Cherokee North Carolina

We hebben het einde van de Parkway bereikt. Ongeveer 900mijl ongestoord door de natuur rijden. Zonder vracht-verkeer, zonder snelheidsduivels, zonder schreeuwerige reclameborden (streng verboden), zonder de gebruikelijke horeca als Macdonalds, burgerking en andere commerciele uitbaters, zonder straatlantaarns, zonder voorzieningen, zonder verkeerslichten, slecht drie soorten verkeersborden (max snelheid van 45 mijl, pas op voor herten, pas op voor vallende rotsen), zonder benzinestations, zonder lelijke motels. Een lange kronkelende weg door prachtige natuur, van heuvelachtig, naar glooiend naar steil en rotsachtig. Een aangenaam weggetje dus.

Na de middag hebben we als afsluiter nog even de zwaarste hike-klim van de Parkway gedaan. Hij is zo zwaar (zeggen ze, hij viel ons mee) dat je bij terugkomst een diploma krijgt voor het behalen van de top. Zoals je ziet poseert Robbie vol overgave en trots met haar diploma (wanted....).

Nu dus aangekomen in Cherokee, een indianenreservaat, waar de laatste paar duizend Cherokees mogen wonen volgens eigen regels, nadat ze eerst op beestachtige wijze zijn gedeporteerd en afgeslacht. We staan op een echte family-camping. Je kent ze wel, 500 plaatsen, springkussen, 3 zwembaden, winkeltje, game-room, speeltuin). Vanuit hier gaan we komende dagen de Great Smoky Mountains bezoeken. Dus de standplaats blijft gelijk, maar elke dag een mooie wandeling door dit prachtige indianenreservaat.Baca lagi