Les Petits Mouchoirs (2010)

19 mei 2025 – Licht bewolkt, zachte temperatuur, regen blijft (nog) uit

Er hoeft even helemaal niks vandaag. Toch word ik weer vroeg wakker. Zelfs als ik weet dat ik niet hoef te fietsen. Het is muisstil rond het huis, er gebeurt niks. ’t Is licht bewolkt. Er is regen aangekondigd, maar ik heb nog niks gezien. Ik heb wel heerlijk geslapen na de relatief vermoeiende rit van gisteren.

Vandaag wordt een beetje niksen: boodschapje doen, rondje lopen, fiets poetsen.

Om half negen fiets ik richting Nouâtre, een klein dorp op zo’n twee kilometer afstand. Op het dorpspleintje is het een gemoedelijk komen en gaan. Mensen stappen de plaatselijke groenteboer binnen of halen koffie, rookwaar of krasloten bij de bar-tabac. Frankrijk op z’n best.

De verswinkel is een charmante chaos: een opstelling van groente en fruit met eromheen stellingkaarten waarop van alles staat—van blikken cassoulet tot flessen siroop—waarvan er dan hooguit vier op voorraad zijn. De eigenaresse zit als een soort koningin op haar troon in het midden van de winkel. Om haar heen: een kassa met beige drukknoppen, een rekenmachine, een weegschaal, een thermoskan met koffie en heel veel administratie.

Net als ik binnen ben, stopt er een busje voor de bevoorrading. De leverancier rolt zijn kratjes naar binnen; bovenop prijkt een kistje met wit goud: witte asperges. Ze zijn in het seizoen. Gisteren zag ik ze al overal op borden staan, maar toen was alles dicht. De keuze is dus snel gemaakt voor het eten van vanavond: asperges, aardappeltje, boter, ei en een plakje ham. Klaar.

Ik voeg nog wat frisdrank toe, een biertje, scheerschuim in een ouderwetse tube met een handgeschreven prijskaartje, een schuursponsje voor de fiets en een kakelvers stokbrood uit een rieten mand. Als ik heb afgerekend en naar buiten loop, kan ik de verleiding niet weerstaan: de top van het stokbrood gaat er al fietsend naar huis aan. Klassieker.

Mijn Airbnb ligt in een verbouwde schuur aan de Rue Pierre Cantault. Tijdens mijn ochtendloopje door het dorp (dat uit welgeteld vier straten bestaat), zie ik opvallend veel doorgezaagde wijnvaten met bloemen erin. Er staan ook verrassend veel grote huizen én een imposante abdij. Nieuwsgierig als ik ben, google ik wat, en jawel: Nouâtre blijkt ooit een belangrijk overslaghaventje te zijn geweest voor wijn uit de regio—een soort schakel tussen België en Spanje.

Pierre Cantault, de naamgever van mijn straat, blijkt een lokale held. Als meester-kuiper (vatenmaker) stond hij symbool voor een van de belangrijkste ambachten van de streek. Daarnaast was hij bijna dertig jaar burgemeester van het dorp, in een periode waarin Napoleon zowel opkwam als onderuitging. Dat er 200 jaar later nog steeds wijnvaten langs de straten staan, is een mooi eerbetoon aan Pierre. Ze zijn nog steeds trots op ’m.

De middag kabbelt ontspannen voorbij. Ik poets mijn fiets (in mijn volgende verblijf mag hij alleen binnen als-ie schoon is), luister een podcastje, zit in het zonnetje met een biertje en schil mijn asperges. En van de regen hebben we niks gezien.

Dit is alweer mijn derde rustdag van de zeven die ik heb ingepland. De tijd vliegt. Soms zo snel dat ik zelfs in m’n agenda moet kijken waar ik twee dagen geleden eigenlijk was. Of is dat de leeftijd?

Morgen een relatief kort ritje naar Chauvigny, langs de oevers van de Vienne. Zin in.Read more