My River (Kristin Diable)

Dauwdruppels op de schoenen als we na een yoghurt vroeg de Norksedalen instappen. Tien kilometer door de Noorse vallei. De "eigenaren" hebben een heel ritueel bedacht om tot rust te komen: "bathing in the woods". Een soort van bos-meditatie. Je moet allerlei stappen doorlopen, mantra's zingen, rondjes lopen in een labyrint, je tenen voelen met je hoofd en concentreren op positieve zinnetjes. Maar op een rustige mooie ochtend als deze met de zon die door de bomen piept is al die poespas niet nodig. Het is stil in de vallei, alleen wij, en het geluid van de wegrennnende hertjes, de ritselende eekhoorns, de zang van de grote kuifvliegenvangers, het gepiep van de white-eyed vireo en het gefluit van de baltimoor oriool. Dan wordt je vanzelf zen.

Bij terugkomst bij de 10 Noorse huisjes, schuurtjes en boerderijtjes stappen we nog maar even het visitorscentrum annex museum/kantoor/giftshop binnen. De directeur Lori (geeft na elke zin aan dat het alleen moeten doen als we er zin in hebben "If it's to your heart's content" en dat ze ons niet tot last wil zijn) zit keurig achter haar bureautje bij de ingang. Ze vraagt enthousiast hoe het met ons gaat, of het leuk was de wandeling en dat ze ons alles kan vertellen over het museum ("If it's to your heart's content"). Maar eerst een filmpje. We worden naar een grote filmzaal geloodst. Op de grote tv verschijnt wat computerbeeld. Lori geeft aan dat we een film krijgen over het park (wat we net helemaal doorgelopen zijn, dus veel nieuws kan het niet zijn). "Alleen als we het echt willen, (natuurlijk "If it's to your heart's content"). Hup de film gaat aan. Daar zitten we met z'n tweeën op de eerste rij van een geheel lege filmzaal naar een amateuristisch promofilmpje van het park te kijken. Gelukkig hadden ze voor het filmpje een drone gehuurd....bijna elk overzichts-shot was vliegend over de gebouwtjes, flink in en uit zoomend. Voor de rest zagen we veel vrijwilligers ijzer smeden, figuurtjes punniken, paard en wagen berijden, kleedje weven, broodje bakken en leuke schilderingen op stukjes stenen bordje maken. Heel leuk. Nooit eerder gezien.

Uiteraard mochten we het museumpje nog even door, "If it's to your heart's content". Maar Lori moest nog wel even het licht aan doen in de vitrines. Anders banden die maar de hele dag voor niks...en is ook slecht voor de opgezette dieren. Ze was vast blij dat er in ieder geval iemand langs kwam vandaag.

Toch nog even Coon Valley door, het nabij gelegen dorp. Een lange doorgaande straat, klassiek voor een gemiddeld Amerikaans dorp, met een serie losse gebouwtjes: een benzinestation, een drive-through pinautomaat, een uitvaartcentrum met aangrenzend een Grill&Saloon, een kaasfabriek, een wit houten kerkje, een market van de Amsih, een tuincentrumpje, een library ter ere van ene mijnheer Knutson, een advocatenkantoor, een tapijthandel en een paar snuisterijen winkeltjes, waaronder een hele grote hal waarin buurtgenoten hun eigen spulletjes, snoepgoed en antiek te koop aanbieden. Bij binnenkomst klinkt er vervormde kerstmuziek uit de (goedkope) boxjes. "Hi welcome...are you familiair with our store?" krast de caissière ons toe. Nee natuurlijk niet, dus volgt er een uitleg...."en achterin heb ik alvast een themahoekje met kerst gemaakt en om in de sfeer te komen alvast kerstmuziek aangezet". Tuurlijk, 't is 30 graden en wij komen gelijk in de kerstsfeer met onze korte broek en sandalen. En ze vertelt ook nog even dat het echt de moeite waard is om nog 20 kilometer door te rijden en de kustlijn van de Mississippi langs te rijden.

We shoppen nog even in de supermarkt gerund door de Amish-meisjes. Nauwelijks bekende merken en bijna alles is door hun zelf in plastic zakjes of bakjes gestopt. Ze kopen bulk allerlei melen, poeders, bonen, koffie, snoepgoed (waaronder veel Dutch treats die wij niet kennen) in en verdelen dat weer in kleine zakjes voor ons. Wij kopen een door hun gemaakte droge mix van een chilisoep. Voor vanavond.

We rijden richting de Mississippi. Toch even ruiken aan de beroemdste rivier uit de muziekgeschiedenis. En de eigenaresse van de winkel had gelijk. De rit er heen was al mooi door de rotsachtige bergen en de kustlijn, met Goose-eiland midden in de Mississippi, is prachtig.

We eten nog een ijsje in een verbouwde autogarage met prachtige jukebox (ijsje is "handscooped", wat zoveel wil zeggen dat zo'n enorme bol ijs op de hoorntje doen dat het hoorntje bijkans volledig verdwijnt). Terug naar Norskedalen via prachtige kleine bergweggetjes.

En dan al weer inpakken geblazen. Morgenvroeg naar Minneapolis. We moeten vroeg weg. De Blue Thunder moet strak om 11 uur bij de luchthaven worden ingeleverd. Voor die tijd willen we onze koffers in ons volgende ruilhuis afzetten. En het is toch wel een straffe drie uurtjes rijden.

Tot morgen

My RiverRead more