“La femme d’à côté” (1981, G. Depard)

23 mei 2025 – Zonnig, 23°C met een lichte westenwind

Vanmorgen had de uitbater van de chambre d’hôtes weer eindeloze verhalen bij het ontbijt. Hoewel ik de enige gast was, had hij tóch zijn hele buffet opgetuigd. Weliswaar met één pannenkoekje en één gebakken ei, maar meer dan genoeg om een groot deel van de dag op te teren.

De uitbater is typisch zo’n verteller die elk deel van zijn verhaal afsluit met een zin die alleen maar méér vragen oproept:
“…in het huis van mijn vrouw hiernaast.”
“Ik heb liever met de Franse belastingdienst van doen dan met de Nederlandse.”
“De huizenprijzen zijn hier zó laag.”
“Ik lig liever in een Frans ziekenhuis.”
“Mijn vrouw woont daar met zes kinderen.”
“Alleen bij de Hema in de grote stad discrimineren ze niet”

Alles komt in één lang verhaal voorbij. En hij heeft aan één beleefde vraag meer dan genoeg om minutenlang uit te weiden. Heel grappig.

Als ik vertrek en mijn fiets uit de schuur van het huis van zijn vrouw haal, hangt er een donkere vrouw met een geel-zwart gekleurd doek om haar hoofd breed glimlachend uit het raam. “Hallo sir, I am his wife! Have a nice trip!!” roept ze vrolijk. Ik zwaai. Het voelt alsof ik een sitcom verlaat.

Ik gooi mijn rechterbeen weer over mijn bagage (met het linker lukt dat niet altijd even elegant) en draai de EuroVelo 3 op. Chauzelles naar Barbezieux vandaag, bijna 80 kilometer door het hart van de Charente, met Angoulême als tussenstop en grote stad. Het is nog mistig, maar de zon kan al door de flarden mist heen prikken.

Vanuit Chauzelles volg ik eerst een oude spoorlijn waar een fietspad over is aangelegd. Daarna linksaf, langs de oevers van de Charente. Wat een schitterende waterweg is dat. De rivier kronkelt als een lui lint door het landschap. Overal liggen van die typische Franse bootjes aangemeerd, hier en daar een visser die me vriendelijk toewuift. En vooral fijn: het is vlak.

Stille dorpjes, mannen die handmatig een sluis opendraaien, konijnen die het pad oversteken en het geluid van vogels en kwakende kikkers die het tempo bepalen. Het is gewoon meditatief.

Mijn eerste klim komt pas in Angoulême. Wat een mooie stad. Gebouwd op een plateau boven de rivier, als een natuurlijke vesting. Ik fiets steil omhoog via oude stadspoorten en ineens sta ik in het middeleeuwse centrum. Het gemeentehuis is hier letterlijk een kasteel. Frankrijk vindt, af te zien aan mooie panden als gemeentehuis, het blijkbaar iets belangrijker dan Nederland waar het stadsbestuur vergadert.

Ik zet mijn fiets vast en ga wandelen. Angoulême is de striphoofdstad van Frankrijk. Overal zie je muurschilderingen en comic-art. Het contrast met de oude stenen gebouwen is geweldig. De stad is niet alleen een bastion van geschiedenis, maar ook van verbeelding.

De plateaus geven de stad bijzondere uitkijkjes, met als hoogtepunt het uitzicht vanaf de stadsmuren over de Charentevallei. Een panorama dat je zomaar even stil krijgt.

Koffietijd. Biscuiterie Lolmède is zo’n ouderwets Frans koffiehuisje met een vitrine vol koekjes en cakejes. Direct naast de kassa ligt een metalen bakplaat met madeleines, aan één kant ondergedompeld in dikke chocolade. Als ik er eentje aanwijs, voelt de verkoopster even of de chocola al gestold is. Ja, nét genoeg om hem mee te geven.

Via het stripmuseum verlaat ik de stad weer. Het gravelpad volgt nog steeds de Charente. Pas bij Châteauneuf-sur-Charente verlaat ik de rivier. Het is inmiddels één uur en hoog tijd voor lunch.
In het hartje van dit karakteristieke stadje zie ik twee tafeltjes en vier stoeltjes op de stoep voor de bakkerij Au Fournel de Ben et Manon. Klinkt als een hipstertent, maar het is gewoon een degelijke Franse boulangerie-patisserie. Ik wil een sandwich, maar eenmaal binnen ga ik toch voor de flan. Mijn god, wat was die lekker. Ik krijg een punt die je met z’n tweeën nog maar nét op krijgt. Superromig, zoet maar niet té, met een perfecte donkere toplaag. De custard staat net stevig genoeg en smelt zodra hij je tong raakt. En dan die mond vol vanille… pure troost op een bordje.

Na Châteauneuf wordt het landschap ineens veel heuvelachtiger. Ik rij door een oceaan van wijngaarden. Zover het oog reikt: wijnranken, keurig op rijen geplant. Dit is het hart van de Cognacstreek. Hier groeien de druiven waar de beroemdste brandewijn ter wereld van wordt gemaakt.
Zonde dat ze het alleen in zulke grote flessen verkopen. Net iets te veel voor twee dagen. En een fles cognac in mijn bidonhouder meeslepen is misschien ook een tikje overdreven.

En dan eindelijk: Barbezieux! Na bijna 80 kilometer bereik ik mijn huisje voor de komende twee dagen. Pal aan de straat, van buiten rommelig, maar van binnen verrassend opgeknapt. Hoewel mijn benen vanmorgen nog fris aanvoelden, beginnen ze nu toch te protesteren.

Ik steek de weg over naar LeClerc, scoor bij de maaltijdcounter een flinke portie verse brandade, stokbrood, sla en chocolademousse. Daarna lekker onderuit op mijn bankje.

Barbezieux zelf? Dat zien we morgen wel.Read more