Goin down to Rosedale

Het ontbijt in Clarksdale was een nieuw hoogtepunt op deze reis. #Not. In een even ongezellige als rommelige hotellobby waar posters aan de wand hangen van festiviteiten van lang her, stond in de hoek een arm mandje met wat broodjes, jam gemaakt van kleurstoffen en jelly, een tube roomkaas, klef witbrood en de slapste bak koffie tot nu toe (en de Amerikanen zetten al zulke slappe bakken). Maar gelukkig stond er een apparaat met een grote afbeelding van versgepeste sinaasappelsap. Er is hoop, we krijgen onze vitaminen. Maar wat eruit kwam was iets totaal nieuws. Het was homeopathische sinaasappelsap. Het goedje was met zoveel water verdund, dat er objectief gezien geen sprake meer kon zijn van enige spoor van sinaasappel. Volgens de drogredenering van de homeopaten heeft het wel een heilzaam effect, dus toch maar gewoon opgedronken.

Nog even Clarksdale afgestruind. Al was het maar omdat het voor Gert als fotograaf een ware speeltuin is. Verlaten panden, roestig ijzer, verlaten treinstellen, overwoekerde spoorlijnen en drie knappe reisgenoten annex fotomodellen. Ja want het is af en toe echt een modellen-vakantie. Gert geeft voortdurend instructies hoe en waar we moeten staan om zo mooi mogelijk op de foto te komen. Voor ons drieën natuurlijk een heel nieuwe ervaring.
Kopje koffie met een blue verse muffin genuttigd op de knalroze picknickbanken van de Australische uitbater van The Holy Moly, voordat we onze reis naar het zuiden hervatten.

Vanuit Clarksdale de highway 1 gepakt. Door het blueslandschap van grasvelden, landbouwakkers en wetlands passeren we Rosedale. Rosedale is bekend van de tekststrofe in Cream's Robert Johnson cover "Crossroads Blues", Goin down to Rosedale.

Als we door het stadje Benoit rijden gebeurt er een wonder. Op mijn iPhone staan ongeveer 2500 liedjes. Waarvan 1 liedje afkomstig is van de blueszanger Tab Benoit, Hot Tamala baby van zijn cd Live: Swapland Live. Laat dat nu net die song zijn die uit de speakers knalt als wij het dorpje binnen rijden. Het dorpje is zo klein dat het het einde van de song niet eens haalt. Dat is spooky.....Voodoo. Komt waarschijnlijk door die homeopathische sinaasappelsap.

Volgende stop is Greenville. Totaal uitgestorven. Geen mens op straat, geen winkel heeft de deur open en geen restaurant heeft zijn ovens aan staan. En dat is heel jammer. Want van mijn reis van twintig jaar geleden naar deze streek kan ik me de smaak en geur nog herinneren van de beste biefstuk die ik ooit gegeten heb, een biefstuk van Doe's Eating Place. Een honk tonk restaurant met bewapende bewaking voor de deur, de ingang in de keuken, biefstukken zo groot als Harley-zadels en een biefstuk-oven met de omvang van een gemiddelde Amerikaanse koelkast
Train
Train
. De jongens hadden zich er zo op verheugd. Maar niet dus. Ook gesloten.

Op naar een shoppingmall. Gegeten in zo'n verschrikkelijke ketenrestaurant. Daarna maar zelf spullen ingeslagen voor een BBQ. Want vannacht slapen we in een mooi lichtblauwe houten cottage met een porche met uitzicht op een brede uitloper van de Mississippi. We staan wel een beetje voor lul met onze instant-weggooi-BBQ naast de professionele apparaten die onze buren hier gebruiken om het vlees van zwarte randen te voorzien. We worden uitgelachen door passerende bewoners.

Mooi was wel dat de de 22 jarige caissière van de Walmart, nadat ze we haar vertelde naar New Orleans te gaan, ons wel 4 maal op het hart drukte om vooral voorzichtig te zijn. Lief.

Het is inmiddels 25 graden. Dus met de kop in de zon, de linkerhand vol met een blikje bier en de rechterhand een worst van de BBQ hebben we gekeken hoe de zon langzaam onderging in de Mississippi (nou ja, hij verdween gewoon achter de struiken aan de overkant van de Mississippi, maar dat klinkt niet zo lekker).

Morgen naar het wonderschone Natchez.Read more