Arme Elvis.

Dan verlaten we Memphis. Eigenlijk met het zelfde gevoel waarmee ik ongeveer 20 jaar geleden Memphis verliet: Het was ooit. De stad lijkt wel heel erg te leunen op zijn verleden maar glijdt daarin steeds verder weg.

Dan rijden we de 61 op, de blues highway. Onze eerste nacht slapen we in Clarksdale. De stad van de legende van de Crossroads. Ook hier stond mij van 20 jaar terug bij dat het vooral heel arm was. Dat is niks veranderd. De binnenstad is leeg. Alsof er net een oorlog is afgelopen. Er zit geen stoeptegel recht in de weg, 80 % van de panden is leeg en staat er vervallen bij. Hoe "blues" wil je het hebben.
'T is nog middag en we zoeken een plekje dat lijkt op een terras en waar we een biertje kunnen krijgen. We zien een paar banken tegen een muur staan van een pandje dat op een cafe lijkt. We lopen naar binnen. Daar zitten vier mannen met elkaar te praten. We worden hartelijk onthaald. Als we 4 bier vragen, zegt de eigenaar: "Pak zelf maar. Ligt achter de bar in de koeling. Anders moet ik weer gaan uitleggen wat ik allemaal voor soorten bier heb".
We duiken in de koelkast achter de bar, trekken het bier uit de kartonnen dozen, betalen 5 dollar en plaatsen ons op de bankjes voor de kroeg. Met de kop in de zon en een blikje bier in de hand verwonderen we ons er over hoe het kan dat in het rijkste land van de wereld mensen in zo'n enorme gribusbende moeten leven.

's Avonds eten we onze eerste portie tamales in een tent die moet lijken op een steamboat en waar het personeel in donkerblauwe overalls ons bedient alsof ze net uit de machinekamer komen. En gelijk raak...heerlijk.

Dan proberen we een kroeg te vinden met een fatsoenlijke bluesband. Maar dat valt nog niet mee. In de tent van Morgan Freeman speelt de slechtste bluesband die ik in tijden gehoord heb. Red's lounge zit een behoorlijke zanger te zingen, de tent zit vol.

En ook hier klinkt de rebel yell voor 't slapen gaan.Read more