Bienvenue chez les Ch’tis (2008)

22 mei – Weer: zwaarbewolkt, droog maar waterkoud (9–13°C)

Bienvenue chez les Ch’tis (2008, Dany Boon)

Vanochtend vroeg staat Bertrand alweer voor de deur. In zijn hand een mandje met warme broodjes en een glaasje aardbeien, afgewerkt met een decoratief takje munt. Of ik nog plastic zakjes heb voor de restjes? Wat een gastheer.

Na een ontbijt dat minstens evenveel proviand oplevert voor onderweg als het nu vult, trek ik mijn wielerschoenen weer aan en trap ik aan. Het asfalt glimt van de regen die vannacht urenlang heeft gestort. Kleddernat, het spat tegen mijn benen. Maar het regent nu niet meer. Zwaarbewolkt is het nog wel en koud en… waterkoud.

Ik volg nog altijd de Pelgrimsroute, die hier door het hart van de Charente slingert. De streek van de cognac, maar die vandaag voor mij vooral bestaat uit steile hellingen en verzengende kuiten. Echt, ik denk dat ik minstens 60 klimmetjes over ben gegaan. Iedere afdaling is slechts het voorspel voor de volgende klim, die zich steevast in de verte al aankondigt. Ik verheug me nu al op het potje tijgerbalsem vanavond. Dat wordt een intieme sessie met mijn eigen benen.

Halverwege de ochtend bereik ik Massignac, een stil dorpje met een verrassend zaakje: “Chez Alice”, staat op de ramen gekalkt van het pandje naast de bakker. Wat voor zaak dit precies is, is niet meteen duidelijk. Dan passeert er een vrouw die me, terwijl ze op weg is naar de bakker, influistert: “Good coffee there.”

Nieuwsgierig stap ik binnen in een ruimte die het midden houdt tussen een oosterse woonkamer, een tweedehands kledingwinkel en een winkel van sinkel. In het midden zit een groep zestigplussers met een geprint velletje papier in de hand rond een tafeltje. Ze lezen stukjes Engels voor met een zwaar Frans accent, onder het wakend oog van een strenge Engelse juf die hen kordaat corrigeert. Een taalklasje midden in het dorp…

Ik nestel me achterin het zaakje om de les niet te storen. De serveerster komt met een houten plankje en een formulier: lidmaatschap vereist. Dit blijkt een café associatif—een soort stichting. Voor 1 euro mag ik me lid noemen. De beloning? Koffie voor 50 cent. Maar zonder lidmaatschap géén koffie. Ik krabbel mijn gegevens op het formulier—zo slordig mogelijk natuurlijk. Kwestie van privacy. Even later komt de koffie, met twee zelfgebakken Engelse koekjes. Gemaakt door een lid van het taalklasje dat onlangs in Londen is geweest. De cirkel van cultuur is rond.

Na Massignac bots ik bijna letterlijk op een Fouga Magister, een oud Frans trainingsstraalvliegtuigje, dat prominent in de voortuin van een boer staat geparkeerd. Een klein monument voor een tragisch ongeval in 1958. Deze boer blijkt niet alleen landbouwer, maar ook luchtmachtherinneraar. De Magister werd gebouwd van 1952 tot 1969 en was hét vliegtuig voor aspirant-piloten in Frankrijk.

Vanaf daar draait de route zich verder door het Charentaise lappendeken van weilanden, wijngaarden en bossen. De EuroVelo 3 slingert elegant, maar mijn bovenbenen jammeren. Het hoogteverschil vandaag: ongeveer 1000 meter. Vooral na Massignac wordt het landschap pittiger. Richting Lavaud en Montbron zijn de hellingen kort maar krachtig—tussen 1 en 3 kilometer, met stijgingspercentages tot wel 8%. De beloning? Uitzichten over kalkstenen boerderijen, zonnevlekken op akkers en pittoreske dorpjes.

In Montbron schuif ik aan bij Au Caprices voor een rijk bordje risotto. Daarna is het nog een kleine twintig kilometer tot Chauzelles, gelukkig grotendeels vlak over een strak geplaveide oude spoorbaan.

Vanavond logeer ik bij Ronald, een Nederlandse duizendpoot met een chambre d’hôtes én een verhaal. Hij serveert konijn, eigen koffie uit Kameroen, bier uit de streek en crème brûlée. In willekeurige volgorde krijg ik zijn geschiedenis: een mango- en koffieplantage, MAX-tv-avonturen (Huis gezocht), horeca-advies aan Fransen die liever niets veranderen, én route-advies voor morgen. Je kent ze wel.

Chauzelles zelf is klein, maar ligt historisch gezien op symbolische afstand van het decor van de Driemusketiers. Dumas baseerde zijn roman op historische figuren uit deze streek. De echte d’Artagnan – Charles de Batz – werd geboren in het nabijgelegen Gascogne, maar veel van zijn ‘musketaire’ leven speelde zich af in de omgeving van Angoulême en Cognac, waar ik dus fiets. Vijf minuten voor elk heel uur slaan de klokken die boven het huis hangen van Dumas nog elke dag.

Mijn rechterbeen schiet net in de kramp als ik opsta. Tijd om te liggen. Morgen: vlakker terrein.

Filmpje staat op: https://youtu.be/oOQ3Vj6Jt14?si=s9dgwt9RNMoP-1iARead more