Breakdown Detroit

De zon gaat op, we gaan naar buiten. Nog steeds droog en 30 graden.

Een kleine 10 minuten rijden van ons huis ligt de Eastern Market. Opgericht in 1891, en daarmee een van de oudste openluchtmarkten in de VS. Het is een aaneenschakeling van grote bakstenen markthallen. Zijn het doorgaans voedselverkopers die er staan, op zondag zijn het kleine verkopers met snuisterijen, kleding, groente uit eigen tuin, honing uit eigen korf, dat soort zaken. We zijn vroeg. Tussen de 6 hallen staan foodtrucks hun ovens, frituurvet en koffiemachines al op te warmen. De witte foodtruck met de French Donuts met poedersuiker is al up and running. Deze New Orleans lekkernij laten we niet aan onze (met suiker bepoederde) neus voorbijgaan. Om de markthallen heen zijn allemaal panden die ooit dienst hebben gedaan als fabriekspanden in de automobielindustrie, maar nu fraai opgeleukt zijn met muurschilderingen en waar koffiezaakjes, winkeltjes, muziekclubs en restaurantjes hun plek hebben gevonden. Veel van de gebouwen op de markt dateren uit de late 19e en vroege 20e eeuw, en zijn opgenomen in het National Register of Historic Places.

En het is vandaag ........ Renaissance-festival!! De hele parkeerplaats loopt al vol met volwassenen die verkleed zijn in mantels, berenvellen, kroontjes op hun hoofd, opplak elfjesoren, vleugeltjes op de rug, baljurken, hermelijnmantels en andere ouderwets aandoende kleding. De Amerikanen hebben wel een vreemd soort historisch besef over de Renaissance. Hun verkleedpartij lijkt meer op een ontplofte mix van Pirates of the Caribbean en de Efteling dan op de middeleeuwen. "Long live the King" schalt het door de hal als de volwassenen in een lange stoet door de markthallen lopen. Allemaal achter de koning aan. Op de parkeerplaats vindt een schijngevecht plaats met veel diep uit de buik komend geschreeuw. Blijft bijzonder dat volwassenen zo massaal en zo serieus "riddertje"-spelen leuk vinden. Maar ook wel tof dat ze zich er niks van aantrekken en lekker op zondagochtend midden op de markt hun ding doen.

Na een lekkere bak koffie uit eigen branderij van Germack's koffiezaakje, rijden we een klein stukje noordwaarts naar de kade van de Detroit River, de rivier waar de stad zijn naam aan dankt (en in het Frans uitgesproken iets van verbindende rivier betekent). Daar zit op een aangename plek aan het water en in het park Smokey G's Smokehouse. We eten een mouthwatering broodje (met heeeeel veel) dikke plakken brisket, een hotdog en chickenfingers.

Dan met de auto de brug over naar Belle Isle. Belle Isle is een eiland in de Detroit River, een prachtig park met een rijke geschiedenis. In de stad is het op zondag overal rustig, heel rustig. Maar hier komen de Detroiters dus blijkbaar samen op zondag. Auto's, motorrijders, wielrenners, joggers, reünies, familie-barbecues, kanovaarders, vogelspotters. Alles heeft zich verzameld op het eiland. Ooit bewoond door inheemse stammen, werd het in 1845 gekocht door de stad Detroit. In 1883 transformeerde landschapsarchitect Frederick Law Olmsted het eiland tot een weelderig stadspark met een enorme protserige witte fontein. Volgens de boekjes is het na zijn gloriedagen, net als de stad, de afgelopen decennia behoorlijk aan zijn lot overgelaten en verwaarloosd. Maar nu ligt het er weer fraai bij en is het op deze zonnige dag een heerlijke wandeling met prachtig uitzicht op de skyline van Detroit Downtown waard.

Na een kleine "nap" besluiten we dicht bij huis de Mexicaan nog maar een keer te bezoeken. Gewoon omdat de kakelverse kleine tortillas met kip, garnalen, varkensvlees met ananas en rundvlees zo lekker zijn.

Als we teruglopen worden we ingehaald door een soort zwarte batmobile op 3 wielen, 2 voor 1 achter. De convertible Batmobile is rijkelijk versierd met knipperende gekleurde lichtjes voor, achter, onder en boven, de motor ronkt luid, de stereo schalt kanonnenhard de straten in. In het blitse voertuig zitten twee zwaar gezette zwarte dames een beetje de coole ladies uit te hangen. Havin' a good time. Bijzondere tegenstelling in deze wijk vol afbraakhuizen.

Morgen rijden we alweer verder. Op naar Grand Rapids. Ik moet zeggen, Detroit heeft me aangenaam verrast. Het is zo'n Amerikaanse stad die je kent van de auto's, de blues en Motown, maar die niet snel op het lijstje prijkt van Europeanen om te bezoeken. Wel doen. Het is natuurlijk een leipe stad met al zijn rampzalig verlaten wijken en afbraakpanden, maar het is ook een heel mooie stad, met een rijke historie, vriendelijke mensen, leuke restaurants, bierbrouwerijen, ginstokerijen en een lekker los sfeertje. Zou er graag nog eens wat langer vertoeven.

Mijn grote keuken- en reisheld Anthony Bourdain zei het ooit heel treffend: "But I love Detroit. I think it's beautiful. I think it's one of the most beautiful cities in America -- still. The same incompetence and neglect that led to its current state of affairs has, at least, left us with a cityscape that, even now, taunts us with the memories of our once outsized dreams. Detroit looks like nowhere else. Detroit looks like mother****in' Detroit. As it should."

Amen​​​​​​​​​​​​​​​​Read more