- Show trip
- Add to bucket listRemove from bucket list
- Share
- Day 23–24
- May 25, 2025 at 4:11 PM - May 26, 2025
- 1 night
- ☁️ 22 °C
- Altitude: 6 m
FranceFronsac44°55’17” N 0°16’38” W
Le goût des autres dl 2 (2000)

25 mei – Zondag – Zonnig met een frisse bries, 21°C
Half acht. Ik sta weer buiten, fiets aan de hand. Beetje vroeg misschien, maar het is zondag – en dat betekent in Frankrijk: dicht. Dus het wordt improviseren met eten en drinken vandaag. De halve ananas van gisteren fungeert als ochtendlijke brandstof.
Ik draai de “La Scandibérique” weer op, een naam die klinkt als een Scandinavische detective maar zo heet de langste fietsroute van Europa, waar de EuroVelo 3 een onderdeel van is. In totaal 5.650 kilometer door zeven landen. Mijn etappe vandaag: naar Fronsac, zo’n 90 kilometer verderop.
De eerste twintig kilometer gaan over een voormalige spoorlijn. Dat rijdt heerlijk soepel, maar het uitzicht is beperkt. De oude spoorbaan is ingeklemd tussen twee aarden wallen van een meter hoog, volgeplant met minstens drie rijen bomen. Heel rustgevend groen, maar je voelt je toch een beetje opgesloten in een tunnel van loof.
Af en toe wijk ik uit om achter de wallen te gluren. Glooiende wijngaarden strekken zich uit tot aan de horizon. Ik ben hier midden in Nouvelle-Aquitaine, een regio die zichzelf met enige trots “de eerste boerderij van Europa” noemt. Twee derde van de oppervlakte is landbouwgrond, en de wijnranken domineren het landschap. Niet vreemd, want dit is na Occitanië het grootste wijnbouwgebied van Frankrijk.
De fietspaden zijn hier voorbeeldig aangelegd, maar de veiligheid blijft een Frans ondergeschoven kindje. In het asfalt zitten ronde gaten voor paaltjes die auto’s moeten tegenhouden. Alleen: op veel plekken zijn die paaltjes verdwenen. Wat overblijft zijn metalen buizen die als valstrikken tien centimeter boven het asfalt uitsteken. In een afdaling scheer ik er een paar keer rakelings langs. De adrenaline is gratis.
In Clérac vind ik eindelijk een open bakkerij. Ik koop twee broodjes en eet ze op de trappen van het gemeentehuis onder de Franse en Europese vlag. Inmiddels ben ik van de spoorlijn af en fiets ik van Château naar Château. Overal borden met “Vente direct” – directe verkoop – maar ja, het is zondag. Alles dicht. Frustrerend, als je trek krijgt van zoveel wijnhuisborden.
Dan rijd ik Saint-Denis-de-Pile binnen. En zowaar: leven op straat. Markt! Op een pleintje hebben zich lokale voedselleveranciers verzameld. Aan het laatste kraampje staan zes grote wijnvaten. Rondom twee ervan staan krukjes, de andere vier dragen enorme schalen met ijs en… oesters.
Volgens de marktkramer moet ik echt de Marennes-Oléron proberen. Ze dragen het Label Rouge, het keurmerk voor superieure kwaliteit. Hij begint aan een verhaal over de specifieke oesterkweek in “claires”, ondiepe waterbassins… ik haak af. Wel goed mee-gehumd natuurlijk. De oesters zijn heerlijk. Ze glijden soepeltjes m’n mondje binnen. Ze smaken fris – als dat een geldige oesterterm is.
Helaas vullen oesters vooral de ziel, niet de maag. Gelukkig blijft Le Chapitre, het café naast de markt, nog even open. Een plankje met charcuterie, kaas, en merkwaardig genoeg toast met kersenjam doet wonderen. Voor vanavond scoor ik nog twee crêpes van de markt.
In Libourne arriveer ik net voor sluitingstijd. Ik scoor een kop koffie en wat de Fransen “Italiaans ijs” noemen – wij zouden het eerder softijs heten. Prima troost.
Fronsac is mijn eindpunt. Mijn B&B ligt tussen de wijnboerderijen. De regio staat bekend om zijn Merlot, onderdeel van de prestigieuze Bordeaux-appellatie. Morgen maar eens proberen wat mee te nemen.
Jean, de eigenaar, ontvangt me in zijn chaotisch paradijs: een tuin vol aardbeien, citrus, olijven, een vijgenboom, een rommelige buitenkeuken en een zwembad dat eigenlijk meer een XL-badkuip is (men teen raken de ene kant en m’n vingertoppen de andere). Zijn pup – met helblauwe ogen – is dolenthousiast en wijkt niet van mijn zijde.
Jean moet plots twee dagen weg. Ik krijg de sleutel, hij zet het ontbijt klaar in de buitenkoelkast, en vertrekt – met pup.
En zo zit ik hier, alleen in een Frans rommeltuintje, op een houten terras, met m’n opgewarmde crêpes, typend aan mijn blog.
Filmpje: https://youtu.be/BmCHmq-OJoc?si=CXznA7fzDPmeM2J2Read more