Bienvenue chez les Ch’tis (2008)

21 mei – Van Chauvigny naar Confolens
Weer: grijs, benauwd, en vanaf 16.00 uur bakken regen.

Heerlijk geslapen in mijn kamertje in Le Clou. Na tienen verdwijnen de laatste vrijwilligers en cursisten van het binnenpleintje en gaan de dikke, donkerbruine poorten potdicht. Geen andere gasten. Geen geluid. Alleen ik, boven in het middeleeuwse hart van Chauvigny. Rustiger dan dit wordt het niet.

Vandaag fiets ik van Chauvigny naar Confolens, een forse etappe over de Véloroute 3, die zich als een lome slang langs de schilderachtige Vienne slingert. De app belooft klimmetjes. Veel klimmetjes.

Mijn fiets rolt vanzelf het hobbelige middeleeuwse stadsdeel uit, en ik kom uit op het centrale plein van Chauvigny. Het is half acht, de bakker is open en heeft stoeltjes buiten gezet. Ik bestel een koffie en een broodje. Aan de enige tafel zit een blonde, sportieve vrouw met paardenstaart van een jaar of veertig in wit-blauwe wielerkleding. Helm op tafel, kop koffie in de hand, broodje bijna op. Ze knikt uitnodigend dat ik wel bij haar aan tafel mag. “Vous êtes cycliste?” vraagt ze. Makkelijke gok, met mijn zeemleren kruis en m’n blauwe hoofddoekje. Maar goed, openingszinnen is ook niet mijn sterkste punt.
We praten wat, in een mengelmoes van Frans en Engels—tot we na vier zinnen ontdekken dat we allebei Nederlands spreken. Zij komt uit Kortrijk en is met haar elektrische Rockrider-mountainbike na een maand fietsen op weg naar huis. Gisteren fietste zij de route die ik vandaag doe. “Zwaar,” zegt ze met een brede lach. We wisselen tips uit, bekijken elkaars route en apps, legen onze kopjes en fietsen samen naar de brug. Daar splitst onze route: zij rechts richting huis, ik links richting Confolens.

Het eerste uur is het makkelijk fietsen, brede wegen, weinig klim. Maar zodra ik de kleine weggetjes op duik, beginnen de heuvels. Steiler, hoger, zwaarder. Ik moet stevig trappen en alle versnellingen gebruiken om m’n bepakking onder de heuvels te krijgen. De Vienne blijft mijn metgezel—soms dichtbij, soms glinsterend in de verte.

In L’Isle-Jourdain “lunch” ik op een bankje met uitzicht op het imposante viaduct. Ideaal, ware het niet dat alle eetgelegenheden opnieuw gesloten zijn. Frankrijk tussen twaalf en twee: alles op slot, tenzij je van sterrenrestaurants houdt. En zelfs daar wil je niet met zweetvlekken op het designmeubilair zitten. Dan maar een uit Nederland meegenomen cracker en water.

De lucht trekt verder dicht. Er is regen voorspeld rond vier uur, en die deadline hangt nu als een zwaard boven m’n route. Geen koffietentje, geen open bistro, wel veel donkere lucht.

Rond twee uur bereik ik Confolens, op de grens van de historische regio’s Poitou en Limousin. De naam is poëtisch: een samenvloeien (confluence) van de rivieren Vienne en Goire. De middeleeuwse Pont Vieux is fotogeniek, het stadje charmant, maar ook hier veel dichte deuren. Gelukkig is de sportbar open. Ze serveren enkel het menu rapide. Rapide is het. Als ik het bestel loopt de serveerster naar binnen. Twintig tellen later loopt ze naar buiten met mijn bord eten: gestoofde kip in paprikasaus, friet, sla en – hoera – mayonaise. Het zal de honger zijn, maar het smaakt enorm lekker.

Na een korte Lidl-stop voor wat inkopen fiets ik de laatste drie kilometer naar mijn verblijf: “Le Petit Mas”. Net buiten het dorp, op een groen erf. In de wit metalen serre zit een tanige oude vrouw in een houten schommelstoel. Geen gebit, wel een kleedje over de knieën. Ik zwaai om aan te geven dat ik ben gearriveerd. Ze zwaait terug alsof ik haar neef ben die thuiskomt na maanden op de vaart. Ik klop aan, geen antwoord. Er hangt een immense blauwe plastic sleutel aan een witte deur van het vakantiewoninkje op het erf. Blijkbaar self check-in avant la lettre.

Binnen wacht een huisje uit een sprookjesboek: eigen gebakken koekjes, koffie, eitjes, snoep, yoghurt, jammetjes. De tafel is gedekt met een bord met roze bloemetjes, zilveren bestek en een wit servet in een zilveren servetring met “Monsieur”. Alles tot in de puntjes verzorgd. Lekker mengeling van oude en nieuw maken het interieur smaakvol en leuk. Veel boeken, veel foto’s, posters, beelden en tekeningen. Verse bloemen op tafel.

Even later arriveert Bertrand, de eigenaar. Hij was de melk en appelsap vergeten. Komt morgen brood brengen. “Ik houd ervan mensen op m’n erf te hebben,” zegt hij. “Dit huis is al generaties in de familie. Ik deel het graag. En mensen brengen verhalen mee.” Vandaar ook het overcomplete interieur – en dat alles voor € 43. Nederlandser krijg je het compliment niet.

Nu zit ik aan de houten tafel, plastic stoel, kijkend naar een haard waarin een Warhol-Elvis hangt te glimmen. Buiten gutst de regen tegen de ramen.

Filmpje: https://youtu.be/fQDBdRhM83c?si=rfb4M4_44k6ADUF6Read more