Les Petits Mouchoirs dl 2 (2010)

30 mei 2025 – Weer: Zonnig en heet, 35°C – Code geel voor onweersbuien later op de dag

Zoals (bijna) elke dag zit ik al voor 8 uur op de fiets. Maar vandaag heb ik een bijzonder goede reden: het wordt 35 graden Celsius. Dus: hoe meer kilometers ik wegtrap vóór het hoogste punt van de zon, hoe beter.
Vanaf hier volg ik de EuroVelo 1, een route die helemaal van Denemarken langs de Noordzeekust naar het zuiden loopt. Ooit fietste ik al het stuk van Zeeland naar Calais. Vandaag dus een vervolg. Het pad slingert zich door duinen en dennenbossen—ooit aangeplant door Napoleon III om moerassen droog te leggen en om te vormen tot landbouwgrond. Het is een typische 19e-eeuwse ingreep met keizerlijke grootheidswaan, die de ecologie en economie van deze streek blijvend heeft gevormd.

In Molièts-et-Maa kom ik de eerste bakker tegen met een terras: Boulangerie Micha’s. Een perfect ontbijtplekje. Koffie, een croissant en dan… zie ik op de balie schalen vol tuiles liggen. Tuiles! Die dunne, knapperige, gebogen amandelkoekjes die hun naam danken aan hun gelijkenis met dakpannen. Ik bestel er twee. Ochtendgeluk.

Het is best druk op de fietspaden. Veel gezinnen, veel sportievelingen, hardlopers, skaters en opvallend veel mensen met surfplanken op hun zijdragers. Net zoals bij ons de fatbike een rage is, is hier de elektrische beachbike met superdikke banden helemaal hot. Resultaat: opletten geblazen, vooral als er weer een stel zonnebrand-glimmende surfboys in tegengestelde richting aankomt gescheurd met z’n kirrende vriendinnetje achterop.

Ik rijd Capbreton binnen, een stadje dat ruikt naar zout, zonnecrème en neopreen. Legendarisch surfmekka aan de Atlantische kust, met spotnamen als La Piste en Santocha Beach, waar de golven hol en bruut zijn—ideaal voor surfers die hun ego willen testen. Hier is surfen geen sport, maar een levensstijl. Zelfs de bushaltes zijn in de vorm van surfplanken, en zebrapaden in de vorm van een longboard.

Ik stop bij Lucas Baker Pastry. In de etalage ligt een kleine Gâteau Basque met crème te lonken. Ik geef toe. Dit iconische gebak, met z’n knapperige korst en romige banketbakkersroom, is een trots van Frans Baskenland. Soms zit er kersenjam in, maar crème is vandaag de winnaar. Er is zelfs een museum én een jaarlijks Gâteau Basque-festival in het dorpje Cambo-les-Bains. Je moet het diep menen met je taart, hier.

Ik fiets nog een 90 minuten onverminderd over fietspaden door duinen en dennenbossen. Na de brug over de L’Adour fiets ik Bayonne binnen. Net over het water ligt een lunchtentje met een veelbelovende naam: “Bouillon Armand”. Dat klinkt als een Franse variant op een bruine kroeg met haute cuisine. De dagschotel? Rosé gebakken tonijn met pepersaus en friet. Er is nog één tafeltje vrij in het charmante maar windstille en zonovergoten straatje.

Zodra ik ga zitten, besef ik pas hoe heet het is. Zonder de rijwind van het fietsen komt het zweet meteen uit alle mogelijke poriën. Ik bestel een cola. “Grande?” “Oui, grande.” Binnen twee slokken op. Even later komt er een literfles water op tafel. Die is binnen vijf minuten leeg. De ober grijnst, verdwijnt naar binnen en komt terug met nog twee literflessen. Zet ze neer met een knipoog die zegt: “Mon ami, je hebt het nodig.”

De tonijn is perfect: loeiheet maar rosé vanbinnen, de saus romig, de frieten knapperig en smaakvol. Tonijnvisserij is van oudsher belangrijk in Baskenland, dus ik zat goed.

Bayonne is een charmante stad, met pleintjes die vragen om rond te hangen. Ik duw mijn fiets rustig door de straten.

Ik stap weer op de fiets en niet veel later rol ik Biarritz binnen. De overgang is nauwelijks merkbaar, maar de sfeer verandert. Hier komt het aristocratisch verleden samen met hedendaags surfleven. Je ziet jongeren met ontbloot bovenlijf, nat haar, zandvoeten en surfplanken onder de arm. Maar ook: kakneuzen in roze polo’s, beige chinobroeken en loafers zonder sokken.

De mooiste karikatuur zie ik voor Galeries Lafayette: een man op blote voeten in roze cabana-slippers, een Italiaanse snit blauwe pantalon, hagelwit overhemd tot de navel open, goudbruine huid, een blazer met de soepelheid van zijde, vet haar met Turkije-lijn strak naar achter, een Ray-Ban op z’n neus, lichte baard én een bolknak in zijn mond zo dik als een buis Smarties.

’s Avonds wandel ik langs de kust, langs de Rocher de la Vierge—een dramatisch uitstekende rots in zee met daarop een wit Mariabeeld, alsof ze de golven toespreekt. Even verderop de vuurtoren en de Port des Pêcheurs, waar vissershuisjes tegen de rotsen aan geplakt lijken.

In mijn charmante B&B—een oude bakkerij, omgebouwd tot tiny house midden in Biarritz—kook ik voor mezelf. Pasta met pesto en een glas rosé uit de streek, aangeraden door de eigenaresse (ratelende) Lina. Ze heeft gelijk. Licht, fris, dorstlessend. Precies wat ik nodig heb.

Morgen door naar Spanje, de Pyreneeën over.En savoir plus