Natchez burning

Van Greenville naar Natchez is een lange rustige rit. Eerst over de highway 1 en daarna verder over de highway 61 (waarover de legendarische Paul Chevrolet in zijn sun-recorded song zo poëtisch zong: "61 sings spinning wheels"). Een tussenstop maken we in Vicksburg aan de Yahoo-rivier. Toen ik hier 4 jaar geleden was stond het water zo hoog dat zelfs het station niet meer bruikbaar was en tot aan de ramen onder water stond. En ook al is het seizoen het zelfde en is het water hoog, blijkbaar stroomt er niet zoveel water door de Mississippi dat dit nu problemen geeft. Op een damwand zien we staan dat 2011 de hoogste stand was sinds 1927.

In Vicksburg in de lokale alternatieve koffieshop een bak koffie gescoord met moddervette double-chocolate-cake. Het café hield het midden tussen een oude hippie tent, een plaatselijke bibliotheek in een ver dorpje in Drenthe en een uitdragerij.
De cake zat zo vol met boter dat de iPhone na het nuttigen niet meer te bedienen was vanwege vette vingers.

De lunch wilde onderweg maar niet lukken. Alle dorpen die we tegen kwamen waren leeggelopen en van enige betrouwbare horecagelegenheid was geen sprake. Dus dan maar doorgereden naar Natchez.
Natchez kent gelukkig een iets drukkere toeristische sector, dus er is wat meer te doen. Maar Ron, de uitbater van ons Vicoriaanse onderkomen geeft ons weinig kans op muziek. Maandag is niet zo'n populaire muziekavond. Ook niet in Natchez. Ron legt ons zeer uitgebreid uit waar we wel en niet moeten gaan eten en weet zelfs op elke menukaart nauwkeurig te vermelden wat wel en niet lekker is: geen etouffe nemen in dit café, geen pasta eten met kappertjes in het andere café (they put too much capers in it), wel hamburger met boudin-worst aan de overkant van de rivier nemen, etc, etc.

Het huis waar we slapen is ver boven onze stand. Erica heeft vanuit het thuisfront in Almere geregeld dat we in het prachtige Wesselhouse mogen slapen. Een prachtig Victoriaanse bouwwerk vlak bij de rand aan de Mississippi. Ik deel met Ries een donker houten hemelbed, met mooie gedraaide pilaren en een witte gehaakte hemel. Als dat niet romantisch is.

Maar voor het eten nog even de kroeg in. Onderaan de klif ligt een saloon. Volgens Ron kon je nooit weten wat er gebeurt in deze saloon en wie de gasten vanavond zouden zijn: highschool kids, gay bikers, RedNecks .....Op onze vraag hoe je gay bikers herkent, antwoord hij kort en bondig: "You can tell".
De saloon is geel van ouderdom. Aan het plafond hangen honderden briefjes van 1 en 5 dollar, aan de wand hangen spiegels, oude Mississippi stombootreplica's, blaadjes met spreuken en oude vergeelde posters. Achter de bar staat een cowboy met een lange dikke baard, een bandana om zijn hoofd en cowboylaarzen aan. Bij de deur staat de andere uitbater, een kabouter van ongeveer 1 meter veertig, met een grijze sik, een stem als catweazel en een strooien cowboyhoed. Ze verkopen heerlijk local beer. Terwijl wij in de bar zitten en de fles met lokale bier aan onze mond zetten, gaat buiten de zon langzaam onder en komt er een witte Mississippi-radarboot voorbij.

Nog snel een bord Catfish en Shrimps naar binnen gewerkt, met wederom het lokale gerstennat.

Lopend op weg naar ons optrekje worden we op straat nog even aangesproken door een jonge gast in basketbal-outfit uit Louisiana. Als hij door heeft dat we Dutch zijn, dankt hij ons nog hartelijk voor onze rol als Nederlander bij het bevrijden van de Amerikanen van de Engelsen. "Really appreciate it". Wij begrepen niet precies welke rol we als Nederlanders gespeeld hebben, maar we hebben hem maar meegegeven dat wij het graag hebben gedaan. Hij was ons nu nog dankbaarder. Volgens mij meende hij het nog ook.

En nu zitten we heel gezellig, onder een 4 meter hoog plafond met houten waaier in de huiskamer vol Amerikaans antiek van het Wesselhouse, de gratis wijn van de huiseigenaar op te drinken.
Morgenochtend wacht ons een majestueus ontbijt, belooft Ron ons.Read more