Doctor Detroit

Opruimen geblazen. Nog een paar telefoontjes aan de Rabobank en Mastercard. Maar als je hun hulp nodig hebt, steekt niemand ook maar een hand uit. Indekken is alles wat ze doen ("Ja, dan heeft u toch echt de pincode met iemand gedeeld"... ja, met de dief, nou goed).

In het middelste deel van Centrum Chicago pikken we Robbie op bij haar hostel. Als volleerd wereldreiziger staat ze langs de brede Ida B. Wells Drive met haar koffer, oortjes in, te wachten tot ze in kan stappen bij papa en mama. Daarna uren vol verhalen vertellend over haar dag op het spectaculaire Lollapalooza.

We verlaten de Windy City en zoeven oostwaarts over de I-94, een snelweg zo recht als een lineaal. Bij New Buffalo maken we een pitstop bij Issa Vibe cafe. Een klein pandje ingericht als een soort beach huiskamer met loungemuziek en lekkere broodjes. Het pand ligt vlak bij de BeerChurch, een mooi wit houten kerkje dat na de uitstroom van christenen nu dienst doet als bierbrouwerij annex pizzabakkerij. 't Is maar wat je wilt aanbidden.

Daarna pakken we weer de I-94, die als een asfalt-lint verder oostwaarts voert door een lappendeken van maisvelden, bossen en kleine stadjes. Na een klein kopje koffie en een muffin in Albion zien we na een rit van zo'n vijf uur in de verte de skyline van Detroit, met de Renaissance Center als een glazen baken. We rollen Motor City binnen, waar de geest van Motown en het gebrom van V8-motoren ons bij wijze van spreken verwelkomen in de stad die ooit het hart van de Amerikaanse auto-industrie was.

Bij binnenkomst van onze wijk wordt het Detroit-dilemma, oftewel: hoe een stad van motoren en Motown in de puree belandde, gelijk duidelijk.

Detroit, ooit het kloppend hart van de Amerikaanse auto-industrie, zit al een tijdje in een flinke dip. De wijken aan de rand van de stad zijn er niet bepaald om over naar huis te schrijven - tenzij je fan bent van urban exploring tussen vervallen panden.

Hoe is het zover gekomen? Nou, dat is een verhaal met meer twists and turns dan een Stevie Wonder-hit. Het begon allemaal met de exodus van de auto-industrie. Fabrieken sloten hun deuren en namen de banen mee. Vervolgens trokken mensen weg die het zich konden veroorloven, waardoor de belastingbasis sneller verdampte dan een druppel water op een hete motorkap. Wat ooit een stad was van 1,8 miljoen mensen, is nu een gemiddelde stad van 700.000 mensen.

Voeg daar nog wat racisme, stedelijke verwaarlozing en een flinke dosis economische malaise aan toe, en voilà: je hebt het recept voor een stadsdeel dat meer gaten heeft dan een Zwitserse kaas.

Er gloort wel wat hoop aan de horizon. Detroit probeert de boel weer op de rails te krijgen. Er zijn initiatieven om verlaten gebouwen om te toveren tot hippe woonruimtes of groene oases. Lokale ondernemers proberen de economie een boost te geven, als een soort economische jumpstart voor een stilgevallen motor.

En beetje bij beetje worden woningen en wijken opgeknapt, gesloopt of vervangen. Tot die tijd blijft het aanpoten, improviseren en doorzetten. Op een papiertje op een slooppand stond (naast een folder van Kamala Harris): "Als het leven je een citroen geeft, maak er dan een supercharged V8 van!"

En de wijk waar we slapen is al niet anders. Een wijk vol vrijstaande villaatjes die bijna allemaal in erbarmelijke staat verkeren. Sommige nog bewoond, andere verlaten of zelfs onbewoonbaar verklaard. Maar her en der wordt een villa in oude glorie hersteld en dan zie je pas welke potentie de Victoriaanse huisjes hebben. Die van ons is net van binnen opgeknapt, terwijl de overburen hard aan het werk zijn de boel te verbouwen.

En op nog geen twee minuten rijden van ons huis zit in een prachtig opgeknapt houten huisje een Mexicaans restaurantje met de lekkerste verse taco's en tortilla's. Churros en een lekkere flan na...

Nog even naar de winkel annex liquorstore. We gaan door een zwart metalen deur in met vierkante gebouw van geel baksteen. Via een gangetje met oude gescheurde drank- en sigarettenreclameposters komen we in een enorme hal. Muziek staat op tien. Mannen met gescheurde kleding en halve gebitten schreeuwen naar elkaar en de mensen achter de metershoge plastic schermen met daarachter een wand van wel vier meter hoog vol met sterke drank. De lucht in de hal is niet te harden. Er wordt gewezen naar gok-krasloten en drank, er wordt wiet gerookt en na het afrekenen wordt nog aan de de klasse de fles bulletjeswijn met een knal geopend en aan de mond gezet. Wat het supermarktdeel moet voorstellen zijn rekken vol voorverpakt eten met op de meeste dozen centimeters dikke stoflagen. Via een gat in de plexiglas wand geven we onze cola en tequila aan. We krijgen het netjes mee in een brown paper bag.

Op de hobbelige parkeerplaats complimenteert de klusjesman met joint in zijn mond, terwijl hij zijn verroeste ooit witte pickuptruck vol gereedschap en bouwmateriaal instapt, ons met onze mooie Hyundai Tucson. "Thanks sir... like your car too."​​​​​​​​​Read more