Le Goût des Autres (2000)

24 mei 2025 – Rustdag in Barbezieux-Saint-Hilaire
Weer vandaag: Zonnig en warm, 26 graden – strakblauwe lucht, nauwelijks wind

Rustdag nummer vier. Dat klinkt als uitrusten, maar is ook observeren, slenteren, snacken en mijmeren.

Pal tegenover mijn huis ligt een gigantische Leclerc-supermarkt, met daaromheen die typische dozenarchitectuur: computerwinkels, sportzaken, kledingketens, en twee sportscholen die zich heldhaftig proberen te onderscheiden op een eindeloos grijs asfaltveld. Het is een komen en gaan van auto’s, winkelwagens en mensen in functionele weekend-kleding.

Het contrast met het oude centrum van Barbezieux kan nauwelijks groter zijn. Daar is het stil. Heel stil. Zeker de helft van de winkels staat leeg – het gevolg van een vergrijzende bevolking (er wonen hier nog zo’n 5000 mensen) en de zuigkracht van de hypermarchés aan de rand.

Rond het kasteel, dat strategisch op een heuvel ligt, is gelukkig wél geïnvesteerd. Het gebouw zelf is in prima staat, met een keurig onderhouden bloemenpark eromheen. Als ik iets voor tienen langsloop, is er nog geen mens te bekennen. Vijf voor tien loopt een vrouw, begin dertig, recht op de kasteeldeur af. Ze opent de imposante deuren, zet de “Office du Tourisme”-vlaggetjes buiten en doet het licht aan.

Ik loop naar binnen. “Duits of Engels?” vraagt ze meteen. Wat volgt is een enthousiaste minicollege van een historica-in-hart-en-nieren. Het kasteel stamt uit de 11e of 12e eeuw, heeft gediend als gevangenis tijdens de Franse Revolutie, daarna als ziekenhuis, en sinds 1900 is de oude paardenstal omgebouwd tot een Italiaans theater. Nu fungeert het als cultureel centrum. Ze lijkt blij dat ze het me mag vertellen. Eerlijk gezegd vermoed ik dat ik vandaag haar enige klant ben. Als ik ‘s middags nog een keer langswandel op weg naar de kaaswinkel, staat ze verwachtingsvol in de deuropening. Ze zwaait. Geen andere toeristen te zien. Dat moet een lange dag voor d’r zijn.

Waar het wél bruist, is op de zaterdagmarkt. Een geurige, kleurige verzameling kraampjes vult het dorpsplein met gegrilde kip, versgebakken brood, taartjes, honing, kruiden, koffie, vlees, Chinese snacks en glanzende oesters.

Ik koop mijn avondeten alvast in: een hele gebraden Barbezieux-kip met aardappelen, gegaard in het kippenvet. De kippen draaien aan het spit in lagen boven elkaar, als een gastronomisch mobiel. Deze kip is geen gewone plofkip, maar een culinair symbool van de streek. De Barbezieux-kip is een van de oudste rassen van Frankrijk, herkenbaar aan zijn zwarte veren en opvallend witte oorlellen. Ik krijg de kip en de aardappelen in een grote witte zak van slagerspapier mee. Lekker warm in m’n rugzakje. En ik kan het beamen: hij smaakt voortreffelijk. Wel wat veel voor een eenzame fietser… maar het gaat op.

De middag kabbelt voort. Podcastje geluisterd, mijn moeder gebeld (trouwdag van m’n vader en moeder vandaag), dutje gedaan. Later op de dag nog een rondje gelopen en een klein Périgord-kaasje gescoord. De fiets weer even gecontroleerd, banden vol met lucht (ik heb ja niks te klag’n).

Klaar voor morgen.Read more