Les Heures du bonheur (2014)

15 mei 2025 – Zonnig met een stevige westenwind, 23°C onderweg tussen Montargis en Sully-sur-Loire

Zeven uur. Op de fiets. Vandaag ligt de langste rit van de reis voor me: bijna honderd kilometer. Voor de zekerheid (bij slecht weer, slechte zin en/of slechte conditie) heb ik een vluchtroute van vijftig kilometer achter de hand, maar die laat ik links liggen—de lange route belooft namelijk architectonische pareltjes. Drie kiwi’s en twee koffie is alles wat ik nodig heb om in no time twintig kilometer weg te trappen.

Vlak buiten Montargis, op weg naar Montbouy, passeer ik het Château de Montargis. Volgens een lokaal broodje aap—maar wél een mooi broodje—verstopte Nicolas Tullier zich hier in 1627 drie dagen lang in een geheime schoorsteenruimte. Toen hij eruit kwam, zat hij zo onder het roet dat niemand hem herkende. Hij liep gewoon weg. Gevangenisontsnapping op Hugoïaanse wijze.

In Montbouy haal ik warme croissants bij de bakker en draai een rondje langs de kerk. Op het mededelingenbord lees ik over een jaarlijkse wedstrijd: La Course des Escargots, een slakkenrace op de laatste zondag van mei. Tenminste, als ik het goed vertaal. Het roept meteen beelden op van zwetende slakken met startnummers en een soort WieKentKwis-hamsterbak voor slakken. En dan maar wachten (waarschijnlijk met wijn en bier).

Ik volg nog steeds het Canal de Briare, een waterweg die ooit de Loire met de Seine verbond. Het aantal sluizen is buitensporig. Eerst rijd ik stroomopwaarts, dus telkens hoger, maar ergens halverwege kantelt het: ik daal af.

In Rogny stuit ik op het indrukwekkende sluizencomplex: Les Sept Écluses. Zeven op een rij, alsof de Franse ingenieurs dachten: als we het doen, dan doen we het goed.

In Briare eet ik appeltaart en drink koffie op het plein bij de kerk. Ik heb tijd zat, alles loopt gesmeerd vandaag. Vlak buiten het centrum wacht een bizar fenomeen: het Pont-canal de Briare. Een 662 meter lang aquaduct, ontworpen door niemand minder dan Gustave Eiffel. Het tilt boten over de Loire alsof het niets is. Je zou verwachten dat men daar stil van wordt, maar nee: toeristen varen eroverheen in gondels, alsof het de Piranha in de Efteling is. En vanuit hun bootje zien ze niet eens dat ze over de Loire worden getild.

Vanaf daar laat ik het kanaal achter me. De Loire wordt mijn nieuwe gids. Langs graanvelden fiets ik richting Saint-Martin-sur-Ocre. Dan ineens, als een filmdecor, duikt het kasteel van Gien op. Hier zou Jeanne d’Arc ooit Karel VII hebben ontmoet. Volgens sommigen liep er een geheime tunnel van Gien naar Sully, maar archeologen hebben tot nu toe slechts 120 meter blootgelegd. Het blijft heerlijk om te verdwalen in de halve waarheden van de geschiedenis.

Gien is druk. Fietsers, fietstassen, fietsshorts. De Google-sterrenlocaties zijn allemaal vol. Bij de bakker staat een rij van 25 meter buiten.

Ik steek de brug over, naar bakkerij Hautin Jacky (een naam die dringend om een sitcom vraagt) en bestel een royaal belegd broodje. Op het gras, aan de oever van de Loire, geniet ik van de zon en het uitzicht.

Ik kom nog vlak voor Sully in Saint-Gondon. Er staat op het dorpsplein een chocoladebruine soldaat. Aan zijn voeten liggen verse bloemen met linten, in zijn armen wappert een vlag. Het waait nu stevig. Kunnen ze wel hier, hun helden eren.

Dan doemt Sully-sur-Loire op. Majestueus. Voor het park bij het kasteel wordt alles opgebouwd voor het festival Les Heures Historique. Volwassenen die kinderachtig riddertje spelen, jonkvrouwtje pesten, touw slaan, manden vlechten, vuur maken en marcheren in uniformen, morsecodes uitzenden. Alles, als je je maar kunt verkleden. Je kan een hobby hebben.

Ik moet wachten tot vier uur voor ik terechtkan bij mijn overnachting. Bij café L’Atrium de Sully vind ik een plekje in de zon. Ik vraag naar een lokaal biertje. De serveerster glimlacht en zet een enorme bokaal Triple voor me neer. Die knalt erin. De zon. Het bier. Ik dommel zowat weg op het terras.

Mijn kamer ligt op zolder bij een vrouw met een huisje pal naast het kasteel. Ze heeft er een charmant appartementje van gemaakt met houten trap, oude balken en kraakgeluiden die verhalen vertellen. Morgen maakt ze eitjes van eigen kippen, zegt ze. Lekker, met pfas.

Bij de slager haal ik bladerdeeg gevuld met veel ham en nog meer kaas, en een bakje salade. Simpel. Smakelijk. Alleen die kerktoren… die klinkt elke dertig minuten op nog geen tien meter afstand. Dat wordt spannend vannacht.

Video: https://youtu.be/K4yGFIO7eG8?si=ZuVA1dSLnhLZulWwRead more