Bienvenue chez les Ch’tis (2008)

28 mei – Weer: Zonnig, 22°C, wind uit zee

75 kilometer naar de kust betekent vandaag 75 kilometer lang een fietspad volgen dat zich als een lint door een onwaarschijnlijk fraai duinlandschap slingert. In het begin nog een beetje landinwaarts, langs spiegelende binnenmeertjes, maar al snel laat de warme, zilte zeelucht zich voelen. Heerlijk, zo’n geur die je longen openzet.

Het is nog rustig op het pad. Af en toe zoeft er een ANWB-koppel op elektrische fietsen voorbij, met bijpassende windjackets en een indrukwekkende hoeveelheid fietstassen. Naarmate de kust dichterbij komt, neemt het aantal wandelaars en meerdaagse fietsers gestaag toe. De geur van zonnebrand en het ritmisch klikken van SPD-pedalen kondigen de oceaan aan.

Bij het Lac de Biscarrosse et de Parentis tref ik een strandtentje in opbouw, recht aan het water. De eigenaar — een man met een shaggie in de mondhoek en de vibe van een Franse beachbum — wordt muzikaal begeleid door een oorverdovende remix van wat alleen maar Frans-Balkan-house kan zijn. Een genre dat wonderlijk populair lijkt in Franse winkelcentra en strandtenten, om redenen die zich aan de logica onttrekken.

“Ouvert?” vraag ik.
“Oui, oui,” bromt hij terwijl hij zijn shaggie in een elegante boog uitrapt en de koffiemachine met water vult. Ik nestel me op zijn nog volledig lege terras. Het uitzicht: rimpelend water en… boortorens? Even googelen: ja hoor, hier wordt dus nog echt naar olie geboord.

De man heeft drie net geschoren schoothondjes, model lelijke-handstoffer. Elke vreemde hond binnen een straal van honderd meter van het terras is reden voor een collectief hysterieconcert van de drie geschoren handstoffers, waar de baas vervolgens weer bovenuit schreeuwt dat ze hun kop moeten houden. Dit herhaalt zich minstens tien keer tijdens één kop koffie. Ik vermoed dat zowel hij als de beestjes aan het eind van de dag volkomen uitgeput zijn.

Via Born peddel ik verder westwaarts. Het landschap verandert subtiel: de bossen maken plaats voor lagunes, en de eerste duintoppen verschijnen aan de horizon. Ik wijk van de route af voor een kort bezoek aan Mimizan, op zoek naar een patisserie. Niet zomaar een, want Mimizan kent z’n eigen gebak: Côte d’Argent. Een lokale lekkernij die naar verluidt de glinstering van de Atlantische kust in gebaksvorm vangt. (Zie recept onderaan.)

De zee zie ik pas in Contis-Plage. Hoewel hemelsbreed slechts 300 meter van me verwijderd, blijft hij lang onzichtbaar — een soort plagerige minnaar. Maar daar is hij dan eindelijk: de oceaan, in volle glorie. Toch een momentje, deze trip. De gestreepte vuurtoren van Contis steekt trots boven alles uit, als een maritiem statement.

Hier kan ik natuurlijk niet om de moules-frites heen. Met de voeten in het zand lepelt het bestekloos net wat lekkerder. Daarna is het nog een uur duinracen tot mijn eindbestemming voor vandaag: Vielle-Saint-Girons-Plage.

Dit dorp markeert het begin van de Courant d’Huchet, een magisch riviertje dat het Lac de Léon verbindt met de oceaan — ook wel de Petit Amazone genoemd vanwege z’n jungleachtige uitstraling. Het dorp zelf bestaat uit twee campings, een straatje met winkeltjes, een Spar (die uiteraard gesloten is), twee snackwagens en een fenomenaal strand waar surfers zich storten in de hoge golven.

Mijn huisje ligt op honderd meter van het strand. Dus na een warme douche volgt een stevige strandwandeling. Met twee bieren achter de kiezen schuif ik een pizza naar binnen bij Bar de l’Océan. Sowieso een lekker tent. Uit de speakers knalt Lust for Life, Space Oddity, White Room en Passenger. Da’s lang geleden dat ik op een terras zo’n aangenaam rijtje hoorde.

Het is half tien. De hemel kleurt pastel. Ik nestel me tussen verliefde stelletjes en kijk naar hoe de zon van 28 mei langzaam achter de horizon verdwijnt.

🍰 Recept: Côte d’Argent gebak (8–10 porties)

🧾 Ingrediënten

Voor het biscuit:
• 4 eieren
• 120 g fijne suiker
• 100 g bloem
• 30 g maïzena
• Snuf zout

Voor de rum-siroop:
• 100 ml water
• 80 g suiker
• 3 el bruine rum

Voor de mousselinecrème:
• 500 ml volle melk
• 1 vanillestokje
• 120 g suiker
• 4 eidooiers
• 40 g bloem
• 200 g ongezouten boter (zacht)

Voor de afwerking:
• 50 g pijnboompitten (geroosterd)
• 2 eiwitten
• 100 g suiker
• Snuf zout
• (optioneel) keukenbrander

👨‍🍳 Bereidingswijze

1. Biscuit
Verwarm de oven voor op 180°C.
Klop de eieren en suiker luchtig tot het mengsel wit en romig is.
Spatel de bloem, maïzena en zout erdoor.
Giet in een met bakpapier beklede bakvorm (20x30 cm).
Bak 20 minuten tot goudbruin. Laat afkoelen en snijd in 2 gelijke plakken.

2. Rum-siroop
Breng water en suiker aan de kook, laat 2 minuten sudderen.
Voeg de rum toe en laat afkoelen.

3. Mousselinecrème
Breng de melk met het vanillestokje aan de kook.
Klop de eidooiers met suiker en bloem.
Giet de hete melk bij het eimengsel, roer goed door en giet alles terug in de pan.
Kook tot puddingdikte. Laat afkoelen tot kamertemperatuur.
Klop de boter luchtig en voeg de afgekoelde pudding toe. Mix tot een gladde crème.

4. Meringue
Klop de eiwitten met zout tot schuim. Voeg beetje bij beetje de suiker toe tot stijve pieken ontstaan.

🏗️ Opbouw
Leg de eerste biscuitlaag op een schaal, besprenkel met rum-siroop.
Smeer er een dikke laag mousselinecrème op, strooi de pijnboompitten erover.
Dek af met de tweede biscuitlaag, opnieuw besprenkelen met siroop.
Spuit of smeer de meringue erop. Brand lichtjes met een brander of zet kort onder de grill (2 min, blijf erbij).

Laat minstens 2 uur opstijven in de koelkast voor het aansnijden.

Filmpje: https://youtu.be/8Zp27u6sa-M

🚴‍♂️Read more