See you later Alligator

Terwijl de rest zijn roes ligt uit te slapen trek ik mijn hardloopschoenen aan. Eens zien of dat lukt op muziek, bier en bourbon. Hoewel Lafayette volgens mij niet meer als 125.000 inwoners heeft, heeft de universiteit van Lafayette een sportcomplex waar je u tegen zegt. Grote en kleine stadions, atletiekbaan, een heuse sportDome. Er heen rennen moet langs wegen en over kruisingen. Dat gaat boven verwachting goed, want van iedereen krijg ik voorrang. Waarschijnlijk denken al die iets de dikke Amerikanen: dat had ik ook moeten doen. 6 kilometers over het sportcomplex maken de 10 kompleet voor vandaag.

Het middag programma zou ook al weinig Rock & Roll worden. Ik ben met een paar eigenaardige exemplaren op stap. Steef wordt opgewonden van elke ambulance die voorbij komt. We krijgen levendig commentaar over type voertuig, rijgedrag, sirenegeluid en nut en noodzaak van toeters. Voel me ongelofelijk veilig bij onze chauffeur deze reis, behalve als hij langs een ambulancepost rijdt. Dan zit hij ongeveer omgekeerd in de bestuurdersstoel.
Gert ligt en staat de hele dag in vreemde standen voor en achter ons om de reis op artistiek verantwoorde wijze op een gevoelige plaat vast te leggen. We zijn hem ook regelmatig kwijt. Is 'ie weer een hoekje opgelopen om roestige oude troep op een foto te veranderen in een mooie prent.
Ries slaakt met enige regelmaat een gilletje van geluk, wijst dan ver weg in de boomtoppen omdat daar een piepklein vogeltje zit die vandaag geel gekleurd is, terwijl dat op woensdag groen moet zijn. De verrekijker wordt voor het hoofd gezet en we krijgen een moeilijke vogel naam te horen met gebruiksaanwijzingen, eet- en leefgewoonten.
Ben blij dat ik mezelf bij me heb.

En vandaag is het Ries zijn dag. We gaan op een platbodem de swamps van Louisiana in om vogels en andere beestjes te kijken. Via een dirtroad van een kilometer of vijf rijden we langs moerassen waar we alligators, schildpadden en veel paradijsvogels tegenkomen. De start van de expeditie ligt op een groot meer. Onze gids komt aanrijden in een van zwart plaatstaal opgetrokken hotrod met op het dak de Redneck-vlag.
De confederant/redneck flag hoort bij de mannen en vrouwen die trots zijn op hun Southern roots. Het tonen van de Redneck-vlag wordt volgens mij niet altijd op prijs gesteld, vooral niet bij veel Afro-Amerikanen die het associëren met slavernij en racisme. Nou, zo'n type was het.
Een vuil geel T-shirt aan, korte broek en een paar goedkope afgetrapt werkschoenen was het ontvangsttunue.

We zitten daarna 2 uur bij hem in de boot. En terwijl hij de platbodem vakkundig tussen de bomen door en over moerasbanken en losse boomstammen in het water manouvreert praat hij aan 1 stuk door. In een zwaar Southern Amerikaans accent vertelt hij honderduit over alligators, vogels, moerasgebied en historie van het gebied. Elk nieuw verhaal begint standaard met "Yeah folks", hij maakt honderd keer dezelfde grap over de honger van de alligators, 30 keer een grap dat motor van de boot uitvalt en vertelt veel te sterke verhalen over wat er in de tour van gisteren allemaal is gebeurd.
Hij is met zijn dochtertje van enkele maanden gevaarlijk in een boom geklommen voor een foto, hij is van zijn vrouw gescheiden omdat hij met ons in een bootje wilde varen, er lag een alligator van wel 7 meter langs de boot, er is een schildpad uit de bek van een alligator ontsnapt die daarna op zijn twee achterpoten de alligator uit zwaaide, zijn hond is door het moerasgras gezakt en hij heeft hem moeten redden door in het moerasgebied te springen.....enzovoort. Halverwege de expeditie legt hij de boot tien seconden stil. Moet je horen, zegt hij, wat mooi die stilte. Om vervolgens de motor weer te starten en verder te gaan met zijn sterke verhalen, "Yeah Folks! You might nog believe this story.........."

Nog voor we de tour start lopen we op eigen houtje door de swamps. Op een steigertje staat een man in korte broek en hemd te vissen. Als ik ook op de steigers stap begint hij een praatje. Hij vertelt wat hij zoal vangt. Veel vis voor de maaltijd van vanavond maar ook andere niet eetbare beestjes. Die neemt hij mee naar huis en stopt ze in een groot aquarium. Kan hij er een beetje naar kijken. Toen hij onlangs een baby-alligator aan de haak sloeg en deze mee naar huis nam werd het zijn vrouw iets te veel. "me woman kicked me out of the house". Om zijn beide schouders hangt een tuigje waarin zijn gevaarlijk uitziend survivalmes met kartelranden glimmend bungelt.
Als hij zich omdraait zie ik onder zijn andere oksel de holster met daarin een dikke glimmende blaffer. De combinatie van de man, pistool, het blikje budweiser in zijn hand en de lege blikjes in zijn koelboxje maken dat het toch veiliger voelt de steiger maar even te verlaten.....

Na een heerlijk cajunmaal afgezakt naar een uitermate vage kroeg op een afgelegen desolaat winkelcentrum, Bob's bar. Een donkere kroeg met merkwaardig publiek. Beetje verkeerd geld leek het. Beetje shabby, dikke sigaren, zwarte Corvette voor de deur, hoogblonde gecoifeerde dames op leeftijd aan de bar, en een publiek dat regelmatig tegen de spelende bluesband schreeuwt.
Totdat de band het blues nummer "I Believe" inzet. Voor ons zitten 4 Afro-Amerikanen dikke dikke sigaren te roken, door de tent heen te schreeuwen en begroeten elke dame die binnenkomt met iets te veel lichamelijk contact. Maar als "I Believe" start, antwoorden ze elke "I Believe" van de zanger met een perfect meerstemmig gezongen "I Believe". Alsof de blind boys van Alabama tijdens een kerkdienst ineens in de kroeg zitten. Na dit nummer gaan ze over tot hun reguliere ontregelende gedrag.

Nog een afzakkertje genomen in de Blue Moon bar waar de plaatselijke Zydeco liefhebbers in een kring op het podium met elkaar en vooral voor elkaar Cajundeuntjes jammen.

Evan Williams soldaat gemaakt en het is tijd om te gaan slapen.....morgen eindstation New Orleans.Read more