Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain

18 mei – Amboise naar Nouâtre – 24°C, halfbewolkt, stevig briesje

Ik verlaat Amboise via het centrum. Nog één keer langs het Château d’Amboise en een groet aan het graf van Leonardo da Vinci. Bij kasteel Clos Lucé sla ik linksaf, de EuroVelo 6 op, die me opnieuw langs de Loire richting Tours leidt.

Eerst moet ik me nog een weg banen door een soort memorabilia-braderie annex markt, die zich chaotisch langs de waterkant aan het ontplooien is.

Zodra het pad even afwijkt van de rivier, fiets ik al snel tussen de druivenranken. Zover het oog reikt. Mooi hoor.

Na een uur arriveer ik in Tours, een stad met een geschiedenis die teruggaat tot de Romeinen. Er hangt een ontspannen zondagochtendsfeertje. Ik maak een klein ommetje over de hangbrug voor fietsers over de Loire. De brug wiebelt subtiel onder je voeten. Joggers, wandelaars, gezinnen met buggy’s. Iedereen zondagt rustig over de brug.

Vlak bij Place Plumereau, het hart van de oude stad, omringd door vakwerkhuizen uit de 15e eeuw, eet ik een wafel bij een kop koffie. Om me heen zitten groepjes jongeren aan hun ontbijtje op het terras. Boter, jam, croissant, jus, koffie, zon. Frankrijk in zondagsvorm.

Het is even zoeken hoe ik Tours weer uitkom. Gisteren vergeten mijn navigatie op te laden, dus bij Tours houdt hij ermee op. Nu volg ik de EuroVelo 3—dat is makkelijk—maar in de stad komen zoveel routes samen dat het een soort fietssudoku wordt. Welke afslag in welk park, en wat wordt er nu met dat bordje bedoeld?

Zondag dus, en dat betekent: opletten geblazen. Na het middaguur sluit hier zo’n beetje alles. Mijn planning: rond kwart voor twaalf in Veigné zijn. Daar is een grote Intermarché voor wat inkopen. Maar vlak voor Veigné raak ik verstrikt in een wirwar van voetgangers en autoverkeer bij alweer een gigantische vlooienmarkt—de derde vandaag—rond het kasteel van Château de Couzières. Geen doorkomen aan. Maar ik móét de supermarkt halen, want in mijn aankomstdorp is helemaal niets te koop. En op de kaart is te zien dat ik de komende 40 kilometer verder niet veel tegen zal komen.

Kwart over twaalf ren ik de Intermarché binnen: wijntje, ijsthee, broodje, kaas, appels en limonade. Ik gris nog een pakje kant-en-klare rijstmaaltijd mee. Voor de zekerheid. (Spoiler: die zekerheid blijkt later mijn redding.) Het personeel dooft per sector alvast het licht. Over de intercom klinkt de oproep tot vertrek. Net op tijd.

In het park eet ik bij een picknicktafel, met mijn groene sporthanddoekje als tafelkleed, mijn broodje kaas en drink limonade. Daarna weer op de trappers.

Via oude Romeinse wegen en vergeten dorpen buigt de EuroVelo 3 zuidoostwaarts, de Creuse-vallei in. Dit deel van de route volgt oude jaagpaden en spoorlijnen. Vlak, maar af en toe een flinke puist. Via Sainte-Maure-de-Touraine—beroemd om zijn geitenkaas, een asgrijze staaf gerijpt op stro, zo meldt een reclamebord—trap ik verder. Heb ik niets aan natuurlijk, als ik het nergens kan kopen. De dorpen zijn muisstil. Luiken zijn dicht. Alles is dicht. Opvallend genoeg heb ik op veel plaatsen het geluid van een pingpongtafel gehoord. Blijkbaar is pingpong het sjoelen van Frankrijk.

Sneller dan verwacht rijd ik Nouâtre binnen, een gehucht van maar 800 zielen. Eén bakker, één verswinkeltje, één café. Wel een mooi 11e-eeuws kerkje: de Église Saint-Pierre. Daar kun je niet tegenop marketen. Uiteraard, alles is potdicht.

Mijn huisje ligt nog twee kilometer verder, in een nóg kleiner gehucht met vier straten en oude panden. Een prachtig verblijf, verbouwd in een oude schuur. En de belofte: een pizzabakker op loopafstand, de Pizza-Ranch. Een Texaanse ranch annex pleisterplaats voor bikers, met goede pizza’s en goed bier. Elke vrijdag, zaterdag en zondag open. Wees op tijd: vol = vol. Alleen… niet op zondag 18 mei.

Toch nog blij met mijn pakje kant-en-klare rijst en dat flesje wijn.

Morgen rustdag. Het kontje heeft er zin in.

Video: https://youtu.be/fDJfknevkS8?si=AU4GZac9_ynz891-Read more