Allons à Lafayette

Ontbijt is inbegrepen, zei Ron. Ik had de jongens gewaarschuwd, het is wellicht een beetje een zwaar ontbijt. Bobby en Sue Ellen uit Texas zaten al aan tafel toen wij beneden kwamen. We zaten goed en wel, toen kwamen van links de schalen met eten: biscuits, spek, gehaktschijf, scrammbled eggs, grits (een soort van gortenpap), blue berry pancakes, schaal met fruit, koffie, jus d'orange, water, jam en maple syrup. Opgediend op grote schalen met hoeveelheden alsof er nog een schoolklas zou komen eten. Maar we waren toch maar echt maar met z'n zessen. En alles doorgeven naar rechts. Ron stond er bij als een volleerd coach om het doorgeven van de schalen vol lekkers in goede banen te leiden.
Netjes beleefdheden uitgewisseld met Bobby en Sue Ellen over Texas, Hillcountry, Austin, Rodeo, Crawfish uit modderige poeltjes en TexMex eten. Op de vraag wat Bobby het allerlekkerste TexMex gerecht vindt, noemt hij de hele menukaart van een gemiddelde Mexicaan op. Nog mazzel dat we het gesprek hebben weten te houden op eetbare onderwerpen. Voordat je het weet zit je met een Amerikaan in een ingewikkeld gesprek over geloof, abortus, softdrugs en euthanasie.

Onze buiken helemaal rond gegeten hebbend nemen we afscheid van Ron en trekken verder over de 61 (over wie de nog net niet ontdekte zanger Paul Chevrolet in zijn nog uit te brengen megahit "lets take a ride" ooit lyrisch zong: "61 sings spinning wheels"). Na een korte hike door het Catherine National Parc (met daarin een close encounter met een echte alligator) buigen we van de 61 af naar de swamps van Cajun-country. Veel kleine slingerwegen langs plassen, riviertjes en moerassen. Langzaam verkleuren architectuur, plaatsnamen en taal van Engels naar Frans.

Tegen het einde van de middag arriveren we in Lafayette, op de Clinton street, waar een mooi lichtblauw huisje op ons wacht. Via Airbnb voor een habbekrats gehuurd. Huisje met 3 slaapkamers, keuken, patio en woonkamer. In een lekker rommelige stijl van veel houten planken, balken en baksteen. We hebben via een SMS een code opgestuurd gekregen die ons toegang verschaft tot de woning. 10 tellen later is het huis van ons. Bedden snel verdeeld: wie slaapt bij wie en waarom (niet). Ries moet bij Stephan. Niet leuk, maar iedereen komt een keer aan de beurt.

Vanavond eerst een lange wandeling gemaakt richting een Cajunstyle snackbar Olde Tyme Groceries. 'T is een ooit wit geschilderd pand met grote rode letters, een luifel aan de voorkant en een dakbedekking die wij zouden gebruiken voor hooguit een tuinschuurtje. Binnen bestel je aan de veel te hoge balie een halve Po'boy en side dishes. Twee meter naar rechts kun je bij dezelfde dame afrekenen.

Wij gaan in de ruimte er naast zitten en wachten op wat gaat komen. Dan komt de serveerster. Alle Po'boy's en de porties frieten zijn in enorme stukken waxpapier ingepakt. De serveerster heeft alle 8 pakketjes op haar armen tegen haar weelderige borsten opgestapeld en serveert ze 1 voor 1 aan ons uit. De grote stukken waxpapier worden open gevouwen en daarin ligt een enorm stuk stokbrood met daarop sla, tomaten, saus en de gefrituurde grote garnalen of kalkoen. Ries had de "Po'boy special" besteld en was daarmee in het gelukkige bezit van een stokbrood met daarop een bult vleeswaren waar een gemiddeld gezin in Nederland het brood twee weken belegt.

Na een ijsje zijn we doorgelopen naar de Blue Moon Saloon, een vermaarde Cajunmuziek-tent. En tent is daarbij wel een goed gekozen woord. Want het hele café is niet meer dan een aantal houten schuurtjes aan elkaar getimmerd, wat reclame borden, een koelkast met te veel soorten bier, plastic vuilnisbakken om de lege flessen van grote afstand in kapot te gooien en kerstverlichting aan de wand.
De hele avond werd gevuld door het Cajun-country Conservatorium van Lafayette. Ja dat bestaat echt. De eerste band die speelde (trekzak, viool, wasbord, drums en bass) bestond uit leerlingen en de avond werd afgesloten door een band bestaande uit docenten van net conservatorium (trekzak, drums,bass, 2 violen, acoustische gitaar). Er werd door het publiek lustig op los gedanst. Dat Cajundansen lijkt nog het meest op een geil uitgevoerde vorm van klompendans. Maar wel leuk om te zien.

We sluiten de avond, traditiegetrouw, af met een bourbon. De Rebel Yell fles is tot de bodem leeg, dus nu drinken we uit Evan Williams. O ja en de verkoopster van de Walmart die ons de fles verkocht wilde maar niet geloven dat we de 25 al gepasseerd waren.....bril vergeten, denk ik.Read more